Μερικές φορές από εκεί που δεν το περιμένεις προκύπτουν τα πιο ενδιαφέροντα projects. Σίγουρα μόνο αναμενόμενο δεν το λες, όταν ο ηγέτης και τραγουδιστής του black metal σχήματος των Behemoth, Adam "Nergal" Darski, έχει τόσες country, blues μουσικές ανησυχίες ώστε να σχηματίσει ένα τέτοιο γκρουπ. Έτσι μαζί με τον  John Porter δημιούργησαν τους Me And That Man και το ντεμπούτο "Songs Of Love And Death" αποτέλεσε μια από τις δουλειές που ξεχώρισα το 2017. Ο Nergal για το νέο του άλμπουμ, και μετά τη φυγή του Porter, επέλεξε να καλέσει μια σειρά από γνωστούς καλλιτέχνες για να συμμετέχουν σε αυτό, με τα ονόματα των Sivert Høyem (Madrugada), Corey Taylor (Slipknot / Stone Sour), Mat McNerney (Grave Pleasures) και Matt Heafy (Trivium) να είναι αυτά που ξεχωρίζουν περισσότερο.

Το "New Man, New Songs, Same Shit, Vol.1" ανοίγει με το "Run With The Devil", στο οποίο συμμετέχει ο Jørgen Munkeby των Νορβηγών Shining, και είναι μάλλον το πιο uptempo κομμάτι του άλμπουμ, ενώ θα μπορούσα να το φανταστώ και σε ένα δίσκο των Black Rebel Motorcycle Club. Ακολουθεί το "Coming Home" και δεν ξέρω αν με επηρεάζει τόσο η φωνή και ερμηνεία του Høyem, αλλά θα μπορούσε άνετα να ανήκει στο συγκρότημα του τελευταίου. Φυσικά οι Nick Cave, Wovenhand επιρροές υπάρχουν σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, αλλά εμφανίζονται έντονα σε κομμάτια όπως το "Burning Churches" (με τον Mat McNerney στα φωνητικά) και το "Man Of The Cross". Τα folk σημεία των "Męstwo" (το μόνο κομμάτι χωρίς συμμετοχή, στο οποίο Nergal τραγουδάει στα Πολωνικά) και "Deep Down South" (με την Johanna Sadonis των Lucifer στα γυναικεία φωνητικά) είναι καλοδεχούμενα. Ο Ihsahn των Emperor στο "By The River" και οι Corey Taylor και Brent Hinds (των Mastodon) στο "How Come?" εναρμονίζονται ιδανικά στο blues rock ήχο αυτών των κομματιών. Στο κλείσιμο του δίσκου με το "Confession" (με τον Niklas Kvarforth των Σουηδών Shining), ο Nergal μάλλον κάνει και μια μικρή σύνδεση με το βασικό του σχήμα, προσπαθώντας να παντρέψει τους δυο κόσμους του.

Συνολικά το "New Man, New Songs, Same Shit, Vol.1" έχει περισσότερη ποικιλία, αλλά παράλληλα βουτάει περισσότερο στον dark americana ήχο. Μπορεί οι Behemoth και οι Me And That Man να απέχουν πάρα πολύ ηχητικά, αλλά και τα δυο σχήματα μοιράζονται το ίδιο σκοτάδι. Έχει περισσότερα αξιόλογα κομμάτια από το ντεμπούτο του σχήματος, αλλά υστερεί και εδώ σε ότι αφορά τη ταυτότητα που θα το βοηθήσει να ξεφύγει από τα σημεία αναφοράς του. Το πείραμα όμως συνεχίζει να είναι επιτυχημένο και είμαι σίγουρος ότι οι Me And That Man θα συνεχίσουν την πορεία και την εξέλιξή τους. 

