Η επιστροφή των Iron Maiden στην χώρα μας, τέσσερα χρόνια μετά τη τελευταία τους εμφάνιση, ήταν ίσως η πιο διαφημισμένη συναυλία του καλοκαιριού. Την ιστορική metal μπάντα την είχα παρακολουθήσει δυο φορές στο παρελθόν, με τη δεύτερη όμως να είναι το μακρινό 2000 με την επιστροφή του Bruce Dickinson στο σχήμα. Οπότε είχα λίγο μεγαλύτερο ενδιαφέρον να δω πως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα για το γκρουπ, έχοντας παράλληλα ακούσει και διθυραμβικά σχόλια για την προηγούμενη επίσκεψή τους.

Την αρχή έκαναν οι Lord Of The Lost, οι οποίοι αποτέλεσαν προσωπική επιλογή του Steve Harris για την συγκεκριμένη περιοδεία του "Τέρατος". Παρόλο που ο τελευταίος δίσκος τους ήταν από τις καλύτερες δουλειές τους και ένα από τα κορυφαία άλμπουμ του 2021 για αυτό το blog, δεν είχα υψηλές προσδοκίες για το live κρίνοντας και από άλλα συγκροτήματα του είδους. Οι Lord Of The Lost όμως ήταν απολαυστικοί με σύμμαχο έναν ιδιαίτερα καλό ήχο και φυσικά έναν πολύ καλό frontman. O Chris Harms είχε εξαιρετική απόδοση και στο μισάωρο που διήρκησε η εμφάνισή τους προσπαθούσε να ξεσηκώσει και να αλληλεπιδράσει με τον κόσμο. Μπορεί ο ήχος του γκρουπ να μην περιορίζεται στα κλασσικά gothic metal πλαίσια (μιας και ενσωματώνει πολλά άλλα στοιχεία από pop μέχρι industrial rock), αλλά θα ήταν πολύ δύσκολο να κερδίσει το συγκεκριμένο κοινό. Μάλλον έξυπνη κρίνεται και η επιλογή τους να μην βασίσουν το σετ τόσο στο νέο τους δίσκο, αλλά στο λίγο πιο βαρύ "Thornstar" (αν και ένα "Priest" έλειψε πολύ). Σειρά είχαν οι Airbourne, ένα συγκρότημα που στην αρχή της καριέρας τους, στα τέλη των 00s, είχαν γνωρίσει μια κάποια επιτυχία. Για τους συγκεκριμένους δεν μπορώ να πω πολλά μιας και ποτέ δεν μου άρεσαν. Πάντα μου φαίνονταν σαν μια φτωχή - κακή κόπια των AC/DC, αλλά ζωντανά τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα μιας και αποτέλεσαν ένα από τα πιο βαρετά - αδιάφορα συγκροτήματα που έχω παρακολουθήσει. Σκιπ...

Ακριβώς σύμφωνα με το πρόγραμμα, γύρω στις 9 ακούστηκε το "Doctor Doctor" των UFO που σηματοδοτεί και την είσοδο των Iron Maiden στη σκηνή. Το σχήμα βγήκε με τρία κομμάτια από το νέο του άλμπουμ, από τα οποία το "The Writing On The Wall" κέρδισε περισσότερο τις εντυπώσεις. To "Revelations" μας έβαλε καλύτερα στο κλίμα μιας Maiden συναυλίας, για να ακολουθήσει το "Blood Brothers" που αποτελεί μια αρκετά καλή στιγμή από την πιο πρόσφατη ιστορία του γκρουπ. Το "Sign Of The Cross" είναι ένα από τα αγαπημένα μου Maiden κομμάτια και ένα από αυτά που δεν είχα ακούσει ποτέ ζωντανά. Όταν αυτό το τραγουδάει ο Dickinson εννοείται το πάει σε άλλη διάσταση και αποτέλεσε μια από τις κορυφαίες στιγμές της εμφάνισης του συγκροτήματος. Οι άλλες για εμένα ήταν το "Flight Of Icarus", το μνημειώδες "Hallowed Be Thy Name" και το "The Clansman" (ξέρω δυο κομμάτια από τα τέσσερα που στον δίσκο τραγουδάει ο Bayley αλλά είπαμε με τον Dickinson πηγαίνουν σε άλλο επίπεδο). Προφανώς όλοι περίμεναν κλασσικά κομμάτια όπως τα "Fear Of The Dark", "The Trooper" και "Run To The Hills" στα οποία χτυπήθηκαν και περισσότερο. 

Η στιγμή όμως που συζητήθηκε περισσότερο εντοπίζεται στο "The Number Of The Beast" όταν κάποιος οπαδός άναψε κάποιο καπνογόνο μπροστά στον Dickinson, με αποτέλεσμα τον τελευταίο να αποχωρεί από τη σκηνή. Όταν αποφάσισε να επιστρέψει ήταν εντελώς εκτός ρυθμού και συγχρονισμού με την υπόλοιπη μπάντα, κάτι που ξαναβρήκε προς το τέλος του κομματιού. Δυστυχώς τέτοια θέματα καλό είναι να αντιμετωπίζονται από τη διοργανώτρια εταιρία, η οποία ήταν ελλιπής σε πάρα πολλά θέματα. Όσο αφορά το θέμα με τα καπνογόνα θεωρώ ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί από την οποιαδήποτε εταιρεία και καλό θα ήταν να μην υπάρχουν δικαιολογίες του τύπου ότι πρόκειται για metal συναυλία για να καλύψουν ανεύθυνες συμπεριφορές. Φυσικά όσο δίκιο και να είχε ο Bruce, που είχε, θα μπορούσε να είχε καλύτερη αντιμετώπιση, αλλά νομίζω ότι τα αίτια και τα νεύρα έχουν βαθύτερες ρίζες που μπορεί να μην οφείλεται στο συγκεκριμένο οπαδό αλλά προς τη διοργάνωση. Και μιας και αναφέρθηκα στη διοργάνωση, εντύπωση μου έκανε ότι ο χώρος που αντιστοιχούσε στις θέσεις Standing A έφταναν μέχρι τη μέση του γηπέδου αναγκάζοντας ακόμα και όσους βρίσκονταν κάγκελο στο χώρο Standing B να βλέπουν τα συγκροτήματα σαν μυγάκια. Επίσης πάλι καλά δεν είχαμε κάποιο δυσάρεστο απρόοπτο γιατί με την μια έξοδο που υπήρχε για όλο αυτό το χώρο θα μπορούσαμε να θρηνήσουμε θύματα. Ευτυχώς το γεγονός με το καπνογόνο έδειξε να ξεπερνιέται με το σχήμα να συνεχίζει δυναμικά με το "Iron Maiden". Με δυο encore και το "Aces High" μας άφησαν αποδίδοντας για άλλη μια φορά σε πολύ υψηλά επίπεδα, αντίστοιχα της ιστορία τους. Σε σχέση με τις προηγούμενες εμπειρίες μου, θα έλεγα ότι οι Maiden πλέον δίνουν λίγο μεγαλύτερη βάση στο σόου τους, μιας και το όνομα τους με τα χρόνια έχει γιγαντωθεί ακόμα περισσότερο, το οποίο είναι κατά γενική ομολογία αρκετά εντυπωσιακό. Πέρα από το σόου όμως, μια συναυλία των Iron Maiden είναι κυρίως μια γιορτή στην οποία δύσκολα δεν θα περάσει κάποιος καλά, κάτι που επαληθεύτηκε, παρά τα όποια παρατράγουδα, με εμφαντικό τρόπο για άλλη μια φορά.