Οι The Twilight Sad είναι από τα συγκροτήματα που δίσκο με τον δίσκο εξελίσσουν τον ήχο τους, ενώ αρχικά είχαν χαρακτηριστεί ως οι Σκωτσέζοι Joy Division. Στην τρίτη τους κυκλοφορία, με τίτλο "No One Can Ever Know", αγκαλιάζουν ακόμα περισσότερο τις post-punk επιρροές τους, προσεγγίζοντας όμως και μια πιο μουσική κατεύθυνση παρόμοια με αυτή που ακολούθησαν οι Editors στον αντίστοιχο τρίτο τους δίσκο "In This Light and on This Evening".
Σίγουρα αποτελεί το πιο άμεσο άλμπουμ τους, ενώ η synth προσέγγιση τους βγαίνει ιδίως σε κομμάτια όπως τα "Don't Move" και "Another Bed" με το δεύτερο να αποτελεί κάτι σαν το δικό τους "Papillon". Τα shoegaze στοιχεία που ήταν εμφανή στις προηγούμενες κυκλοφορίες των Σκοτσέζων παραμένουν και έχουν εμπλουτιστεί με αρκετά ηλεκτρονικά μέσα από μια "goth" αισθητική που οφείλει τα μέγιστα στους The Cure. Τα προαναφερθέντα κομμάτια όπως και τα "Sick" και "Alphabet" είναι από τα highlights του δίσκου, με τα "Nil" και "Dead City" να έχουν γίνει σχεδόν άμεσα δυο από τα αγαπημένα μου τραγούδια τους, αν και δεν μπορώ να πω ότι υστερεί κάπου.
Το μόνο που μπορεί να παραξενεύσει όσους δεν έχουν έρθει σε επαφή με την μουσική της μπάντας, είναι η ιδιαίτερη και τόσο ξεχωριστή φωνή του τραγουδιστή James Graham (με αυτό τραγούδι-μασουλητό όπως αναφέρουν μερικοί "κακεντρεχείς"), αλλά προσωπικά μου αρέσει αυτή η ιδιαιτερότητά τους. Αν και είναι σχετικά πρόσφατο το "No One Can Ever Know", θεωρώ ότι είναι ο καλύτερος δίσκος των The Twilight Sad, αλλά μόνο ο χρόνος θα δείξει.