Βαθμολογία: 7 / 10

Το να προσπαθήσει κανείς να επιλέξει μερικά κομμάτια από μια τεράστια δισκογραφική παραγωγή κάθε χρόνο, ακόμα και αν επικεντρωθεί σε ένα είδος, είναι κάτι υπερβολικά δύσκολο. Επίσης μπορεί τα κομμάτια που ξεχωρίζουν από κάποιο δίσκο μπορούν να αλλάξουν με τις συνεχείς ακροάσεις. Άλλωστε εκεί φαίνονται και οι καλές δουλειές, όταν μπορούν να προσφέρουν αυτή την επιλογή. Για άλλη μια χρονιά κράτησα τον κανόνα του ενός κομματιού ανά άλμπουμ, ώστε να μπορέσω να παρουσιάσω όσα περισσότερα γίνεται. Τα είκοσι από αυτά που έπαιξαν περισσότερο στο repeat μου είναι:

20. Queens Of The Stone Age - The Way You Used To Do (Villains)

19. Morrissey - Spent Τhe Day Ιn Bed (Low In High-School)

18. Drab Majesty - Cold Souls (The Demonstration)

17. Sonic Jesus - No Way (Grace)

16. The Horrors - Machine (V)

15. Spoon - WhisperI'lllistentohearit (Hot Thoughts)

14. Dune Messiah - What You've Become (The Iron Oak)

13. Algiers - The Underside Of Power (The Underside Of Power)

12. Methyl Ethel - Ubu (Everything Is Forgotten)

11. Me And That Man - My Church Is Black (Songs Of Love And Death)

10. Liam Gallagher - Wall Of Glass (As You Were)

09. City Calm Down - Blame (Blame single)

08. IDLES - Mother (Brutalism)

07. Wolf Parade - Lazarus Online (Cry Cry Cry)

06. Protomartyr - A Private Understanding (Relatives In Descent)

05. The Underground Youth - Alice (What Kind Of Dystopian Hellhole Is This?)

04. John Maus - The Combine (Screen Memories)

03. Slowdive - Sugar For The Pill (Slowdive)

02. The Jesus And Mary Chain - War On Peace (Damage And Joy)

01. Out Lines - There Is A Saved Place (Conflats)

Διαβάστε επίσης:

Τα καλύτερα άλμπουμ του 2017 No.01 - 10

Τα καλύτερα άλμπουμ του 2017 No.11 - 20

Τα καλύτερα άλμπουμ του 2017 No.21 - 30

Τα καλύτερα άλμπουμ του 2017 No.31 - 40

Τα 10 καλύτερα EPs του 2017

Οι καλύτερες συναυλίες του 2017

Κάθε χρόνο στο κλασσικό μουσικό απολογισμό της χρονιάς, γίνεται λόγος για ποσό καλή ή κακή ήταν δισκογραφικά η χρονιά που πέρασε. Φυσικά η παραγωγή είναι πολύ μεγάλη, οπότε είναι στο χέρι του ακροατή, τι θα επιλέξει να ακούσει και πόσα από όλα αυτά θα του μείνουν. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο "ρίσκο", μιας και το διάστημα είναι πολύ μικρό για να κριθούν αυτές οι δουλειές. Πόσες φορές έχει συμβεί άλμπουμ που έχουν ενθουσιάσει τον πρώτο καιρό, να αποτελούν μετά από λίγα χρόνια, μια απλή αναφορά και άλλα που έχουν "ωριμάσει" εξαιρετικά να απαιτούν όλο και  περισσότερες ακροάσεις;

