Οι Crows είναι μια μπάντα που παρακολουθώ από τις πρώτες μέρες τους. Το EP τους με τίτλο "Unwelcome Light" αποτέλεσε το κορυφαίο EP του 2016 για αυτό το blog, ενώ η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά τους, το "Silver Tongues" που ήρθε με την υποστήριξη του Joe  Talbot των IDLES, ήταν μέσα στα καλύτερα του 2019. Το φετινό "Beware Believers" βρίσκεται στην κορυφή της σχετικής λίστας με τα άλμπουμ του 2022. Με αφορμή το τελευταίο αλλά και την επικείμενη εμφάνιση των Crows στην Αθήνα (12 Ιανουαρίου, Temple), το POEt'S SOUND μίλησε με τον τραγουδιστή της μπάντας, James Cox.

James Cox: Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση και δεν έχω κάποια ευθεία απάντηση. Βλέπουμε συχνά να μας κατατάσσουν ως μια post-punk μπάντα, αλλά αισθάνομαι ότι αυτό δεν είναι ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό για εμάς όπως και για πολλές ακόμα νέες μπάντες που τις στοιβάζουν σε αυτή τη κατηγορία. Πιστεύω ότι είναι απλά εύκολο να αποδώσεις μια ταμπέλα. Σαν μπάντα επηρεαζόμαστε από πολλά πράγματα και αυτό αλλάζει μέρα με τη μέρα. Όταν γράφουμε πάντα σκεφτόμαστε πώς πρέπει να ακούγεται ένα Crows κομμάτι αλλά και αυτό αλλάζει κάθε φορά. Νομίζω ότι απλά γράφουμε υλικό που να ικανοποιεί εμάς σαν ακροατές και με γνώμονα πως θα ακούγεται αυτό ζωντανά.

Οι Crows είναι μια μπάντα που με είχε εντυπωσιάσει από τα πρώτα singles της και το φανταστικό EP της με τίτλο "Unwelcome Light". Η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά τους, το πολύ καλό "Silver Tongues" ήρθε το 2019 με την υποστήριξη του Joe Talbot των IDLES και της δικής του δισκογραφικής, Balley Records. Στον δεύτερο δίσκο τους ανοίγουν ακόμα τη μουσική τους παλέτα, κρατώντας τον χαρακτήρα τους παράλληλα, όμως είναι οι πιο μελωδικές, σκοτεινές του "Beware Believers" που λάμπουν περισσότερο. Το καλύτερο είναι ότι είμαι πεπεισμένος ότι τα καλύτερα έρχονται για τους Crows, οπότε μπορείτε να καταλάβετε την ανυπομονησία μου για την εμφάνισή τους στην Αθήνα στις 12 Ιανουαρίου.

Ακούστε: "Room 156", "Slowly Separate"

Η εξέλιξη των Fontaines D.C. από το "Dogrel" του 2019 στο "A Hero’s Death" ήταν μεγάλη. Ακόμα μεγαλύτερο βήμα όμως έκαναν με το φετινό "Skinty Fia", που τους βρίσκει ακόμα πιο μελωδικούς με μεγαλύτερη μουσική παλέτα, πανέμορφες μελωδίες και το κομμάτι της χρονιάς - το "I Love You" φυσικά. Αποτελεί με διαφορά τη καλύτερη δουλειά τους. Ανεβασμένη ήταν και η ζωντανή τους εμφάνιση, κάτι που διαπιστώσαμε φέτος το καλοκαίρι στο πλευρό του Nick Cave.

Ακούστε: "I Love You", "Roman Holiday"

Μια από τις μεγαλύτερες αδυναμίες μου τα τελευταία χρόνια είναι το νέο συγκρότημα των The Love Coffin (μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη με το σχήμα εδώ). Ένας από τους λόγους που ξεχώρισα τους Δανούς είναι και τα ιδιαίτερα φωνητικά του Jonatan K. Magnussen. Οι Chopper είναι το προσωπικό σχήμα του Magnussen, στο οποίο εμφανίζεται πιο απελευθερωμένος, πιο ηλεκτρονικός αλλά το ίδιο ιδιαίτερος και μοναδικός.

