Το ενδιαφέρον μου για την δεύτερη μέρα του Plissken Festival ήταν εξ αρχής περιορισμένο μιας και τα περισσότερα ονόματα που με ενδιέφεραν εμφανίστηκαν την πρώτη μέρα. Το πράγμα έγινε αρκετά πιο δύσκολο όταν κατάλαβα ότι δυο από τα συγκροτήματα που ήθελα να δω, Cult Of Youth και Ariel Pink, θα είχαν κοινή ώρα εμφάνισης. Η αρχή όμως το Σάββατο έκανα με τους Thee Oh Sees. Παρόλο που δεν παρακολουθώ δισκογραφικά το συγκρότημα φανατικά, έδειξαν μεγάλη διάθεση και αποτέλεσαν μια εκρηκτική παρουσία που ξεσήκωσε τον κόσμο από νωρίς. Θετική εντύπωση έκαναν οι δυο ντράμερ σχεδόν σε πλήρη αρμονία, με τον δεύτερο να κάνει τα απαραίτητα γεμίσματα. Σειρά στην κεντρική σκηνή είχαν οι Electric Wizard, που παρουσίασαν το Sabbath-ικό heavy/ doom metal τους σε μεγάλη ένταση. Κατάφεραν να μαζέψουν αρκετό κόσμο αλλά μιας και δεν είναι του γούστου μου, δεν μπόρεσα να τους παρακολουθήσω για πολύ ώρα. Κατεύθυνση για τη Republic Stage και τον βασικό λόγο που έβγαλα το διήμερο εισιτήριο, μιας και δεν είχα μπορέσει να τους δω τρία χρόνια πριν, τους Cult Of Youth.



Το συγκρότημα του Sean Ragon ήρθε μετά από μια χρονιά που το βρήκε με νέο lineup, αλλά και ένα απολαυστικό τρίτο άλμπουμ με τίτλο "Final Days". Μπορεί να βασίστηκαν σε αυτό αλλά δεν ξέχασαν τις δυο πρώτες δουλειές τους, αν και προσωπικά μου έλειψε το "Lace Up Your Boots". Η μίξη darkwave, punk και neo-folk ρυθμών της μπάντας αποδείχτηκε απόλυτα ξεσηκωτική ζωντανά, με κομμάτια όπως τα "Empty Faction" και "Sanctuary" να παίρνουν νέα πνοή. Γενικά απολαυστική εμφάνιση και μια ίσως από τις καλύτερες του διημέρου. Φυσικά οι Cult Of Youth με έκαναν να χάσω τον Ariel Pink, λόγω καθυστέρησης του προγράμματος της άλλης σκηνής, αν και άκουσα απογοητευτικά σχόλια.
Επιστροφή όμως στη κεντρική σκηνή για το μεγάλο όνομα της δεύτερης μέρας, τους Mogwai. Το σχήμα από την Γλασκώβη πραγματοποίησε μια εμφάνιση που καθήλωσε σχεδόν όσους τους παρακολούθησαν. Δεν είναι τυχαίο που έχουν ορίσει τον σύγχρονο post-rock ήχο, ενώ και ζωντανά το συναίσθημα που καταφέρνουν να περάσουν στο κοινό είναι εντυπωσιακό, Δυστυχώς η μιάμιση ώρα που έπαιξαν αποδείχτηκε πολύ λίγη γιαυτό που πρόσφεραν, αλλά άφησαν όμως υπόσχεση για γρήγορη αντάμωση.



Ο Mikal Cronin που βρέθηκε στη συνέχεια στη Republic Stage επιβεβαίωσε τις εντυπωσιακές κριτικές που ακούγονται γύρω από το όνομα του από κοινό και κριτικούς. Η power pop εκδοχή του live μπασίστα του Ty Segall, με garage στοιχεία, δημιούργησε μια ιδιαίτερα ευχάριστη ατμόσφαιρα και το σετ, βασιζόμενο στο νέο του "MCIII", έδειξε να το ευχαριστιούνται όσοι έκατσαν να τον απολαύσουν.



Η μέρα έκλεισε για μένα με τους Δανούς Whomadewho και τις ηλεκτρονικές ποπ μελωδίες τους. Αναλογικά με την προχωρημένη ώρα που βρέθηκαν στο Main Stage, είχαν συγκεντρώσει για χορό αρκετό κόσμο και μόνο απογοητευμένο δεν τον άφησαν. Ήταν ίσως το ιδανικό αντίο για τη φετινή εκδοχή του Plisskën Festival. Σίγουρα μπορούν να βελτιωθούν κάποια πράγμα, όπως ο χώρος της μικρής σκηνής ή πιο βασικό ο ήχος της κεντρικής, αλλά σίγουρα η συγκεκριμένη διοργάνωση παραμένει η μοναδική σοβαρή εγχώρια συναυλιακή πρόταση που αν συνεχίσει να εξελίσσεται δεν θα έχει να ζηλέψει σε τίποτα αρκετές αντίστοιχες του εξωτερικού.

Διαβάστε για την πρώτη ημέρα του Plisskën Festival (Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015) εδώ.