Η δουλειά τρώει τον αφέντη λέει το ελληνικό ρητό. Εμένα όμως μου έφαγε τα περισσότερα από τα πρώτα ονόματα του Plisskën festival την προηγούμενη Παρασκευή. Αυτό που στενοχωρήθηκα περισσότερο που δεν πρόλαβα ήταν το ebm σχήμα των Ultra Sunn, το όνομα που άνοιγε το φεστιβάλ. Ένα φεστιβάλ που ξεκίνησε σαν συναυλία των Idles, στη συνέχεια προστέθηκε και δεύτερη ημέρα λόγω του sold out της πρώτης ημέρας και τελικά εξελίχτηκε σε φεστιβάλ με την προσθήκη κάποιων ακόμα συγκροτημάτων. Αυτά ήταν αρκετά ετερόκλητα και το ίδιο φάνηκε και το κοινό που βρέθηκε εκεί. Αυτό που με μπέρδεψε όμως αρκετά, ήταν αυτό που έγινε με τα sold out. Αρχικά η πρώτη μέρα ανακοινώθηκε ότι είναι sold out και γι' αυτό θα είχαμε και δεύτερη. Με την ανακοίνωση της δεύτερης ξαφνικά ξαναεμφανίστηκαν εισιτήρια για την πρώτη και υπήρχαν τελικά διαθέσιμα μέχρι και τη μέρα της συναυλίας. Επίσης κάπου διάβασα ότι ξεπούλησε και η πρώτη ημέρα, κάτι που προφανώς δεν ισχύει μιας και ήμασταν, να το θέσω κόσμια, αρκετά χαλαρά με το μεγαλύτερο μέρος από τις κερκίδες άδειο. Αυτό δεν μπορώ να ξέρω αν οφείλεται σε κάποιο αποτυχημένο μαρκετίστικο κόλπο ή απλώς αφορά το πόσο κόσμο επιτρέπεται να φιλοξενήσει ο συγκεκριμένος χώρος.

Την εμφάνιση του Mazoha, αλλά και λίγο από αυτή του Cakes Da Killa που είδα, δεν θα μπορούσα να τις κρίνω γιατί δεν ήταν καθόλου στα γούστα μου. Το πρώτο όνομα που κατάφερα να παρακολουθήσω ολόκληρο ήταν αυτό της Alice Glass. Διάβασα, αλλά και άκουσα κατά τη διάρκεια της συναυλία της, πολλά αρνητικά σχόλια. Προσωπικά ποτέ δεν με ενοχλούσαν τα προηχογραφημένα μέρη, μιας και το μόνο "ζωντανό" στην εμφάνισή της, ήταν η φωνή της. Ήταν όμως μια πολύ τίμια παρουσία, με την Glass να αλωνίζει τη σκηνή και να χορεύει συνεχόμενα, αποδίδοντας πολύ αξιοπρεπώς τα κομμάτια της (όπως και κάποια των Crystal Castles (αν δεν κάνω λάθος). Το electro pop της ακούγεται πολύ ευχάριστα, αλλά ήταν πιο περίεργες, industrial στιγμές της που ξεχώρισαν. Το σίγουρο είναι ότι σε κλειστό χώρο τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.

Η συναυλία των Idles ήταν μια από τις πιο πολυαναμενόμενες και το συγκρότημα δικαίωσε όλες τις προσδοκίες μας. Είδαμε μια punk/ post punk μπάντα (πείτε το όπως θέλετε) στην ίσως καλύτερη στιγμή της καριέρας της, απίστευτα δεμένη με εξαιρετικό ήχο. Η αρχή έγινε με το "Colossus" και κατευθείαν το μεγαλύτερο μέρος του κοινού έδειξε να μπαίνει στο κλίμα. Μπορεί ο Joe Talbot να είναι ένας πολύ καλός frontman, αλλά οι Idles δεν στηρίζονται μόνο σε αυτό μιας και όλα τα μέλη του γκρουπ που συμμετέχουν στο σόου και βγάζουν απίστευτη ενέργεια. Για μένα μορφή της μπάντας δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον κιθαρίστα Mark Bowen, ο οποίος στη διάρκεια του "Love Song" κατέβηκε στο κοινό και άρχισε να τραγουδάει Celine Dion, Mariah Carey, Cranberries και ότι άλλο μπορούσε να σκεφτεί. Πρόκειται για "τρελοκομεία" που σε κερδίζουν απόλυτα επειδή μπορούν να το υποστηρίξουν και αυτό που βγάζουν φαίνεται αληθινό. Το σετ τους ήταν εξαιρετικά δομημένο και εννοείται ο περισσότερος χαμός έγινε στα "Mother" και "I'm Scum". Για το τέλος φύλαξαν τα ξεσηκωτικά "Never Fight A Man With A Perm" και "Danny Nedelko", ενώ μας αποχαιρέτησαν με το "Rottweiler". Οι Idles μας παρέδωσαν μια αξιομνημόνευτη εμπειρία και μια από τις καλύτερες συναυλιακές στιγμές της χρονιάς. Δεν ξέρω πως θα κινηθούν μουσικά από εδώ και πέρα, μιας και αρκετά συγκροτήματα αυτού του ήχου έχουν εγκλωβιστεί στο παρελθόν ή έχουν προβεί σε αποτυχημένους πειραματισμούς, αλλά για την ώρα αποτελούν δικαίως ένα από τα πιο εμβληματικά punk συγκροτήματα και αυτό έκανε τη συγκεκριμένη εμφάνιση πολύ πιο γλυκιά.