Το φετινό Ejekt Festival αποτέλεσε κλασσική περίπτωση ελληνικού παραδείγματος που άλλο πληρώνεις και άλλο παίρνεις. Μετά την ακύρωση αρχικά των Happy Mondays και τελευταία στιγμή και των Palma Violets, το event θύμιζε λιγότερο φεστιβάλ και περισσότερο live των Pet Shop Boys με κάποια support, και αυτό το απέδειξε και ο λιγοστός κόσμος που βρέθηκε στο χώρο, μέχρι και λίγο πριν την εμφάνιση των τελευταίων. Από τα ελληνικά συγκροτήματα πρόλαβα τους χοροπηδηχτούληδες Viper Vikings, η χορευτική μουσική των οποίων μπορεί να μην διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά έδειξε να λειτουργεί καλά σε ένα τέτοιο φεστιβάλ. 

Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή, από τον ταλαντούχο και πολλά υποσχόμενο τέκνο της ηλεκτρονικής σκηνής James Blake, ο οποίος εμφανίστηκε λίγο πριν τις οχτώ. Αν και οι μελωδίες του έδεναν ιδανικά με την δύση του ηλίου (με τον ίδιο να "πατάει" πάνω στα προηχογραφημένα φωνητικά του δίνοντας μεγαλύτερο βάθος), στους περισσότερους που δεν ήταν εξοικειωμένοι με τον ήχο του προκάλεσε μάλλον χασμουρητά και αδιαφορία. Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε το πιο ρυθμικό "Voyeur". Περιμένω να τον δω ξανά σε κλειστό χώρο με πιο "δικό" του κοινό.

Με ένα μήνυμα από τον Shaun Ryder και την Rowetta των Happy Mondays εμφανίστηκε στη σκηνή του Ejekt ο Peter Hook μαζί με την μπάντα του, τους The Light. "Love Will Tear Us Apart", "Ceremony", και στην συνέχεια ένα σετ αποτελούμενο από τα πιο γνωστά κομμάτια των New Order. Για τα κομμάτια των Joy Division, μιας και μιλάμε για διασκευές και για τη μπάντα του Hooky και για τους New Order και έχοντας παρακολουθήσει την πρόσφατη εκδοχή των τελευταίων, μπορώ να πω ότι η μπάντα του μπασίστα παρουσιάζει μια αρκετά πιο δυναμική και πιο ελκυστική πρόταση. Όσο για τα τραγούδια των New Order δεν υπάρχει ούτε σύγκριση. Καλύτερα να περιοδεύσει και για το "Permanent". Αυτό δεν σταμάτησε φυσικά τον χορό σε κομμάτια όπως τα "True Faith", "Temptation" και "Blue Monday". Τον συνδετικό κρίκο μεταξύ του Hook και των Pet Shop Boys αποτέλεσε ο beatboxer Faith S.F.X. Με μοναδικό όργανο το στόμα του, κατάφερε να κερδίσει την αρχική αδιαφορία και μέχρι το "I Like To Move It" είχε καταφέρει να συγκεντρώσει την προσοχή της μεγαλύτερης μερίδας του κοινού.

Κατά τις 11:20, και με τον κόσμο να ξεπερνάει πλέον τις 5.000, το "Axis" (από το πρόσφατο δίσκο τους "Electric") σηματοδοτεί την είσοδο των Pet Shop Boys πίσω από ένα πανί πάνω στο οποίο είδαμε πολύ εντυπωσιακά projections. Το δίδυμο των Neil Tennant και Chris Lowe έδωσαν ένα καταπληκτικό show, και για περίπου δυο ώρες μας έκανε να ξεχάσουμε εντελώς το φεστιβάλ των ακυρώσεων. Παρόλο που σε άλλες περιπτώσεις, δυο άτομα σε τέτοιου μεγέθους σκηνή μπορεί να φάνταζαν "λίγα", η αίσθηση που σου έδιναν οι Βρετανοί ήταν η εντελώς αντίθετη. Οι συνεχείς αλλαγές κοστουμιών, τα όμορφα visuals, και κυρίως οι δυο χορευτές που τους συνόδευαν κάλυπταν το όποιο κενό. 

Όπως γίνεται συχνά με συγκροτήματα με τόσο πλούσια δισκογραφία, δεν μπορούν να μείνουν όλοι απόλυτα ευχαριστημένοι από το setlist. Προσωπικά, θα ήθελα να ακούσω τα "Heart", "Paninaro" και "Being Boring". Φυσικά, τα "I’m Not Scared", "Suburbia" και "Domino Dancing" μπορούν να καλύψουν την οποιαδήποτε απώλεια. Η μόνη ένστασή μου είναι ότι περίμενα να βασιστούν περισσότερο στο νέο τους δίσκο, πέρα από 3 κομμάτια, μιας και υποτίθεται αυτόν ήρθαν να παρουσιάσουν. Τα κλασσικά "It's A Sin", "Go West" και "West End Girls" προκάλεσαν τον αναμενόμενο χαμό, και λίγο μετά οι Pet Shop Boys μας αποχαιρέτησαν. Το εντυπωσιακό τους live ήταν το μόνο που άξιζε από την συγκεκριμένη διοργάνωση, μιας και η επιλογή του James Blake, αν και ενδιαφέρουσα, ήταν αρκετά αταίριαστη. Όπως διαπιστώσαμε πριν ένα χρόνο, όταν προσφέρεται ένα αξιόλογο συναυλιακό πακέτο, αυτό βρίσκει ανταπόκριση ακόμα και σε περιόδους κρίσης. Χωρίς να τίθεται θέμα σύγκρισης μεταξύ Kasabian και Pet Shop Boys (αλλά σαν γενικότερη φεστιβαλιακή πρόταση), η ανάγκη του κόσμου για πιο "φρέσκα" ονόματα, εκτός από τις ακυρώσεις, πιστεύω ήταν ο βασικότερος λόγος της αρκετά μειωμένης προσέλευσης σε σχέση με το περσινό Ejekt.