Η αλήθεια είναι ότι τη συγκεκριμένη ανταπόκριση την άργησα αρκετά, αλλά δεν ήθελα να πέσει πάνω στις απανωτές αναρτήσεις του αγαπημένου μπλογκοθεσμού της Blogovision. Οι Paradise Lost είναι η μπάντα που έχω δει τις περισσότερες φορές στην ζωή μου, αλλά πιστεύω ότι γενικότερα ένα μεγάλο ποσοστό των φίλων του gothic, ατμοσφαιρικού και γενικότερα metal ήχου τους έχει δει έστω μια φορά. Είναι όμως κάποιες περιστάσεις που δεν χάνονται. Φυσικά πάντα συνηθίζω να χαρακτηρίζω τέτοιες κινήσεις όπως είναι οι επετειακές συναυλίες, επανακυκλοφορίες κτλ ως αρπαχτές (και αυτό πιστεύω ότι είναι) που παίζουν με το πάθος και την αγάπη του κάθε οπαδού για την ενίοτε μπάντα. Μια τέτοια περίπτωση είχαμε και την Κυριακή 10 Δεκεμβρίου. Οι Paradise Lost ήρθαν στην Αθήνα (και την Θεσσαλονίκη) για να μας παρουσιάσουν ολόκληρο το άλμπουμ τους "Icon" το οποίο συμπλήρωσε τριάντα χρόνια από την κυκλοφορία του. Μιλάμε για έναν από τους πιο ιστορικούς δίσκους του συγκροτήματος, οπότε αυτή η συναυλία ήταν μια αρπαχτή που δεν χάνονταν (τουλάχιστον για εμένα). Κάπως έτσι μάλλον σκέφτηκαν και οι Έλληνες φίλοι της μπάντας και έκαναν και τις δυο εμφανίσεις των Lost στην χώρα μας sold out (όπως άλλωστε ήταν όλη η περιοδεία τους για το "Icon").

Δεν έχει νόημα να σχολιάσω το setlist μιας και έπαιξαν ολόκληρο τον ιστορικό δίσκο. Τα "Embers Fire" και "True Belief" είναι κομμάτια που ακούμε σχεδόν σε κάθε συναυλία τους (ή ακόμα και το "Widow" που πολλές φορές τρυπώνει στα σετ τους), οπότε πολύ περισσότερο ενδιαφέρον είχαν τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου. Το συγκρότημα περνάει μια πολύ καλή περίοδο και αυτό φάνηκε και σε αυτό το live. Οι εκτελέσεις των κομματιών ήταν υποδειγματικές, ο ήχος ήταν καλός και ο Holmes ήταν ευδιάθετος και ομιλητικός, αστειευόμενος χαρακτηριστικά με το σπασμένο snare, προσφωνίζοντας ακόμα και το "Joys Of The Emptiness" ως  "Joys Of The Snaredrum". Δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιο κόμματι από τη συγκεκριμένη εμφάνιση, πέρα από τα προσωπικά αγαπημένα "Rememberance", "Colossal Rains" και "Christendom" που μου χάρισαν στιγμές συγκίνησης. 

Έχοντας παρακολουθήσει τη μπάντα τρεις φορές μέσα σε ενάμιση χρόνο (και όγδοη συνολικά) μπορώ να πω ότι η εμφάνισή τους το 2022 ήταν πιο πορωτική (με πρόσφατο τότε το καταπληκτικό "Obsidian"), στα Χανιά το σχήμα ήταν ίσως στα μεγαλύτερα κέφια που το έχω δει ποτέ και η φετινή στο Fuzz η πιο εξαιρετική εκτελεστικά από τις τρεις. Μεγάλο ενδιαφέρον όμως είχε και το encore με το οποίο έκλεισαν τη συναυλία, αποτελούμενο από τα "Sweetness", "Pity The Sadness", "No Hope In Sight" και "Ghosts". Ιδίως τα δυο πρώτα ήταν όλα τα λεφτά. Το "Sweetness" είναι ένα τόσο κορυφαίο και διαχρονικό κομμάτι που θα έπρεπε να σκεφτούν να το έχουν πιο συχνά στα σετ τους. Όπως μου είχε πει ο Greg Mackintosh κατά τη συνομιλία μας μετά την εμφάνισή τους στα Χανιά, μεγάλο μέρος του νέου δίσκου των Paradise Lost είναι ήδη έτοιμο και αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στην επόμενη χρονιά, οπότε μάλλον θα ξαναδούμε τους αγαπημένους μας Βρετανούς πολύ σύντομα.