Τι χρονιά και αυτή το 2002; Δεν θυμάμαι να με έχει δυσκολέψει τόσο πολύ καμία άλλη χρονιά στη κατάρτισης της αντίστοιχης λίστας με τα καλύτερα της χρονιάς και πραγματικά σκέφτηκα να φτιάξω δυο λίστες. Εν μέρει αυτό οφείλεται στην προτίμησή μου στον gothic ήχο και πιο συγκεκριμένα για το 2002 στη gothic metal σκηνή που είχε τόσες αξιόλογες κυκλοφορίες που γέμιζαν εικοσάδα. 

Αυτή που ξεχωρίζει είναι αυτή των Paradise Lost που έχοντας παρεισφρήσει σε ακόμα πιο gothic μονοπάτια κυκλοφορούν έναν τέλειο δίσκο από την αρχή ως και το τέλος (με τη διασκευή στο "Smalltown Boy"), ενώ αυτή που θα ξεχώριζα περισσότερο από αυτές που λείπουν από τη παρακάτω λίστα είναι αυτή των Tiamat. Μπορεί το "Judas Christ" να αποτελεί το άλμπουμ με τον πιο εμπορικό ήχο από αυτά που έχουν κυκλόφορήσει (γνωρίζοντας μικρή αποδοχή από τους φίλους τους), όμως οι συνθέσεις (οι περισσότερες τουλάχιστον) κινούνται σε υψηλά επίπεδα. Επίσης θα πρέπει να αναφέρω πέρα από τις δουλειές των Sentenced, Lacuna Coil, The 69 Eyes και τις πολύ αξιόλογες δουλειές των The Birthday Massacre και Babylon Whores, ενώ από τον ευρύτερα σκοτεινό χώρο άξιοι λόγου είναι οι δίσκοι των Peter Murphy ("Dust") και VNV Nation ("Futureperfect"). 

Μένοντας σε metal χωράφια όμως συμφωνικού power προσανατολισμού, οι Nightwish κυκλοφορούν το απολαυστικό "Century Child", ενώ οι ντεθάδες In Flames το "γυρίζουν" στο nu metal με το "Reroute To Remain" ( ένα άλμπουμ που άκουσα απίστευτα πολλές φορές με το κομμάτι "Cloud Connected" να γίνεται must στις playlists πολλών ροκομαγαζιών).

Και μιας και αναφέρθηκα στο nu metal, έχει καταγραφεί πολλές φορές (και από αυτό το blog) ότι το συγκεκριμένο ιδίωμα είχε αρχίσει να φθίνει από τα προηγούμενα χρόνια. Η μόδα του δεν κράτησε πολύ και αυτό πλέον είναι ιδιαίτερα εμφανές και στις κυκλοφορίες μεγάλων - εμπορικών συγκροτημάτων του είδους όπως οι Papa Roach, Disturbed, Korn, με τους μόνους που καταφέρνουν να ξεφύγουν από όλο αυτό να είναι οι  System Of A Down με το άλμπουμ "Steal This Album!". Αντίθετα στη punk όχθη είχαμε κάποιες ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες με σημαντικότερες αυτές των Bad Religion, The Used, No Use For A Name, New Found Glory, My Chemical Romance. Γενικότερα όμως η αμερικάνικη alternative rock σκηνή εκπροσωπήθηκε επάξια από τα άλμπουμ των Audioslave, Weezer, Red Hot Chili Peppers, Silverchair, Sonic Youth, Beck, Foo Fighters, Chevelle, Saliva, Wilco και ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead. Αυτά όμως των Pearl Jam και κυρίως των Queens Of The Stone Age αποτελούν αυτά που σέρνουν το χορό. Το 2002 σηματοδοτεί τη χρονιά που ο David Eugene Edwards μετά τους 16 Horsepower ξεκινά το νέο του ταξίδι με τους Wovenhand με θαυμαστά αποτελέσματα. Τέλος το φαινόμενο Eminem συνεχίζει ακάθεκτο όπως και ο χαμός με το "The Eminem Show" που έπεται του υπερεπιτυχημένου "The Marshall Mathers LP".