Ακούστε: "A Life In Dreams"

Μετά από το εξαιρετικό ντεμπούτο τους και το ίδιο αξιόλογο EP τους το 2020, οι The Ninth Wave επέστρεψαν φέτος με τον δεύτερο δίσκο τους. Το "Heavy Like A Headache" αποτελεί έναν εξαιρετικό indie δίσκο, 80s αισθητικής, γεμάτο εθιστικές μελωδίες ενώ παράλληλα δείχνει την προσπάθεια του σχήματος να εξερευνήσει και άλλους ηχητικούς δρόμους. Και είναι πραγματικά κρίμα που οι Σκωτσέζοι θα μπουν σε παύση μετά την προώθηση του άλμπουμ γιατί τους αξίζει μεγαλύτερη ανταπόκριση. 

Ακούστε: "What Makes You a Man"

Παρόλο που τους παρακολουθώ σχετικά από τις πρώτες μέρες τους, οι Crying Vessel με εντυπωσίασαν αρκετά με το δεύτερο άλμπουμ τους, το "Pleasures for the Wicked", που αποτέλεσε μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες του 2020. Δυο χρόνια μετά καταφέρνουν ακριβώς το ίδιο με το "Before Life Was Death" θέτοντας το σχήμα ως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και ενδιαφέροντα στον darkwave ήχο.

Ακούστε: "It's So Strange"

Όταν τα εναπομείναντα μέλη των Lostprophets σχημάτισαν τους No Devotion μαζί με τον τραγουδιστή των Thursday, Geoff Rickly, κανείς δεν φανταζόταν ότι επτά χρόνια μετά το ντεμπούτο τους θα κυκλοφορούσαν έναν τόσο καλό δίσκο με βασικές επιρροές από The Cure και Joy Division. Το "No Oblivion" μπορεί να περιέχει μόλις οκτώ κομμάτια αλλά είναι πλούσιο σε ιδέες και δείχνει τη μπάντα να εξελίσσεται ραγδαία.

Ακούστε: "No Oblivion"

Τα πρώτα δείγματα από τους The Mysterines είναι κάτι παραπάνω από θετικά. Το "Reeling", αλλά και γενικότερα η μπάντα τόσο ηχητικά όσο και στυλιστικά, "βρωμάει" 90s όσο δεν πάει και με βάση την αξιοπρόσεκτη κιθαριστική δουλειά που έχει γίνει, τα κολλητικά ποπ ρεφραίν και τα εξαιρετικά φωνητικά της Lia Metcalfe έχουν βάλει για τα καλά τις βάσεις ώστε να αποτελέσουν το επόμενο μεγάλο ροκ όνομα από την Βρετανία. Το τελευταίο είναι σίγουρο, το πόσο μεγάλο θα δείξει ο χρόνος.

Ακούστε: "All These Things"

Έχω διαβάσει πολλά πράγματα για το "Darker Still" με πιο αντιπροσωπευτικά αυτά που αναφέρουν ότι δεν πρόκειται για metalcore δίσκο, ότι πλέον είναι ποπ ή ότι ούτε συγκρίνεται με τα καλύτερά των Parkway Drive. Αυτό που ακούω είναι μια μπάντα που βάζει ακόμα μεγαλύτερες βάσεις για το stadium rock/ metal επίπεδο που επιδιώκει και αξίζει άλλωστε, κάνοντάς το με μερικά φανταστικά κομμάτια που είναι σίγουρο ότι θα τη βοηθήσει να επιτύχει το σκοπό της.

Ακούστε: "Darker Still"

Η αλήθεια είναι ότι όταν άκουσα αρχικά τα πρώτα νέα κομμάτια των Editors δεν ενθουσιάστηκα (αν και το "Kiss" το θεωρώ ακόμα την πιο αδύναμη στιγμή του "EBM"). Όταν όμως κυκλοφόρησε το άλμπουμ και μετά από απανωτές ακροάσεις αισθάνθηκα ότι το συνολικό αποτέλεσμα "έδενε" και η προσέγγιση αυτή τους δικαιώνει σε μεγάλο βαθμό. Οι Editors συνεχίζουν ακόμα πιο βαθιά στην ποπ κατεύθυνση που έχουν πάρει εδώ και μερικούς δίσκους και μας χαρίζουν μια απολαυστική κυκλοφορία με την βοήθεια του Blanck Mass, που είναι πλέον και μόνιμο μέλος τους.