Η παρακάτω, και πρώτη για φέτος λίστα, περιλαμβάνει άλμπουμ που με εξέπληξαν ευχάριστα, όπως ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Liam Gallagher, που είναι μάλλον ότι καλύτερο έχει παρουσιάσει κάποιο μέλος των Oasis εδώ και είκοσι χρόνια. Αλλά και γκρουπ όπως οι Queens of the Stone Age, Royal Blood, Kasabian, Depeche Mode επανήλθαν με αρκετά δυναμικά με αξιόλογες δουλειές, ενώ οι Wire βρίσκονται κάθε χρόνο στη συγκεκριμένη λίστα με το ένα πολύ αξιόλογο άλμπουμ μετά το άλλο. Από την άλλη ο Morrissey κατάφερε να μας απασχολήσει άλλη μια φορά, όμως πέρα από τις πάντα "ενδιαφέρουσες" δηλώσεις του παρουσίασε και έναν πολύ αξιόλογο δίσκο. Αναλυτικά όμως:

No.40 The Underground Youth - What Kind Of Dystopian Hellhole Is This? (Fuzz Club Records): Οι The Underground Youth, που είναι αρκετά αγαπητοί στο ελληνικό κοινό, μας έχουν συνηθίσει στο να κυκλοφορούν αξιόλογες δουλειές και ο νέος τους δίσκος δεν απογοητεύει, περιέχοντας μερικά από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει το σχήμα από το Μάντσεστερ.

Ακούστε: "Alice", "America"

No.39 Austra - Future Politics (Domino): Ίσως η μεγαλύτερη διαφορά του "Future Politics" σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες είναι ότι εδώ η Stelmanis έχει ένα μήνυμα να περάσει και όπως φαίνεται και από τον τίτλο του άλμπουμ, αποτελεί ότι πιο πολιτικοποιημένο έχει παρουσιάσει. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά την γνώμη μου για το φετινό άλμπουμ των Austra εδώ.

Ακούστε: "I Love You More Than You Love Yourself", "Utopia"

No.38 Me And That Man - Songs Of Love And Death (Cooking Vinyl): Ο Adam "Nergal" Darski είναι γνωστός ως ο frontman των Behemoth. Για το νέο του project αφήνει στην άκρη το black metal του βασικού του σχήματος, για χάρη ενός πιο country, dark americana ήχου, στο ύφος των Wovenhand, και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει απόλυτα.

Ακούστε: "My Church Is Black", "Magdalene"

No.37 Depeche Mode - Spirit (Columbia): Μπορεί οι Depeche Mode να έχουν φανατικό κοινό αλλά, όπως είχα παρατηρήσει, το ενδιαφέρον για νέο υλικό από το σχήμα είχε ατονήσει. Αυτό το έργο είχε κυρίως να επιτελέσει το "Spirit" και το καταφέρνει σε ικανοποιητικό βαθμό. Διαβάστε αναλυτικά για το νέο άλμπουμ των Depeche Mode εδώ.

Ακούστε: "Where’s The Revolution", "No More (This Is The Last Time)"

No.36 Wire - Silver / Lead (Pink Flag): Το "Silver / Lead" είναι το τρίτο συνεχόμενο άλμπουμ των Wire τα τρία τελευταία χρόνια, οι οποίοι είναι πλέον μόνιμοι της συγκεκριμένης λίστας. Φυσικά αν μπορούσα να διαλέξω κομμάτια και από τα τρία άλμπουμ θα έφτιαχνα έναν κορυφαίο δίσκο, αλλά και η νέα τους δουλειά μας χαρίζει άλλο ένα απολαυστικό άκουσμα.

Ακούστε: "Short Elevated Period", "Diamonds In Cups"

No.35 Royal Blood - How Did We Get So Dark? (Warner): Μπορεί οι Royal Blood να μην αλλάζουν και πολύ την επιτυχημένη συνταγή του ντεμπούτο τους, αλλά με το "How Did We Get So Dark?" μας παραδίδουν άλλο ένα πολύ αξιόλογο και απίστευτα διασκεδαστικό ροκ άλμπουμ, γεμάτο καλές στιγμές.

