Μπορεί να κοντεύει πλέον ένας μήνας από την εμφάνιση των Paradise Lost στη χώρα μας αλλά δεν θα μπορούσα να μην γράψω τίποτα για τους Βρετανούς. Κάπου διάβαζα ότι οι Paradise Lost είναι το συγκρότημα που έχει έρθει περισσότερες φορές στην Ελλάδα από οποιοδήποτε άλλο, αλλά είναι τόση μεγάλη είναι η αγάπη του ελληνικού κοινού προς το γκρουπ και αυτό φαίνεται σε κάθε επίσκεψή του. Η αλήθεια είναι ότι έχοντας παρακολουθήσει τους Lost αρκετές φορές στο παρελθόν, το δικό μου ενδιαφέρον κυρίως εστιάζεται στο πώς θα παρουσιάσουν το εκάστοτε νέο υλικό που θα έχουν κυκλοφορήσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χαίρομαι να ακούω ύμνους όπως το "Embers Fire" ή το "Say Just Words" αλλά θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς τα τέσσερα πέντε κλασσικά που δεν λείπουν από τις περισσότερες συναυλίες τους. Φυσικά υπάρχουν οπαδοί (νέοι ή μη) που δεν τους έχουν ξαναδεί οπότε αυτά είναι, επιβεβλημένα και αναμενόμενα. Επίσης είναι πλέον τόσο μεγάλη και ποιοτική η δισκογραφία τους, που δεν πιστεύω κάποιο σετλιστ θα είχε τους πάντες εντελώς χαρούμενους, εκτός αν αυτό ήταν πεντάωρο. Σίγουρα πάντως οι Shadowkings μπορεί σε κάθε live τους να είναι περισσότερο ή λιγότερο καλοί, αλλά πάντα η εμφάνισή τους κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα απόδοσης.

Το βράδυ του Κυριακής, 17 Απριλίου, το live τους ανήκε στην πρώτη περίπτωση. Αλλά και το δικό μου ενδιαφέρον ικανοποιήθηκε σε μεγάλο ποσοστό, μιας και παρουσίασαν πέντε κομμάτια από το τελευταίο τους άλμπουμ. Άλλωστε το "Obsidian" δεν ήταν μόνο το κορυφαίο άλμπουμ του 2020 για αυτό το blog, αλλά το θεωρώ και ένα από τα καλύτερα της σύγχρονης ιστορίας τους. Η αρχή όμως έγινε με το "Embers Fire" με τον αντίστοιχο φυσιολογικό πανικό, με το καινούριο, γκοθιάρικο, "Forsaken" να ακούγεται εκπληκτικά ζωντανά. Τα άλλα δυο νέα κομμάτια που παρουσίασαν στο βασικό σετ τους ήταν τα "Serenity" και "The Devil Embraced", με το δεύτερο να ξεχωρίζει (ίσως όμως επειδή είναι και εξαιρετικό κομμάτι). Εντύπωση μου έκανε ότι το "Blood and Chaos" ήταν το μόνο κομμάτι από τον προηγούμενο δίσκο τους - "Medusa" - με τον Greg να εμφανίζεται σε μεγάλα κέφια φανερώνοντας ότι άνετα θα μπορούσε να αποτελέσει αναπόσπαστο μέλος και των μελλοντικών συναυλιών τους, σε αντίθεση με το άλμπουμ "The Plague Within" που εκπροσωπήθηκε από τα "An Eternity of Lies" και "No Hope in Sight". Προσπάθησαν επίσης να συμπεριλάβουν και άλλο υλικό από το δεύτερο μισό της δισκογραφικής πορείας τους με τα "Faith Divides Us - Death Unites Us" και "The Enemy", αν και παρέλειψαν εντελώς το φανταστικό "Tragic Idol". Ίσως περίμενα να παίξουν και κάτι από το "Symbol of Life", δεδομένου ότι συμπλήρωσε φέτος είκοσι χρόνια από την κυκλοφορία του (και δεν εννοώ μόνο το "Erased"). Δεν μπορείς να μην χτυπηθείς με το αναμενόμενο "As I Die", αλλά και τα "The Last Time" και "Say Just Words" (το δεύτερο κομμάτι που έπαιξαν από το "One Second" μετά από το ομότιτλο - τι φανταστική κομματάρα).

Μπορεί πολλοί να διαφωνήσουν αλλά το encore ήταν ένα από τα καλύτερα από τις συναυλίες που έχω παρακολουθήσει των Lost, μιας και περιλάμβανε δυο από τα καλύτερα κομμάτια του  "Obsidian" και μια έκπληξη. Η αρχή έγινε με το "Darker Thoughts", ένα από τα πιο διαφορετικά singles του σχήματος, για να ακολουθήσει το "So Much Is Lost" από το "Host". Με χαρά είδα την αποδοχή που βρήκε το συγκεκριμένο κομμάτι παιγμένο ηλεκτρικά και μακάρι να παρουσίαζαν κάποια στιγμή έτσι όλο το άλμπουμ μιας και θεωρώ ότι έχει αδικηθεί λόγω του ηλεκτρονικού ήχου του. Η κορυφαία στιγμή του live ήρθε στο τέλος με το gothic rock του "Ghosts" να μας παίρνει τα μυαλά σε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του σχήματος στην Αθήνα. Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν...

Υ.Γ. Την συναυλία άνοιξε το σχήμα των δικών μας Fragment Soul. Στη σκηνή είδαμε μια πολύ δεμένη μπάντα (σε σημεία μου έφεραν λίγο από Anathema), με ωραίο ήχο και εξαιρετικά φωνητικά  αλλά οι μελωδίες τους δεν κατάφεραν να με κερδίσουν ολοκληρωτικά. Σίγουρα όμως δεν πρόκειται για μια περίπτωση που προσπερνάς εύκολα.