Μερικές φορές από εκεί που δεν το περιμένεις προκύπτουν τα πιο ενδιαφέροντα projects. Σίγουρα μόνο αναμενόμενο δεν το λες, όταν ο ηγέτης και τραγουδιστής του black metal σχήματος των Behemoth, Adam "Nergal" Darski, έχει τόσες country, blues μουσικές ανησυχίες ώστε να σχηματίσει ένα τέτοιο γκρουπ. Έτσι μαζί με τον  John Porter δημιούργησαν τους Me And That Man και το ντεμπούτο "Songs Of Love And Death" αποτέλεσε μια από τις δουλειές που ξεχώρισα το 2017. Ο Nergal για το νέο του άλμπουμ, και μετά τη φυγή του Porter, επέλεξε να καλέσει μια σειρά από γνωστούς καλλιτέχνες για να συμμετέχουν σε αυτό, με τα ονόματα των Sivert Høyem (Madrugada), Corey Taylor (Slipknot / Stone Sour), Mat McNerney (Grave Pleasures) και Matt Heafy (Trivium) να είναι αυτά που ξεχωρίζουν περισσότερο.

Το "New Man, New Songs, Same Shit, Vol.1" ανοίγει με το "Run With The Devil", στο οποίο συμμετέχει ο Jørgen Munkeby των Νορβηγών Shining, και είναι μάλλον το πιο uptempo κομμάτι του άλμπουμ, ενώ θα μπορούσα να το φανταστώ και σε ένα δίσκο των Black Rebel Motorcycle Club. Ακολουθεί το "Coming Home" και δεν ξέρω αν με επηρεάζει τόσο η φωνή και ερμηνεία του Høyem, αλλά θα μπορούσε άνετα να ανήκει στο συγκρότημα του τελευταίου. Φυσικά οι Nick Cave, Wovenhand επιρροές υπάρχουν σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, αλλά εμφανίζονται έντονα σε κομμάτια όπως το "Burning Churches" (με τον Mat McNerney στα φωνητικά) και το "Man Of The Cross". Τα folk σημεία των "Męstwo" (το μόνο κομμάτι χωρίς συμμετοχή, στο οποίο Nergal τραγουδάει στα Πολωνικά) και "Deep Down South" (με την Johanna Sadonis των Lucifer στα γυναικεία φωνητικά) είναι καλοδεχούμενα. Ο Ihsahn των Emperor στο "By The River" και οι Corey Taylor και Brent Hinds (των Mastodon) στο "How Come?" εναρμονίζονται ιδανικά στο blues rock ήχο αυτών των κομματιών. Στο κλείσιμο του δίσκου με το "Confession" (με τον Niklas Kvarforth των Σουηδών Shining), ο Nergal μάλλον κάνει και μια μικρή σύνδεση με το βασικό του σχήμα, προσπαθώντας να παντρέψει τους δυο κόσμους του.

Συνολικά το "New Man, New Songs, Same Shit, Vol.1" έχει περισσότερη ποικιλία, αλλά παράλληλα βουτάει περισσότερο στον dark americana ήχο. Μπορεί οι Behemoth και οι Me And That Man να απέχουν πάρα πολύ ηχητικά, αλλά και τα δυο σχήματα μοιράζονται το ίδιο σκοτάδι. Έχει περισσότερα αξιόλογα κομμάτια από το ντεμπούτο του σχήματος, αλλά υστερεί και εδώ σε ότι αφορά τη ταυτότητα που θα το βοηθήσει να ξεφύγει από τα σημεία αναφοράς του. Το πείραμα όμως συνεχίζει να είναι επιτυχημένο και είμαι σίγουρος ότι οι Me And That Man θα συνεχίσουν την πορεία και την εξέλιξή τους. 

Βαθμολογία: 7 / 10