Έχουν συμπληρωθεί εννιά χρόνια από εκείνη την αξέχαστη συναυλία των Beastmilk στην Αθήνα και το An Club. Από τότε πολλά άλλαξαν και κάποια παρέμειναν σχετικά ίδια. Οι Mat "Kvohst" McNerney και Valtteri Arino μετά τη φυγή των Johan Snell και Dimitri Paile, συνέχισαν ως Grave Pleasures και εξακολούθησαν να μας απασχολούν με το ιδιαίτερο post-punk ύφος τους. Μπορεί σαν Beastmilk να κυκλοφόρησαν μόλις ένα άλμπουμ, το καταπληκτικό "Climax" του 2013, αλλά ως Grave Pleasures έφτασαν φέτος στο τρίτο τους άλμπουμ. Το "Plagueboys" συνεχίζει την πορεία του συγκροτήματος σε πιο σύγχρονους, μελωδικούς post-punk ήχους, φέρνοντάς τους πιο κοντά σε μπάντες όπως οι Interpol. Αυτός ήταν και ένας παραπάνω λόγος που ήθελα να δω τη μπάντα, μιας και ήθελα να τσεκάρω πώς θα αποδωθούν τα νέα κομμάτια ζωντανά.

Η αρχή έγινε με το ελληνικό post-punk συγκρότημα των Anima Triste. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να δω ολόκληρη την εμφάνισή τους, αλλά στα κομμάτια που παρακολούθησα ήταν ιδιαίτερα καλοί, τιμώντας τον παραδοσιακό 80s post-punk ήχο. Ακούστηκαν και κομμάτια από το "Alone", το άλμπουμ που παρουσίασαν στην αρχή της φετινής χρονιάς, το οποίο και προτείνω να το ακούσετε, όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη, μιας και πρόκειται για μια πολύ αξιόλογη κυκλοφορία στο χώρο. Οπότε μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαμε: εναρκτήρια μπάντα τσεκ.

Είχε έρθει η σειρά των Grave Pleasures και όσοι βρίσκονταν την προηγούμενη Παρασκευή στο Temple φαινόντουσαν ότι δεν μπορούσαν να περιμένουν. Τα εννιά χρόνια από την εμφάνιση των Beastmilk αποδείχτηκαν πολλά. Η αλήθεια είναι ότι η προσέλευση ήταν αρκετά μικρότερη από αυτή που περίμενα, αλλά αυτό που αποδείχτηκε κατά την εμφάνισή τους είναι ότι το κοινό τους είναι φανατικό. Άλλωστε δεν μπορείς να μην παρασυρθείς από την ενέργεια του Kvohst. Αυτό που τον κάνει τόσο καλό frontman δεν στηρίζεται στις κινήσεις του, στα ευχαριστώ ή στις κλασσικές δηλώσεις ότι νοιώθει καλά εδώ, αλλά στο ότι φαίνεται ότι το ζει πραγματικά και έχει την ικανότητα να στο μεταδίδει. Αυτό δεν σημαίνει ότι υστέρησε η υπόλοιπη μπάντα, που ήταν όσο ενεργητική μπορούσε στη μικρή σκηνή του Temple. Μπορεί ο ήχος να μην ήταν ο μεγαλύτερος σύμμαχός τους, αλλά η ατμόσφαιρα, διάθεση, ενέργεια ήταν όλα εκεί, οπότε προσωπικά δεν μου στέρησε κάτι από τη συνολική εμπειρία. 

Προφανώς και η μπάντα θα στήριζε το σετ της στο πρόσφατο άλμπουμ "Plagueboys" και πολύ καλά έκαναν μιας και μάλλον αποτελεί το κορυφαίο της. Στα πρώτα οκτώ κομμάτια τα πέντε ήταν από το τελευταίο τους πόνημα, με το "Lead Balloons" να έρχεται λίγο πιο μετά. Από αυτά θα ξεχώριζα περισσότερο το "Disintegration Girl" που αποτέλεσε τέλειο εναρκτήριο κομμάτι, αλλά και το "Society of Spectres" που είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει. Στην αρχή της παραγράφου έγραψα μάλλον για το φετινό δίσκο ως κορυφαίο, γιατί το "Motherblood" είναι πολύ κοντά, από το οποίο μάλιστα έπαιξαν και ένα περισσότερο κομμάτι σε σχέση με το "Plagueboys" (σύνολο επτά). Ο αναμενόμενος χαμός έγινε σε κομμάτια όπως το "Infatuation Overkill" και "Be My Hiroshima", αλλά δεν συγκρίνεται με αυτόν στο "Death Reflects Us". Άλλωστε το "Climax των Beastmilk" είναι και θα είναι ένας πολύ αγαπημένος δίσκος για τους λάτρεις του συγκεκριμένου ήχου. 

Στο ντεμπούτο τους με τίτλο "Dreamcrash" οι Grave Pleasures έβρισκαν ακόμα τα πατήματά τους, για αυτό και το άλμπουμ εκπροσωπήθηκε μόνο από το "New Hip Moon", το οποίο αποτελεί μία από τις λίγες καλές στιγμές του δίσκου. Έκλεισαν την εμφάνισή τους με άλλα δυο κομμάτια από το "Motherblood", τα "Deadenders" και "Joy Through Death". Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα encore, αλλά ο Kvohst και η παρέα του ξαναεμφανίστηκαν για να μας αποτελειώσουν με τα "Love in a Cold World" και "The Wind Blows Through Their Skulls" των Beastmilk. Ελπίζω μόνο να μην χρειαστεί να περάσουν άλλα εννιά χρόνια για να τους δούμε. Δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να ολοκληρώσω αυτή την ανάρτηση αλλιώς, πέρα από το ότι όλοι φύγαμε high on annihilation…