Η αρχή της δεκαετίας των 00s βρήκε τις δισκογραφικές να έχουν απομυζήσει και εκμεταλλευτεί με οποιοδήποτε τρόπο οτιδήποτε έχει σχέση με τον grunge / alternative rock ήχο των 90ς. Δουλειές όπως αυτές των Creed, Puddle Of Mudd, The Calling, Staind, Alien Ant Farm βρίσκουν ανταπόκριση σε αναπάντεχα μεγάλο κοινό. Ο πάτος ή η εμπορική κορυφή, όπως το βλέπει κανείς, του τελευταίου φαινομένου ήταν η κυκλοφορία των Nickelback, με το κομμάτι "How You Remind Me" να γίνεται μια από τις μεγαλύτερες σούπες όλων των εποχών και να φτάνει ακόμα και στα μέρη μας και να αποκτά διασκευή από την Πρωτοψάλτη (αν και αυτό έγινε λίγα χρόνια μετά)!

Σε αυτό ήρθε να προστεθεί και το nu-metal που συνεχίζει με τεράστια εμπορική δυναμική. Όπως συχνά λέγονταν και γράφονταν εκείνη την εποχή, κάθε nu metal μπάντα που σέβονταν τον εαυτό της έπρεπε να έχει ένα καραφλό μέλος και ένα με ράστα (και εννοείται όλοι με αλυσίδες στο πορτοφόλι). Αυτό ήταν ένα χιουμοριστικό σχόλιο για να δείξει πόσο τυποποιημένο είχε γίνει το είδος. Φυσικά υπήρχαν γενικά εκπρόσωποι του ήχου, όπως οι Korn, με αξιόλογες κυκλοφορίες, ενώ για κάθε POD, hed PE, Limp Bizkit υπήρχαν οι System Of A Down (το 2001 με το κορυφαίο άλμπουμ της καριέρας τους), Deftones, Slipknot που παρουσίασαν δουλειές που άντεξαν στο χρόνο και ξέφυγαν από περιοριστικές ταμπέλες. Πιο συγκεκριμένα οι Slipknot με το "Iowa" κατάφεραν να αποτινάξουν μια και καλή τη nu metal ρετσινιά και να ανοίξουν τις πόρτες σε πολύ πιο metal ακροατήρια. Αν και καμία σχέση με το nu metal, στο ίδιο κοινό πραγματοποίησαν ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα και οι Tool με το "Lateralus". Αλλά και η punk-pop/rock μόδα καλά κρατεί με κυκλοφορίες όπως αυτές των Blink-182, Jimmy Eat World, Weezer, Sum 41, Thursday, No Doubt, Alkaline Trio και Rise Against να λαμβάνουν αρκετή προσοχή.

Πλέον όμως το όλο σκηνικό είχε γίνει τόσο mainstream, που όπως έγινε και με το grunge ή το punk παλιότερα, ήταν αναγκαία μια μουσική αντίδραση. Αυτή μας ήρθε από την Νέα Υόρκη με βασικούς εκφραστές τους The Strokes. To "Is This It" αποτέλεσε παγκόσμια επιτυχία και κατέφερε να στρέψει τη προσοχή του κοινού πάνω τους και από τη μια στιγμή στην άλλη να τους μετατρέψει σε μουσικά αλλά ακόμα και σε στυλιστικά είδωλα. Οι The Strokes φυσικά ήρθαν να προστεθούν στην αναβίωση του garage rock ήχου που είχε ξεκινήσει πριν από λίγα χρόνια από το Ντιτρόιτ με τους The White Stripes, οι οποίοι το 2001 κυκλοφορούν το φανταστικό "White Blood Cells". Την ίδια χρονιά στην Νέα Υόρκη εμφανίζονται και οι Yeah Yeah Yeahs με την μοναδική Karen O, στο Οχάιο οι The National (λίγο πριν ξεκινήσει η αναβιωτική post-punk τρέλα με τους Interpol) και στο Σαν Φρανσίσκο οι Black Rebel Motorcycle Club που στηριζόμενοι σε έναν garage ήχο όμως με Jesus and Mary Chain και Sonic Youth βάσεις, κυκλοφορούν ένα καταπληκτικό ντεμπούτο, το οποίο δεν αναγνωρίστηκε τότε όσο περίμενα. 

Όσο όμως αυτά συμβαίνουν στην Αμερική, η Αγγλία παρακολουθεί από απόσταση. Μπορεί να μην έχει να προτείνει ακόμα κάποια αντίστοιχη σκηνή με τη brit-pop των 90s, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχαμε πολλές και αξιόλογες δουλειές από διαφορετικά είδη με πιο εξέχουσες αυτές των Muse (στη κορυφαία τους στιγμή), Depeche Mode, James, Radiohead, Gorillaz, Super Furry Animals, Mogwai, Manic Street Preachers, Pulp, The Charlatans, Electrelane, Ladytron, The Cult, The Chameleons, και Echo & The Bunnymen. Μπορεί οι καλύτερες μέρες τους να θεωρούνται ότι ήταν στα 80s, αλλά το "Get Ready" είναι μια από τις αγαπημένες μου δουλειές των New Order και αναμφίβολα ο τελευταίος μεγάλος δίσκος τους. Πάντως το "Crystal" ήταν το κομμάτι της χρονιάς (από το βίντεο του οποίου πήραν το όνομά τους οι The Killers). Λίγο πιο κάτω γεωγραφικά, οι Daft Punk, το γαλλικό δίδυμο των Guy-Manuel de Homem-Christo και  Thomas Bangalter, με το άλμπουμ "Discovery" εδραιώνουν τη θέση τους ως ένα από τα πιο επιδραστικά σχήματα της σύγχρονης χορευτικής μουσικής.

