Μπορεί φέτος να ήταν μια δύσκολη χρονιά για όλους (και θα συνεχιστεί η ίδια κατάσταση και την επόμενη), αλλά μουσικά δεν νομίζω ότι μπορούμε να έχουμε παράπονο. Δύσκολο ήταν όμως να βγάλω και τη φετινή εικοσάδα για την blogovision. Ήταν τόσες πολλές οι αξιόλογες δουλειές που αναγκάστηκα να αφήσω εκτός κάποιες, όπως τα άλμπουμ των Nation Of Language, HMLTD, I Like Trains και άλλα, που άλλες χρονιές σίγουρα θα βρίσκονταν στην εικοσάδα και μπορεί και στην δεκάδα μου. Φυσικά, όπως κάθε χρόνο, θα παρουσιάσω τη λίστα με τις 40 αγαπημένες μου κυκλοφορίες λίγο πιο μετά. 

Στη συγκεντρωτική λίστα της blogovision δεν προκαλεί καμία έκπληξη η πρώτη θέση της Fiona Apple, η οποία με το άλμπουμ της "Fetch The Bolt Cutters" κατέλαβε την ίδια θέση από πάρα πολλά sites και περιοδικά (όσο και αν προσπάθησα δεν μου άρεσε η συγκεκριμένη δουλειά). Το ίδιο ισχύει και για τις κυκλοφορίες των Perfume Genius, Run The Jewels, SAULT, Jessie Ware που ήταν λίγο πολύ αναμενόμενα τα αποτελέσματα. Ίσως περίμενα πιο ψηλά τους Phoebe Bridgers, Taylor Swift και Matt Berninger. Εντύπωση μου έκανε η δεύτερη θέση των Fontaines D.C., όπως και η έκτη των Protomartyr. Αναλυτικά όμως η εικοσάδα της φετινής blogovision:

Όχι ότι κάθε χρόνο είχα πολλά κοινά, αλλά φέτος δεν πέτυχα κανένα. Αυτά που πίστευα ότι θα μπορούσαν να βρουν μια πιο μαζική αποδοχή και να βρίσκονται στην παραπάνω λίστα είναι τα άλμπουμ των Pearl Jam, Morrissey, Nothing, Neubauten, Deftones και ίσως αυτό των Ulver, ενώ το IDLES που το άφησα τελευταία στιγμή εκτός, βρέθηκε στην 19η θέση. Η φετινή blogovision λίστα κατά POEt :

25 χρόνια μετά το "Draconian Times", οι Paradise Lost με τον νέο τους δίσκο, μου φέρνουν στο μυαλό εποχές που μια δουλειά κόλλαγε στο στερεοφωνικό για καιρό και δεν έβγαινε με τίποτα. Στο "Obsidian" ενσωματώνουν τα περισσότερα από τα στοιχεία που έχουν παρουσιάσει στο παρελθόν, πολλές φορές όλα στο ίδιο κομμάτι, παρουσιάζοντας μια από τις προσπάθειές τους με τη μεγαλύτερη ποικιλία. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά την γνώμη μου για το νέο άλμπουμ των Βρετανών, εδώ.

Ακούστε: "Ghosts", "Darker Thoughts"

To ότι μετά από το απίστευτο ντεμπούτο τους με τίτλο "Cloudlands", που βρέθηκε στην κορυφή της σχετικής λίστας πριν από δυο χρόνια, και ο δεύτερος δίσκος των The Love Coffin βρίσκεται μόλις μια θέση πιο κάτω, δείχνει πόσο πολύ πιστεύω σε αυτή τη μπάντα. Στο "Second Skin" οι The Love Coffin δείχνουν σαν μια μπάντα που έχει βρει τον ήχο της και πλέον μπορούν να διαφοροποιούν τα σημεία αναφοράς τους. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική της δεύτερης δουλειάς των Δανών, εδώ.

