Είναι νομίζω περιττό να τονίσω πόσο ωραίο είναι να μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει ένα τόσο μεγάλο συγκρότημα, με παγκόσμια εμπορική το λιγότερο αναγνώριση, σαν τους The Black Keys όταν αυτό βρίσκεται στη μάλλον καλύτερη φάση της καριέρας του. Αυτό πρέπει να σκέφτηκαν αρκετοί που ανταποκρίθηκαν στη γιορτή για τα είκοσι χρόνια του Rockwave, με την προσέλευση του κόσμου να είναι εντυπωσιακή, καθιστώντας τη συγκεκριμένη συναυλία την πιο πολυπληθή που έχω δει στο Terra Vibe. Φυσικά η βραδιά περιελάμβανε και τους The Black Angels, αλλά και τρία ελληνικά συγκροτήματα, τους 1000mods, The Big Nose Attack και Puta Volcano. Δυστυχώς έφτασα στο χώρο του φεστιβάλ την ώρα που ακούγονταν οι πρώτες νότες των Black Angels, αν και για τους Mods που πρόλαβαν φίλοι, μου είπαν τα καλύτερα για την ζωντανή τους εμφάνιση. 

Οι Τεξανοί, που είχαν βρεθεί για μια sold-out συναυλία στην Αθήνα πριν από ενάμιση χρόνο περίπου, είχαν όπως φάνηκε φανατικό κοινό και ένα μικρό μέρος του κοινού φάνηκε να ήρθε ίσως αποκλειστικά γι' αυτούς. Εννοείται πάντως ότι τα κομμάτια από το πιο εμπορικό άλμπουμ "Indigo Meadow" είχαν την μεγαλύτερη ανταπόκριση. Παρόλο που δεν είμαι και ιδιαίτερος φίλος του ήχου τους, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω το πόσο δουλεμένη μπάντα ήταν, άψογη εκτελεστικά, συντελώντας σε μια σχετικά ευχάριστη συναυλιακή εμπειρία με κορυφαία στιγμή το κλείσιμο του "Molly Moves My Generation".

Με το ανακοινωμένο πρόγραμμα να ακολουθείται επιμελώς, κατά τις 22:00 ήρθε η στιγμή που όλοι περιμέναμε με τους The Black Keys στη σκηνή. Από το πρώτο κομμάτι ήρθε και η πρώτη κρυάδα, μιας και η ένταση μου θύμιζε σαν να ακούω μουσική σπίτι σε ώρα κοινής ησυχίας προσέχοντας μην κάνω φασαρία. Το δεύτερο και μεγαλύτερο πρόβλημα, αφού με την ώρα διορθώθηκε το πρώτο, ήταν ο ήχος του Patrick Carney και των ντράμς. Μπορεί η κιθάρα του Dan Auerbach να μην αντιμετώπισε αντίστοιχα προβλήματα χαρίζοντας μερικές αρκετά ξεχωριστές στιγμές, αλλά το θεωρώ απαράδεκτο όταν μιλάμε για μπάντα δυο ατόμων και το ένα να μην ακούγεται. Εναλλακτικά αυτό το άρθρο θα μπορούσε να έχει τίτλο - ένα πιατίνι ρε παιδιά, ένα πιατίνι... Στα περισσότερα κομμάτια είχαν και τη βοήθεια δυο session μουσικών, με τον πληκτρά να παίζει μόνο για την πάρτη του μιας και ακούστηκε μόνο όταν έπαιξε μόνος του. Βασικά η καλύτερη ηχητικά στιγμή της συναυλίας των Keys ήταν όταν έπαιξαν οι δυο τους. Κατά τα άλλα εννοείται έπαιξαν το "Lonely Boy", με τον μισό πληθυσμό στη Μαλακάσα να φαίνεται ότι ξέρει ή έχει πάει μόνο για το συγκεκριμένο κομμάτι, όπως και όλες τις επιτυχίες τους, ενώ οι πιο blues στιγμές άνετα πρόσθεσαν το κάτι παραπάνω στο live. Είναι πραγματικά δυσάρεστο το ότι ασχολούμαι τόσο πολύ με τα προβλήματα ήχου, αλλά τουλάχιστον για μένα μετέτρεψαν μια από τις υποτιθέμενες κορυφαίες συναυλιακές στιγμές της χρονιάς σε μια αδιάφορη εμπειρία που δεν νομίζω ότι αντιπροσωπεύει τους The Black Keys.

The Black Keys setlist:

01. Dead and Gone 

02. Next Girl 

03. Run Right Back 

04. Same Old Thing 

05. Gold on the Ceiling 

06. Strange Times 

07. Nova Baby 

08. Leavin' Trunk 

09. Too Afraid to Love You 

10. Howlin' for You 

11. I Got Mine 

12. Money Maker 

13. Gotta Get Away 

14. She's Long Gone 

15. Fever 

16. Tighten Up 

17. Your Touch 

18. Lonely Boy 

19. Little Black Submarines