Όταν ο Ellery James Roberts ανακοίνωσε το νέο του project μετά τους Wu Lyf, με τους οποίους κυκλοφόρησε μόλις ένα άλμπουμ το 2011, δεν ήξερα πόσο θα κρατήσει αυτό το μουσικό του ταξίδι. Φυσικά το ντεμπούτο των LUH ή αλλιώς των Lost Under Heaven αποτέλεσε τον κορυφαίο μου δίσκο για το 2016. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Spiritual Songs For Lovers To Sing", εδώ. Η ανακοίνωση της κυκλοφορίας του δεύτερου άλμπουμ του γκρουπ τρία χρόνια μετά το πρώτο, ήταν μια πολύ θετική έκπληξη που με γέμισε με ανυπομονησία. Όπως έχει γίνει κατανοητό και από τις συνεντεύξεις του, στον Roberts δεν του αρέσει να μένει στάσιμος οπότε για τον νέο δίσκο του, θα προσπαθούσε να δώσει κάτι, όσο το δυνατόν, πιο διαφορετικό.

Το "Love Hates What You Become" ξεκινάει με τον καλύτερο τρόπο. Το φανταστικό "COME" φέρνει τον ήχο συγκροτημάτων όπως οι Nine Inch Nails πιο κοντά στον ήχο των LUH. Η ένταση διατηρείται και στο noise "Bunny’s Blues". Από την αρχή φαίνεται πόσο έχει εξελιχθεί η Ebony Hoorn ως τραγουδίστρια, η οποία έχει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και αυτό είναι εμφανές. Η αρχή αυτή όμως δεν είναι καθόλου αντιπροσωπευτική για τον δίσκο, μιας και τα υπόλοιπα κομμάτια κινούνται σε αργούς ή μεσαίους ρυθμούς με την ακουστική κιθάρα να πρωταγωνιστεί σε πολλά σημεία. Το ονειρικό "The Breath Of Light", που είναι γνωστό από τον Μάρτιο της προηγούμενης χρονιάς, σε στοιχειώνει με τις απανωτές ακροάσεις, ενώ στο "Most High" βγάζουν όλη την αγάπη τους για τους The Cure. 

Αναμφίβολα το μελαγχολικό "Black Sun Rising" είναι μια από τις κορυφαίες στιγμές του "Love Hates What You Become", με το δίδυμο να φανερώνει τις κοινωνικές ευαισθησίες του, μιας και το κομμάτι είναι επηρεασμένο από τα γεγονότα στο Charlottesville. Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, που o Roberts έγραψε για την Hoorn, θα μπορούσε να "μιλήσει" σε οποιοδήποτε ζευγάρι. Το "βρώμικο" neo-folk του "Savage Messiah" είναι απλά κολλητικό, ενώ το "Post Millennial Tension" είναι μια απέλπιδα κραυγή ξεσηκωμού για το μέλλον που έρχεται. 

Πέρα από ιδανικό κλείσιμο, το αμερικάνικο arena rock του "For The Wild" αποτελεί και το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Χρησιμοποιώντας στίχους του Robinson Jeffers από έργο του, του 1935, φέρνουν στο σήμερα το έργο του ποιητή για τη καταστροφή της ανθρώπινης ύπαρξης. Λίγα σχήματα μου ακούγονται τόσο σύγχρονα όσο αυτό το δίδυμο και για αυτό θεωρώ τους Lost Under Heaven τόσο σημαντικούς.

Βαθμολογία: 8 / 10