Η αρχή της δεκαετίας των 00s βρήκε τις δισκογραφικές να έχουν απομυζήσει και εκμεταλλευτεί με οποιοδήποτε τρόπο οτιδήποτε έχει σχέση με τον grunge / alternative rock ήχο των 90ς. Δουλειές όπως αυτές των Creed, Puddle Of Mudd, The Calling, Staind, Alien Ant Farm βρίσκουν ανταπόκριση σε αναπάντεχα μεγάλο κοινό. Ο πάτος ή η εμπορική κορυφή, όπως το βλέπει κανείς, του τελευταίου φαινομένου ήταν η κυκλοφορία των Nickelback, με το κομμάτι "How You Remind Me" να γίνεται μια από τις μεγαλύτερες σούπες όλων των εποχών και να φτάνει ακόμα και στα μέρη μας και να αποκτά διασκευή από την Πρωτοψάλτη (αν και αυτό έγινε λίγα χρόνια μετά)!

Σε αυτό ήρθε να προστεθεί και το nu-metal που συνεχίζει με τεράστια εμπορική δυναμική. Όπως συχνά λέγονταν και γράφονταν εκείνη την εποχή, κάθε nu metal μπάντα που σέβονταν τον εαυτό της έπρεπε να έχει ένα καραφλό μέλος και ένα με ράστα (και εννοείται όλοι με αλυσίδες στο πορτοφόλι). Αυτό ήταν ένα χιουμοριστικό σχόλιο για να δείξει πόσο τυποποιημένο είχε γίνει το είδος. Φυσικά υπήρχαν γενικά εκπρόσωποι του ήχου, όπως οι Korn, με αξιόλογες κυκλοφορίες, ενώ για κάθε POD, hed PE, Limp Bizkit υπήρχαν οι System Of A Down (το 2001 με το κορυφαίο άλμπουμ της καριέρας τους), Deftones, Slipknot που παρουσίασαν δουλειές που άντεξαν στο χρόνο και ξέφυγαν από περιοριστικές ταμπέλες. Πιο συγκεκριμένα οι Slipknot με το "Iowa" κατάφεραν να αποτινάξουν μια και καλή τη nu metal ρετσινιά και να ανοίξουν τις πόρτες σε πολύ πιο metal ακροατήρια. Αν και καμία σχέση με το nu metal, στο ίδιο κοινό πραγματοποίησαν ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα και οι Tool με το "Lateralus". Αλλά και η punk-pop/rock μόδα καλά κρατεί με κυκλοφορίες όπως αυτές των Blink-182, Jimmy Eat World, Weezer, Sum 41, Thursday, No Doubt, Alkaline Trio και Rise Against να λαμβάνουν αρκετή προσοχή.

Πλέον όμως το όλο σκηνικό είχε γίνει τόσο mainstream, που όπως έγινε και με το grunge ή το punk παλιότερα, ήταν αναγκαία μια μουσική αντίδραση. Αυτή μας ήρθε από την Νέα Υόρκη με βασικούς εκφραστές τους The Strokes. To "Is This It" αποτέλεσε παγκόσμια επιτυχία και κατέφερε να στρέψει τη προσοχή του κοινού πάνω τους και από τη μια στιγμή στην άλλη να τους μετατρέψει σε μουσικά αλλά ακόμα και σε στυλιστικά είδωλα. Οι The Strokes φυσικά ήρθαν να προστεθούν στην αναβίωση του garage rock ήχου που είχε ξεκινήσει πριν από λίγα χρόνια από το Ντιτρόιτ με τους The White Stripes, οι οποίοι το 2001 κυκλοφορούν το φανταστικό "White Blood Cells". Την ίδια χρονιά στην Νέα Υόρκη εμφανίζονται και οι Yeah Yeah Yeahs με την μοναδική Karen O, στο Οχάιο οι The National (λίγο πριν ξεκινήσει η αναβιωτική post-punk τρέλα με τους Interpol) και στο Σαν Φρανσίσκο οι Black Rebel Motorcycle Club που στηριζόμενοι σε έναν garage ήχο όμως με Jesus and Mary Chain και Sonic Youth βάσεις, κυκλοφορούν ένα καταπληκτικό ντεμπούτο, το οποίο δεν αναγνωρίστηκε τότε όσο περίμενα. 

Όσο όμως αυτά συμβαίνουν στην Αμερική, η Αγγλία παρακολουθεί από απόσταση. Μπορεί να μην έχει να προτείνει ακόμα κάποια αντίστοιχη σκηνή με τη brit-pop των 90s, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχαμε πολλές και αξιόλογες δουλειές από διαφορετικά είδη με πιο εξέχουσες αυτές των Muse (στη κορυφαία τους στιγμή), Depeche Mode, James, Radiohead, Gorillaz, Super Furry Animals, Mogwai, Manic Street Preachers, Pulp, The Charlatans, Electrelane, Ladytron, The Cult, The Chameleons, και Echo & The Bunnymen. Μπορεί οι καλύτερες μέρες τους να θεωρούνται ότι ήταν στα 80s, αλλά το "Get Ready" είναι μια από τις αγαπημένες μου δουλειές των New Order και αναμφίβολα ο τελευταίος μεγάλος δίσκος τους. Πάντως το "Crystal" ήταν το κομμάτι της χρονιάς (από το βίντεο του οποίου πήραν το όνομά τους οι The Killers). Λίγο πιο κάτω γεωγραφικά, οι Daft Punk, το γαλλικό δίδυμο των Guy-Manuel de Homem-Christo και  Thomas Bangalter, με το άλμπουμ "Discovery" εδραιώνουν τη θέση τους ως ένα από τα πιο επιδραστικά σχήματα της σύγχρονης χορευτικής μουσικής.