Ακούστε: "Stripped Down", "Mortalized"

To αμερικάνικο συγκρότημα των House of Harm από την Βοστόνη κυκλοφόρησε το κορυφαίο ντεμπούτο της φετινής χρονιάς. Αν πρέπει να αναφερθεί ένα όνομα από όλες τις 80s αναφορές του σχήματος, αυτό είναι των The Cure. Το "Vicious Pastimes" ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στα πιο dark/ post-punk μέρη του και στα πιο new wave/ electro. Όλα τα κομμάτια του άλμπουμ θα μπορούσαν να αποτελέσουν σινγκλάκια που θα ζήλευαν τα περισσότερα συγκροτήματα του χώρου. O δίσκος τιμάει όλες τις επιρροές του, ενώ παράλληλα κοιτάζει και προς το μέλλον.

Ακούστε: "Vicious Pastimes", "Always"

Η συνθετική εξέλιξη των Crying Vessel στο δεύτερο δίσκο τους είναι πραγματικά μεγάλη. Ίσως σε αυτό έπαιξε ρόλο ότι το σχήμα λειτουργεί πλέον ως δίδυμο. Εδώ δεν ξεχωρίζουν απλά κάποια κομμάτια. Το "Pleasures for the Wicked" είναι ένας απολαυστικός concept post-punk/ darkwave δίσκος, ο οποίος εκτείνεται σε 15 κομμάτια και "καταναλώνεται" ιδανικά ακούγοντάς τον στο σύνολο του. Ο ακροατής βυθίζεται στην ιστορία που έπλεξαν οι Slade Templeton και Basil Oberli και όπως γίνεται στα καλά βιβλία ή στις καλές ταινίες, θα επιστρέψει αρκετές φορές ακόμα.

Ακούστε: "The Third Covenant"

To "We’ve Got the Cause" αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι των playlists μου από τον Μάιο που κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος των Panic Priest. Φυσικά δεν καταλαμβάνουν αυτή τη θέση για ένα κομμάτι μόνο. Το ντεμπούτο τους ήταν καλό, αλλά το "Second Seduction" είναι εντυπωσιακό. Ενσωματώνοντας από goth μέχρι 80s new wave στοιχεία, πολλές φορές στο ίδιο κομμάτι, οι Αμερικανοί από το Σικάγο μας χαρίζουν μια από τις καλύτερες darkwave κυκλοφορίες της χρονιάς.

Ακούστε: "We’ve Got the Cause", "Lonely City"

Πολύ σωστά θα σκεφτεί κανείς ότι το νέο άλμπουμ των The Smashing Pumpkins κυκλοφόρησε προς τα τέλη του Νοέμβρη οπότε μπορεί να είναι λίγο επιπόλαια αυτή η θέση. Θεωρώ όμως ότι με το μισό άλμπουμ να έχει ήδη αποκαλυφθεί εδώ και καιρό, θα μπορούσε να βρίσκονταν και πιο ψηλά στη λίστα αν και το άλλο μισό ήταν σαν τα πρώτα κομμάτια που έγιναν γνωστά. Μπορεί να είμαι κολλημένος με τους Pumpkins αλλά η προηγούμενη δουλειά τους βρέθηκε μόλις στην 21η θέση της λίστας μου με τα καλύτερα άλμπουμ του 2018 (σίγουρα δεν το θεωρώ κατόρθωμα που το φετινό άλμπουμ είναι καλύτερο από το "Shiny and Oh So Bright, Vol. 1 / LP: No Past. No Future. No Sun"). Επίσης μπορεί να μην τους βγήκε το μεγαλεπήβολο σχέδιο του διπλού δίσκου, αλλά σίγουρα το "CYR" περιέχει μια μίξη κομματιών που ορισμένες φορές σε ενθουσιάζουν, άλλες σε ξαφνιάζουν αλλά σίγουρα αφήνουν το φανατικό κοινό τους ικανοποιημένο.