Ακούστε: "Karma Climb", "Heart Attack"

Με κάποια συγκροτήματα, όπως είναι και οι White Lies, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός αλλά θα προσπαθήσω όσο μπορώ. Το σχήμα αρνείται πεισματικά να επαναλάβει το ήχο του εκπληκτικού ντεμπούτο τους, που τόσο τους ξεχώρισε, αλλά επαναλαμβάνει εδώ και τρία τουλάχιστον άλμπουμ το ίδιο μοτίβο. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, μιας και το "As I Try Not To Fall Apart" και κομμάτια, όπως το "I Don't Want To Go To Mars", που είναι βγαλμένα από τις καλύτερες στιγμές τους έχει και προσπαθεί να εισάγει κάποια, λίγα για την ακρίβεια, νέα στοιχεία και στη τελική αποτελεί έναν εξαιρετικό ποπ δίσκο. Απλώς δεν είναι αυτό που θα τους κάνει να ξεχωρίσουν λίγο παραπάνω, όσο τουλάχιστον μπορούσαν να υποστηρίξουν με τις πρώτες κυκλοφορίες τους.

Ακούστε: "I Don't Want To Go To Mars", "As I Try Not To Fall Apart"

Μπορεί να μην είμαι ο φανατικότερος φίλος του μελωδικού death metal ήχου αλλά κάποιες μπάντες όπως οι In Flames μου αρέσουν αρκετά. Δεν αναφέρω τους τελευταίους τυχαία, μιας και όλα τα μέλη των The Halo Effect έχουν περάσει από τους In Flames σε κάποια στιγμή της καριέρας τους. Μπορεί το ύφος τους να είναι σχετικά προβλέψιμο αλλά το αποτέλεσμα που παρουσιάζουν καθιστούν το "Days Of The Lost" ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που έχω ακούσει στο συγκεκριμένο είδος τα τελευταία χρόνια. Είμαι σίγουρος ότι το υλικό τους θα ακούγεται φανταστικά και ζωντανά οπότε μακάρι να περάσουν και από την χώρα μας. Εύγε!

Ακούστε: "In Broken Trust"

Ένα χρόνο μόλις μετά το πολύ αξιόλογο "Welfare Jazz" (και ένα από τα καλύτερα του 2021), οι Viagra Boys επέστρεψαν με τον τρίτο δίσκο τους. Το electro punk του "Cave World" βρίσκει το σχήμα να συνεχίζει να πειραματίζεται και μας δίνει ένα αποτέλεσμα που ακούγεται ισόποσα διασκεδαστικό αλλά και σκοτεινό. Αναμφίβολα αποτελεί την καλύτερη δουλειά τους μέχρι σήμερα.

Ακούστε: "Troglodyte"

Θυμάμαι ακόμα τον ενθουσιασμό μου όταν είχε έρθει στα χέρια μου το cd των Blacklist με τίτλο "Midnight of the Century" το μακρινό 2009. Το ντεμπούτο των Αμερικανών αποτέλεσε ένα από τα κορυφαία άλμπουμ εκείνης της χρονιάς για αυτό το blog. Και ενώ είχε χαθεί κάθε ελπίδα για συνέχεια, το post-punk συγκρότημα επέστρεψε μετά από δεκατρία χρόνια με έναν δίσκο που μπορεί να μην έχει τα προφανή "χιτάκια" του πρώτου τους, αλλά είναι πιο σκοτεινός και το ίδιο απολαυστικός σε όλη τη διάρκειά του. Ελπίζω μόνο να μην περάσουν άλλα δεκατρία χρόνια από την επόμενη δουλειά τους.

Ακούστε: "Pathfinder", "Lovers In Mourning"

Μετά από ένα καταπληκτικό ντεμπούτο με τίτλο "Forever Blue", που ήταν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του 2020, η A.A. Williams συνεχίζει να εντυπωσιάζει και με τον δεύτερο δίσκο της. Χωρίς να αναχωρεί ηχητικά από την προηγούμενη δουλειά της, μας παραδίδει ένα υπέροχο "As The Moon Rest" που είναι κινηματογραφικό όπου και όσο χρειάζεται, με τα metal και post-rock στοιχεία να είναι καλοδεχούμενα και εμφανή για άλλη μια φορά.

Ακούστε: "Golden"

Είναι λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες μπάντες που βρίσκονται στον 14ο δίσκο της καριέρας τους  κυκλοφορούν τόσο ποιοτικές δουλειές όσο οι Amorphis. Παρόλο που ο ήχος δεν αλλάζει και πολύ τα τελευταία (πολλά) χρόνια, το "Halo" είναι γεμάτο από ενδιαφέρουσες ιδέες και μελωδίες και μου κράτησε συντροφιά όσο λίγα άλμπουμ μέσα στη χρονιά (μιας και κυκλοφόρησε στις αρχές της). Κυρίως όμως διατηρεί τους Amorphis ως ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα του μελωδικού death.