Τέλος τα αγαπημένα μου πιο σκοτεινά μονοπάτια εκπροσωπήθηκαν με εξαιρετικές κυκλοφορίες από τον ατμοσφαιρικό metal χώρο με πιο χαρακτηριστικές αυτές των Katatonia, Lacrimosa, Lacuna Coil, Anathema, My Dying Bride, After Forever, Tristania, ενώ οι Rammstein με το "Mutter" προσφέρουν την κορυφαία στιγμή της καριέρας τους μέχρι και σήμερα.

Πολλοί χαρακτήρισαν το live των Muse, ως την συναυλία της χρονιάς. Ανεξάρτητα αν κάτι τέτοιο ισχύει ή όχι, το συγκρότημα σίγουρα απέδειξε γιατί θεωρείται ένα από τα κορυφαία arena rock γκρουπ στις μέρες μας. Στη συνολική συναυλιακή εμπειρία θετικό ρόλο έπαιξαν και τα πολύ αξιόλογα σχήματα που προηγήθηκαν. Η αρχή έγινε με τους Temples που ανέβηκαν στη σκηνή του Ejekt γύρω στις επτά. Η μπάντα είχε κυκλοφορήσει πριν από δυο χρόνια το ντεμπούτο της με τίτλο "Sun Structures", με το άλμπουμ να δανείζεται τα μέγιστα από τον 60s βρετανικό ποπ ήχο και να γνωρίζει αρκετά μεγάλη επιτυχία. Ζωντανά οι Temples εμφανίστηκαν αρκετά πιο "βρώμικοι", κάτι που ταίριαζε, και παρόλο που στο αρχικό μέρος του σετ τους δεν ακουγόταν ένα από τα πιο βασικά στοιχεία του ήχου τους, τα πλήκτρα, κατάφεραν να αφήσουν πολύ καλή εντύπωση και να προκαλέσουν όσους δεν τους ήξεραν να τους ψάξουν.

Από την άλλη οι UNKLE δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Ο James Lavelle έχει εμφανιστεί αρκετές φορές στην χώρα μας, με το σχήμα του να είναι ιδιαίτερα αγαπητό στο ελληνικό κοινό. Θεωρώ ότι οι UNKLE όπου και να παίξουν, σε ανοιχτό ή κλειστό χώρο και ανεξάρτητα τι τους ταιριάζει περισσότερο, θα είναι το ίδιο καλοί και ξεσηκωτικοί. Λίγο πριν αρχίσουν το μήνυμα στο videowall "All Arists Are Cowboys Or Indians" διαφήμιζε το νέο τους single. Με τα τέσσερα από τα πρώτα έξι κομμάτια να προέρχονται από το κορυφαίο άλμπουμ των UNKLE - "War Stories" του 2007 - η αρχή δεν θα μπορούσε να ήταν ιδανικότερη. Επίσης οι ερμηνείες των Liela Moss και Steven Young, που εναλλάσσονταν στα φωνητικά, ήταν εξαιρετικές. Μετά από λίγο παραπάνω από μια ώρα έκλεισαν το απολαυστικό, best-of, set τους με το "The Answer".

Είχε έρθει η ώρα όμως για τον βασικό λόγο που μαζεύτηκε 20.000 περίπου κόσμος στην Πλατεία Νερού. Μετά την εισαγωγή του "Drill Sergeant" οι Muse εμφανίστηκαν στη σκηνή του Ejekt και ξεσήκωσαν το κοινό με το "Psycho". Ακολούθησαν τα "Plug In Baby", "Hysteria", "Butterflies & Hurricanes" και "Bliss" που αποτέλεσαν το καλύτερο μέρος του σετ τους για μένα. Θεωρώ τους τρεις πρώτους δίσκους τους εξαιρετικές προσπάθειες, ενώ με το " Black Holes and Revelations" κατάφεραν να ικανοποιήσουν πολύ επιτυχημένα και τις εμπορικές προσδοκίες τους. Από εκεί πέρα όμως, αντάλλαξαν τη διαφορετικότητά τους με κάτι πιο κοινό αλλά πιο πομπώδες και θεαματικό ίσως, που θα τους έφερνε στο επίπεδο που βρίσκονται σήμερα. Ευτυχώς έπαιξαν λίγα κομμάτια από τα "The 2nd Law" (το "Madness" και το πολύ όμορφο ορχηστρικό "Isolated System") και "The Resistance" ("Uprising"), ενώ από το "Drones" που αναμενόμενα είχε μεγαλύτερη βαρύτητα θα ξεχώριζα το "The Handler" που είναι και το καλύτερο κομμάτι του πρόσφατου δίσκου τους.



Μπορεί να μην έφεραν ολόκληρο το σόου τους, αλλά το θέαμα που παρουσίασαν ήταν αναμφίβολα εντυπωσιακό (καλό θα ήταν να ήταν απλά μεγαλύτερο σε διάρκεια). Φυσικά την ταλαιπωρία που ακολούθησε μετά το live, για την έξοδο από τον χώρο αλλά κυρίως από το πάρκινγκ, δεν την αξίζει κανένα συγκρότημα στον κόσμο. Όπως αποδείχτηκε αυτό ήταν επακόλουθο, μιας και ο χώρος είναι ακατάλληλος για τέτοιου μεγέθους συναυλίες. Τέτοια διοργανωτικά λάθη μπορούν να χαλάσουν οποιαδήποτε καλή εντύπωση. Τέλος πέρα από κάποιες μεμονωμένες προσπάθειες ελπίζω τα λίγα μεγάλα φεστιβάλ στην Ελλάδα να αρχίσουν να δικαιολογούν το όνομα τους.