Ακούστε: "Ramona", "Anno Satana"

Η αλήθεια είναι ότι αρχικά αρνιόμουν να ακούσω τη νέα δουλειά του πρώην τραγουδιστή των Smiths εξαιτίας των τελευταίων του δηλώσεων. Ο Morrissey πάντα προσπαθούσε να προκαλέσει με οποιοδήποτε τρόπο και αυτό θέλω να πιστεύω ότι προσπάθησε να κάνει και τώρα. Φυσικά έτσι κατάφερε να μποϊκοτάρει μόνος του έναν πολύ αξιόλογο δίσκο. Το "I Am Not A Dog On A Chain" δεν είναι μόνο καλύτερο από το, πολύ καλό επίσης, "Low In High-School" αλλά και ένα από τα καλύτερα της πρόσφατης δισκογραφικής του πορείας.

Ακούστε: "Bobby, Don't You Think They Know?", "Once I Saw The River Clean"

Οι φίλοι του post-punk ήχου δεν χρειάζονται να ψάξουν παραπέρα. Μπορεί πλέον αυτή η μουσική να θεωρείται προβλεπόμενη για μια μπάντα από το Μάντσεστερ, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι συχνά τόσο καλό. Το "Architecture" είναι ο κορυφαίος αμιγώς post-punk δίσκος της φετινής χρονιάς, χωρίς να λείπουν κ κάποιες εκπλήξεις όπως τα σχεδόν post-rock στοιχεία του καταπληκτικού "Wolves". Οι IST IST με το ντεμπούτο τους καταφέρνουν να ξεχωρίσουν από τα χιλιάδες συγκροτήματα παρόμοιου ήχου και παράλληλα δημιουργούν πολλές προσδοκίες για το μέλλον.

Ακούστε: "Wolves", "You're Mine"

Την A.A. Williams την έμαθα από τη τελευταία επίσκεψη των The Sisters Of Mercy στη χώρα μας το 2019, όπου άνοιξε τη συγκεκριμένη συναυλία. Μπορεί ονόματα όπως η Chelsea Wolfe και η Emma Ruth Rundle (που σου έρχονται στο μυαλό από τη μουσική έκφραση που έχει επιλέξει) να μονοπωλούν το ενδιαφέρον στο είδος, αλλά το "Forever Blue" είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές δουλειές που έχω ακούσει σε αυτό το χώρο και αναμφίβολα ένα από τα κορυφαία ντεμπούτα της χρονιάς. Η μίξη post-rock και dark folk στοιχείων είναι απολαυστική, ενώ οι συμμετοχές μελών των Cult Of Luna και Wild Beasts απογειώνουν τα κομμάτια στα οποία εμφανίζονται.

Ακούστε: "Melt", "Fearless"

Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις τις φετινής χρονιάς για μένα ήταν το ντεμπούτο των Γερμανών DIAF. Το  "Weida" όσες φορές και να το άκουσα, δεν το βαρέθηκα ποτέ. Μπορεί να τραγουδούν στη μητρική τους γλώσσα και ο ήχος τους να φαντάζει ως ο κλασσικός ενός coldwave σχήματος, αλλά λίγες δουλειές που κυκλοφόρησαν φέτος στο συγκεκριμένο χώρο έχουν τόσο πιασάρικες μελωδίες, φανερώνοντας κάποιες αναμενόμενες επιρροές (όπως Sisters Of Mercy στο κομμάτι "Weg"), αλλά και κάποιες όχι και τόσο αναμενόμενες (όπως Iron Maiden στο ομώνυμο τραγούδι του δίσκου).