Ακούστε: "On The Dark Waters"

Δεκατέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τη τελευταία δισκογραφική δουλειά των The Hellacopters και το "Eyes Of Oblivion" ακούγεται σαν το συγκρότημα να μην έλειψε ούτε μέρα. Το άλμπουμ αποτελείται από δέκα γνήσια κομμάτια που φανερώνουν πόσο μας έλειψε η παρέα του Nicke Andersson. Απλά απολαυστικό.

Ακούστε: "Reap A Hurricane"

Οι Czarina είναι το καλλιτεχνικό όχημα της Νεοϋορκέζας Vero Faye Kitsuné, που από την Ισπανία όπου διαμένει πλέον μας παραδίδει το δεύτερο άλμπουμ της με τίτλο "Arcana". Πρόκειται για έναν synth pop δίσκο με εξαιρετικές μελωδίες και φωνητικά, μεγάλη θεατρικότητα και προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια από το artwork μέχρι και τα βίντεο που έχουν φτιαχτεί ώστε να σε μεταφέρουν στο μαγικό κόσμο των Czarina αλλά και να αντικατοπτρίζουν το όραμά τους. Στα μπόνους του άλμπουμ και η πολύ ωραία διασκευή στο "Cities In Dust" των Siouxsie and the Banshees.

Ακούστε: "Excelsior"

To επόμενο όνομα του όλο και αυξανόμενου ρωσικού σκοτεινού κύματος, μετά από Motorama, Molčat Doma, είναι αυτό των Blind Seagull και μας έρχεται από το Kaliningrad. Το τρίο υπάρχει από το 2014, αλλά έπρεπε να περάσουν οχτώ χρόνια και πολλά singles για να κυκλοφορήσει το ντεμπούτο του. Οι Ρώσοι παραδίδουν μια εντυπωσιακή punk, new wave, post-punk και coldwave μίξη και μάλιστα έχουν και τους Xiu Xiu να συμμετέχουν σε ένα κομμάτι. 

Ακούστε: "Inanity"

Η νέα δουλειά των Boy Harsher με τίτλο "The Runner" πρόκειται για το soundtrack της ομότιτλης ταινίας, αλλά στέκεται πολύ άνετα και σαν αυτόνομο άλμπουμ. Περιέχει μερικά από τα πιο εθιστικά κομμάτια που θα ακούσετε μέσα στη χρονιά όπως τα "Give Me a Reason" και "Machina", ενώ στο "Autonomy" φανερώνουν την αγάπη τους στους New Order. Δεν ξέρω για τη ταινία, μιας και δεν την έχω δει ακόμα, αλλά το soundtrack σίγουρα πείθει.

Ακούστε: "Machina", "Autonomy"

Αν μπορείτε να σκεφτείτε μια μίξη David Bowie με Franz Ferdinand και αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία, τότε θα είστε αρκετά κοντά στη μουσική των Walt Disco. Αυτό είναι που κάνει και το ντεμπούτο του σχήματος, με τίτλο "Unlearning", να ξεχωρίζει μιας και προσφέρει μεγάλη ποικιλία από ήχους, πολύ καλή ροή παρόλη τη διαφορετικότητα ανάμεσα στα κομμάτια και εξαιρετικά φωνητικά από τον James Potter. Πιστεύω όμως ότι τα ίδια αυτά χαρακτηριστικά κάνουν το συγκρότημα, από το πρώτο άκουσμα, να μπαίνει στην κατηγορία love it or hate it. Εμένα μου έκανε. Εσάς;

Ακούστε: "Selfish Lover"

Οι The Halo Effect είναι μια νέα μπάντα που δημιουργήθηκε πέρσι με την ιδιαιτερότητα ότι όλα τα μέλη της έχουν υπάρξει κάποια στιγμή και μέλη των In Flames. Στις 12 Αυγούστου κυκλοφόρησαν τον ντεμπούτο δίσκο τους με τίτλο "Days Of The Lost" και οι φίλοι του μελωδικού death, αν δεν τους ξέρουν ήδη, καλό είναι να μην τους προσπεράσουν (άλλωστε είναι πολύ ανώτερο από τουλάχιστον τις τελευταίες κυκλοφορίες των In Flames). Το πιο πρόσφατο βίντεο που παρουσίασαν ήταν για το κομμάτι "In Broken Trust", που αποτελεί και ένα από τα καλύτερα του "Days Of The Lost".