Άλλο ένα φαινόμενο, κυρίως για την Ευρώπη, ήταν οι Ρωσίδες t.A.T.u. με τα "All the Things She Said" και "Not Gonna Get Us" να ακούστηκαν όσο λίγα άλλα κομμάτια. Μπορεί οι Αυστραλοί The Vines να πλασάρονται από τα μέσα ως οι νέοι Nirvana, όμως το "Highly Evolved" (αν και πρόκειται για ένα αξιοπρεπές άλμπουμ με αρκετά garage rock στοιχεία) δεν μπορεί να δικαιολογήσει κάτι τέτοιο. Από τον Καναδά έχουμε τα αξιόλογα έργα των Broken Social Scene και Godspeed You! Black Emperor, ενώ από την Ισλανδία το post-rock κομψοτέχνημα "()" των Sigur Rós. Οι Σουηδοί The Hellacopters παρουσιάζουν τον πιο εμπορικό (και καλύτερο για μένα) άλμπουμ τους, Άφησα για το τέλος την Μεγάλη Βρετανία γιατί δεν ξεχώρισα κάποια δουλειά από την εναλλακτική σκηνή του Νησιού, πέρα από το "The Remote Part" των Σκωτσέζων Idlewild, οπότε θα αναφέρω απλώς τα άλμπουμ των Oasis, Ladytron, Doves, Death In Vegas, The Chemical Brothers, The Coral, The Music, Primal Scream, Belle And Sebastian και των Ιρλανδών God Is An Astronaut. Δεν θα μπορούσα να παραλείψω το "Heathen" του David Bowie που περιείχε μερικά εξαιρετικά κομμάτια. Ο μεγαλύτερος όμως ντόρος στην Αγγλία γίνεται με δυο συγκροτήματα. Η Coldplay τρέλα συνεχίζεται με το "A Rush Of Blood To The Head", ενώ το ντεμπούτο των The Libertines τους βρίσκει να φιγουράρουν σχεδόν κάθε εβδομάδα στο εξώφυλλο της ΝΜΕ και άλλων βρετανικών περιοδικών.

Στην αρχή της συγκεκριμένης ανάρτησης έγραφα για τη σκέψη ύπαρξης για δυο λίστες ώστε να μπορούσα να συμπεριλάβω όσα άλμπουμ ήθελα. Όσες λίστες όμως και να υπήρχαν η κορυφή ανήκει αποκλειστικά σε ένα άλμπουμ και σχήμα. Δεν λέω ότι στα 90s δεν υπήρξαν post-punk σχήματα αλλά ότι μετά τη δεκαετία του 80 δεν κατάφερε κανένα να ξεχωρίσει. Όλα αυτά φυσικά μέχρι τους Interpol και το αριστουργηματικό ντεμπούτο του "Turn On The Bright Lights" που παίρνει τη μαγεία των Joy Division και τη μετασχηματίζουν σε κάτι σύγχρονο και εντελώς δικό τους. Μια κυκλοφορία σταθμός που τοποθετεί το συγκρότημα μέσα στα κορυφαία της περιόδου αυτής, αν όχι το κορυφαίο.

10. The 69 Eyes - Paris Kills (Roadrunner Records)

09. The Hellacopters - By The Grace Of God (Universal)

08. Idlewild - The Remote Part (Parlophone)

07. Madrugada - Grit (Virgin)

06. Lacuna Coil - Comalies (Century Media)

05. Sentenced - The Cold White Light (Century Media)

04. Pearl Jam- Riot Act (Epic)

03. Queens Of The Stone Age - Songs For The Deaf (Interscope)

02. Paradise Lost - Symbol Of Life (GUN)

01. Interpol - Turn On The Bright Lights (Matador Records)