Ακούστε: "Nacht", "Erbsündt"

Είναι μερικοί καλλιτέχνες, όπως πχ ο Nick Cave, που κάθε τους κυκλοφορία είναι και μια πρόσκληση σε ένα μοναδικό μουσικό ταξίδι. Σε αυτή τη κατηγορία ανήκουν και οι Einstürzende Neubauten, οι οποίοι επιστρέφουν με νέα δουλειά μετά από έξι χρόνια και το "Lament". Μπορεί να μην έχει νόημα να αναζητήσει κανείς εύκολα σινγκλάκια στη μουσική του σχήματος, όμως το "Alles in Allem" αποτελεί ένα από τα πιο άμεσα άλμπουμ των Neubauten. Ελπίζω μόνο, όταν το επιτρέψουν οι καταστάσεις, ο δίσκος αυτός να τους ξαναφέρει στην Ελλάδα για να μας χαρίσουν άλλη μια μαγική βραδιά, σαν εκείνη πριν τρία χρόνια.

Ακούστε: "Ten Grand Goldie"

Μπορεί η νέα δουλειά των Molchat Doma να τους πήρε δυο χρόνια, αλλά αυτή μάλλον είναι και η καλύτερη τους μέχρι σήμερα. Αυτό κατάλαβε και η Sacred Bones και αποφάσισε να τους εντάξει στο δυναμικό της. Μπορεί και στο "Monument" οι Λευκορώσοι να τραγουδούν στη μητρική τους γλώσσα, αλλά με τόσο δυνατό αποτέλεσμα, που είναι αρκετά πιο new wave (και σε σημείο πιο κοντά σε italodisco) σε σχέση με τα δυο που προηγήθηκαν, δεν μπορείς παρά να παρασυρθείς.

Ακούστε: "Discoteque", "Ne Smeshno"

Someone bring Billy's mellon collie back...θα μπορούσε να είναι μια υποσημείωση για το τέταρτο άλμπουμ των Nothing. Ναι οι επιρροές από Smashing Pumpkins είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς, όπως και αυτές από My Bloody Valentine, αλλά το σχήμα τις ενσωματώνει ιδανικά στο δικό του προσωπικό ηχητικό τείχος, που έχει χτίσει βήμα βήμα όλα αυτά τα χρόνια. Το "The Great Dismal" έρχεται να αποδείξει ότι οι Nothing είναι μια από τις πιο σημαντικές shoegaze μπάντες της εποχής μας.

Ακούστε: "Say Less", "Catch A Fade"

Δεν είναι ότι οι Clan Of Xymox ‎έχουν κυκλοφορήσει ποτέ αδιάφορο άλμπουμ, αλλά κανένα των τελευταίων χρόνων δεν με είχε ενθουσιάσει τόσο πολύ όσο το φετινό "Spider On The Wall". Βασικά η τελευταία δουλειά των Xymox που είχα ακούσει τόσο, πάει πίσω στο 1999 και το φανταστικό "Creatures". To "Spider On The Wall" το θεωρώ ως άκουσμα απαραίτητο για τους φίλους των Clan Of Xymox, αλλά και γενικότερα για αυτούς του darkwave / electro goth χώρου.

Ακούστε: "Lovers", "She"

Η αλήθεια είναι ότι έχουν περάσει είκοσι χρόνια και το "White Pony" για να μου κάνει τόσο εντύπωση ένα άλμπουμ των Deftones. Στο "Ohms" το συγκρότημα επιστρέφει στην πιο "βαριά" του πλευρά και η συνεργασία για άλλη μια φορά με τον παραγωγό Terry Date αποτελεί μια επιστροφή στις ρίζες των Deftones και στις πρώτες κλασσικές τους δουλειές. Επίσης ο δίσκος θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει ένα από τα καλύτερα soundtracks για την κατάσταση που ζούμε φέτος.

Ακούστε: "Ohms", "Genesis"

Οι Talk To Her είναι μια νέα dark/ electro pop μπάντα από την Πάντοβα, οι οποίοι ξέρουν να γράφουν απόλυτα κολλητικά κομμάτια οπότε οι φίλοι της σκηνής θα ανακαλύψουν ένα δίσκο που θα τον ευχαριστηθούν σε όλη τη διάρκειά του. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Love Will Come Again" εδώ.

Ακούστε: "IBISCO","Hollow"