Ακούστε: "I Only Lie When I Love You", "Lights Out"

No.34 Kasabian - For Crying Out Loud (Columbia): Μπορεί το νέο άλμπουμ των Kasabian να μην φτάνει στα επίπεδα του "West Ryder Pauper Lunatic Asylum" ή και του "Velociraptor!", αλλά αποτελεί σημαντική βελτίωση από την προηγούμενη δουλειά τους. Το σίγουρο είναι ότι τα κομμάτια του νέου άλμπουμ ακούγονται ακόμα καλύτερα ζωντανά, όπως είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε από κοντά στην πρόσφατη επίσκεψη των Kasabian για λογαριασμό του Ejekt Festival 2017. Διαβάστε το album review του "For Crying Out Loud" εδώ.

Ακούστε: "Ill Ray (The King)", "Bless This Acid House"

No.33 Queens Of The Stone Age - Villains (Matador Records): Η νέα δουλειά της μπάντας του Josh Homme είναι όλα όσα θα περίμενε κανείς. Ένα δυνατό άλμπουμ λοιπόν, πιο "χορευτικό", που κυρίως όμως καταφέρνει να συντηρήσει και ακόμα και να μεγαλώσει τον μύθο των Queens Of The Stone Age.

Ακούστε: "The Way We Used To Do", "The Evil Has Landed"

No.32 Liam Gallagher - As You Were (Warner): O τραγουδιστής των Oasis αποφάσισε επιτέλους να κυκλοφορήσει το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ και το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό, κερδίζοντας παράλληλα την μάχη των Gallagher αφού και ο Noel κυκλοφόρησε φέτος δίσκο. Το πιο σημαντικό όμως είναι, ότι το "As You Were" περιέχει μερικά από τα καλύτερα κομμάτια, στο γνωστό Oasis ύφος, μετά το "Be Here Now".

Ακούστε: "Wall Of Glass", "For What It's Worth"

No.31 Morrissey - Low In High School (BMG): Μετά από τις διάφορες περιπέτειές του με τις δισκογραφικές εταιρείες τρία χρόνια πριν, ο Morrissey βρήκε νέα στέγη και επέστρεψε με νέα δουλειά τον Νοέμβριο που μας πέρασε. Το "Low In High School" είναι ίσως ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει ο Moz μετά το "You Are the Quarry" του 2004.

Ακούστε: "Spent The Day In Bed", "Jacky’s Only Happy When She’s Up On The Stage"

Διαβάστε επίσης:

Τα καλύτερα άλμπουμ του 2017 No.01 - 10

Τα καλύτερα άλμπουμ του 2017 No.11 - 20

Τα καλύτερα άλμπουμ του 2017 No.21 - 30

Τα 10 καλύτερα EPs του 2017

Οι καλύτερες συναυλίες του 2017

Οι Me And That Man κυκλοφόρησαν στις 24 Μαρτίου το ντεμπούτο τους "Songs Of Love And Death", στο οποίο περιλαμβάνεται και το καταπληκτικό single "My Church Is Black". Το dark folk σχήμα του Nergal (Behemoth) έκανε διαθέσιμο ένα νέο βίντεο για το κομμάτι "Magdalene", που γυρίστηκε στην Πολωνία σε σκηνοθεσία του Zev Deans (γνωστός από τις δουλειές του με τους Ghost, Behemoth και Chelsea Wolfe).

Ο Nergal (ή αλλιώς ο Adam Michał Darski) είναι γνωστός ως ο frontman του black metal συγκροτήματος των Behemoth. Για το νέο του project, τους Me And That Man, επέλεξε έναν πιο dark folk ήχο, που τον φέρνει πιο κοντά σε γκρουπ όπως ο King Dude και οι Wovenhand. Το σχήμα, που συμπληρώνεται από τον μουσικό John Porter, κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ, με τίτλο "Songs Of Love And Death", στις 24 Μαρτίου από την Cooking Vinyl. Το εξαιρετικό "My Church Is Black" αποτέλεσε το πρώτο single από το ντεμπούτο των Me And That Man, αλλά και το πρώτο κομμάτι που γράφτηκε για αυτό.