Το Release Athens Festival επέστρεψε φέτος παρουσιάζοντας μια μεγάλη ποικιλία από μπάντες και ήχους. Η πρώτη μέρα του φεστιβάλ ήταν μια από τις πιο υποσχόμενες μιας και περιλάμβανε δυο ονόματα θρύλους στο χώρο που κινούνται. Οι Bauhaus και οι The Jesus And Mary Chain φάνταζαν ως ένα από τα καλύτερα line-up, αλλά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ακριβώς όπως τα περιμέναμε. Πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν για τη συγκεκριμένη βραδιά, αλλά καλύτερα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή (ή σχετικά από την αρχή).

Λίγο μετά τις 7 εμφανίστηκαν στη σκηνή του Release οι dEUS. Δεν ήμουν ποτέ μεγάλος φαν της μπάντας και χωρίς να έχω ακολουθήσει την πορεία τους μετά τα 00s (ναι το "The Ideal Crash" του 1999 είναι ένας εξαιρετικός δίσκος που τότε τον είχα ακούσει αρκετά), μπορώ να πω ότι είχαν κάτι παραπάνω από μια τίμια απόδοση. Φάνηκε ότι είχαν διάθεση, ενέργεια και προσπάθησαν να ευχαριστήσουν τους αρκετούς φίλους τους που είχαν προσέλθει από νωρίς. Από την εμφάνισή τους θα ξεχώριζα τα "The Architect" και "Instant Street", ενώ πολύ αναμενόμενα έκλεισαν σε ένα κλίμα ευφορίας με το "Suds & Soda".

Πέντε χρόνια μετά την εμφάνισή τους στο Ejekt Festival, οι The Jesus And Mary Chain επέστρεψαν στην Αθήνα ως support των Bauhaus (που είναι τουλάχιστον πολύ καλύτερα από το να είναι support των Kasabian). Μπορεί την προηγούμενη φορά το σετ τους να περιλάμβανε αρκετά κομμάτια από το "Damage And Joy", τώρα έπαιξαν μόλις ένα που ήταν το εναρκτήριο "Amputation" (δυο αν συμπεριλάβουμε και το "All Things Must Pass"), αλλά φέτος αυτά μοιράστηκαν σε περισσότερα από όλη τη δισκογραφία τους, ακόμα και από το "Stoned & Dethroned" (με το "Come On"). Το σχήμα των αδερφών Reid είναι μια από τις μεγάλες μου αδυναμίες οπότε ότι και να έπαιζαν θα ήμουν ευχαριστημένος, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι χάρηκα λίγο παραπάνω με τα κομμάτια από το "Psychocandy" ("Just Like Honey" και "Taste of Cindy") και το "Darklands" ("April Skies", "Darklands" και "Nine Million Rainy Days"). 

Αυτό όμως που έλειπε από την εμφάνισή τους ήταν ο ήχος και ως επί των πλείστων η ένταση του ήχου, η οποία ήταν αρκετά πιο χαμηλά από αυτή που πρέπει για ένα συγκρότημα όπως οι The Jesus And Mary Chain. Αυτό ήταν κάτι που μείωσε αρκετά την απόλαυση της συγκεκριμένης εμφάνισης, οπότε θα προτιμήσω αυτή της προηγούμενης επίσκεψής τους, με την ελπίδα ότι θα τους δούμε σύντομα μόνους τους και σε κλειστό χώρο. 

Το πρόγραμμα είχε πάει αρκετά πίσω και έστω και με αρκετή καθυστέρηση είχε έρθει η σειρά των θρυλικών Bauhaus. Η εμφάνισή τους ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Ο πολύ καλός ήχος αλλά και η διάθεση που έδειχνε η μπάντα προμήνυαν ότι θα δούμε κάτι ξεχωριστό. Η αρχή έγινε με τη διασκευή σε John Cale του "Rosegarden Funeral of Sores", ενώ οι πρώτες νότες του "Double Dare" έστειλαν τις πρώτες ανατριχίλες. Κάπου όμως στο τρίτο κομμάτι άρχισαν να χαλάνε τα πράγματα. Ο Peter Murphy αντιμετώπιζε προβλήματα με τον ήχο του και όσο περνούσε η ώρα και δεν λύνονταν αυτά, νευρίαζε όλο και περισσότερο κάτι που ήταν ολοφάνερο αφού δεν σταματούσε να παραπονιέται προς τον τεχνικό του στη διάρκεια των κομματιών. Τα "Stigmata Martyr", "She's in Parties" και "Kick in the Eye" αποτέλεσαν μια εξαιρετική τριάδα κομματιών για να ακολουθήσει ένα ξεψυχισμένο "Bela Lugosi's Dead" με τον Murphy εντελώς παραδομένο. Προσωπικά δεν νομίζω ότι το πρόβλημα ήταν τόσο σημαντικό όσο παρουσιάζονταν και πραγματικά απόλαυσα κάθε στιγμή που έμειναν στη σκηνή. Άλλωστε και η προηγούμενη επίσκεψη του Peter Murphy το 2018 για τα σαράντα χρόνια των Bauhaus δεν ήταν αλάνθαστη ηχητικά, αλλά αυτό δεν με απότρεψε από την χαρώ αρκετά.

Όμως τα σαράντα λεπτά που διήρκησε το συγκεκριμένο live ήταν μια απαράδεκτη διάρκεια. Θεωρώ ότι αν είχαν ολοκληρώσει κανονικά το σετ, έστω και με αυτά τα θέματα στα φωνητικά, οι περισσότεροι θα μιλούσαν για μια πολύ καλή παρουσία. Από την άλλη καταλαβαίνω τον Murphy ή τον οποιοδήποτε καλλιτέχνη να ξενερώνει όταν αυτό που προσφέρει στον κόσμο δεν είναι στα επίπεδα που επιθυμεί. Φυσικά από εκεί και πέρα το πως το διαχειρίζεται ο καθένας είναι διαφορετικό θέμα. Χωρίς να τον κατηγορώ, σίγουρα δεν κέρδισε τον κόσμο με τη συμπεριφορά του, κάτι που έκανε ο Daniel Ash όταν ανέβαλε να τραγουδήσει το υπόλοιπο "Ziggy Stardust" στο encore μετά τη φυγή του Murphy. Μετά τη λήξη της συναυλίας άρχισε ένα ανούσιο μπαλάκι ευθυνών σαν να έπρεπε να μας ενδιαφέρει αν έφταιγαν οι Bauhaus ή το Release. Το θέμα είναι ότι το αποτέλεσμα ήταν υποδεέστερο αυτού που έπρεπε και πληρώσαμε. Να ξεκαθαρίσω ότι πελατειακές σχέσεις μεταξύ συγκροτήματος και κοινού δεν υφίστανται κατά την γνώμη μου και πελάτες είμαστε όλοι της εκάστοτε διοργανώτριας εταιρείας. Αν οποιαδήποτε εταιρεία θεωρεί ότι δεν τηρήθηκαν τα συμφωνηθέντα και ότι η ευθύνη βαραίνει οποιονδήποτε με τον οποίο έχει συμφωνήσει, τότε μπορεί να κινηθεί νομικά ώστε να αποζημιωθεί και με τη σειρά της να αποζημιώσει με κάποιον τρόπο και τους πελάτες της. Όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά και γίνονται για αποποίηση ευθυνών και δημιουργία εντυπώσεων.