Τέλος τα αγαπημένα μου πιο σκοτεινά μονοπάτια εκπροσωπήθηκαν με εξαιρετικές κυκλοφορίες από τον ατμοσφαιρικό metal χώρο με πιο χαρακτηριστικές αυτές των Katatonia, Lacrimosa, Lacuna Coil, Anathema, My Dying Bride, After Forever, Tristania, ενώ οι Rammstein με το "Mutter" προσφέρουν την κορυφαία στιγμή της καριέρας τους μέχρι και σήμερα.

Το συγκρότημα των Black Rebel Motorcycle Club αποτελεί μια από τις μουσικές μου αδυναμίες. Σίγουρα το ότι δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμα κακό δίσκο, παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτό, ενώ δεν είναι λίγες φορές που με έχουν εκπλήξει ιδιαιτέρως θετικά, είτε με το αρκετά ακουστικό "Howl", είτε με το τέταρτο άλμπουμ τους - "Baby 81" του 2007 - που παραμένει μέχρι και σήμερα το αγαπημένο μου μετά το ομώνυμο ντεμπούτο τους, του 2001. Αλλά και το "Beat The Devil's Tattoo" του 2010 αποτέλεσε μια πολύ ενδιαφέρουσα προσθήκη στη δισκογραφική πορεία τους, ενώ το "Specter At The Feast" που ακολούθησε τρία χρόνια μετά, ήταν μια αρκετά τυποποιημένη και ασφαλής κυκλοφορία για τη μπάντα.

Τα πέντε χρόνια που πέρασαν από τη κυκλοφορία από το "Specter At The Feast" μέχρι το φετινό "Wrong Creatures" είναι το μεγαλύτερο διάστημα που έχει μεσολαβήσει μεταξύ δυο κυκλοφοριών των Black Rebel Motorcycle Club. Οπότε πολύ φυσιολογικά οι προσδοκίες μου ήταν αρκετά μεγάλες. Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που σίγουρα δεν απογοητεύει αλλά την ίδια στιγμή δεν φτάνει και τις κορυφαίες στιγμές του συγκροτήματος. Το "Wrong Creatures" συνεχίζει θεματικά από το άλμπουμ που προηγήθηκε, ενώ συνολικά πρόκειται για μια αρκετά πιο "ήρεμη" δουλειά σε σχέση με αυτές που προηγήθηκαν. Αυτό δεν σημαίνει ότι η μπάντα ξέχασε να γράφει εξαιρετικά και εθιστικά ροκ κομμάτια, όπως τα "Spook" και "King of Bones" που ανοίγουν ιδανικά τον δίσκο, αλλά και το καταπληκτικό πρώτο single "Little Thing Gone Wild". Από την άλλη τα "Ninth Configuration" και "Calling Them All Away" αντιπροσωπεύουν την πιο ψυχεδελική πλευρά του σχήματος. Τα μαύρα μοτίβα κυριαρχούν σε όλη τη διάρκεια του "Wrong Creatures", με τα πιο ατμοσφαιρικά "Haunt", "All Rise" και "Question of Faith" να είναι αυτά που ξεχωρίζουν περισσότερο.
Σίγουρα πρόκειται για άλλη μια καλή δουλειά από τους Black Rebel Motorcycle Club, που εκπληρώνει την ανάγκη των φίλων της μπάντας για νέο υλικό. Επίσης κάποια κομμάτια αναμφίβολα θα μας κρατήσουν συντροφιά για πολύ καιρό. Για το "Wrong Creatures" ως σύνολο όμως, δεν είμαι τόσο σίγουρος.

Βαθμολογία: 7 / 10

Όπως είχα γράψει και στις αντίστοιχες αναρτήσεις για τις χρονιές που προηγήθηκαν, το post-punk revival κύμα είναι κυρίαρχο. Μπάντες του συγκεκριμένου ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, όμως πολύ λίγες από αυτές θα αντέξουν στο πέρασμα των χρόνων (όπως γίνεται άλλωστε με κάθε μουσική μόδα). Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε το γεγονός ότι το 2007 κυκλοφόρησαν δισκογραφικές δουλειές, σχεδόν όλοι οι "μεγάλοι" αντιπρόσωποι της σκηνής αυτής και από τις δυο μεριές του Ατλαντικού. Στην Αμερική οι Interpol παρουσιάζουν το τρίτο τους άλμπουμ, που ακολουθεί μια πιο εμπορική προσέγγιση, οι She Wants Revenge καταφέρνουν να αναπαράγουν την μαγεία του ντεμπούτο τους, ενώ εξαιρετικές προσπάθειες είχαμε και από τους The Bravery, The National και Arcade Fire (αν και το "Neon Bible" δεν έφτασε τα επίπεδα του "Funeral").
Στην Αγγλία οι Editors χτίζουν πάνω στην επιτυχία του "The Back Room" και κυκλοφορούν το ακόμα πιο άμεσο δεύτερο άλμπουμ, που θα γίνει το αγαπημένο πολλών φίλων τους, ενώ παρουσιάζεται και το νέο συγκρότημα των The Twilight Sad, που θα χαρακτηριστούν ως οι Σκωτσέζοι Joy Division. Ο χαρακτηρισμός αυτός θα τους αποδοθεί όχι τόσο λόγω του ήχου τους, όσο για την τόσο ιδιαίτερη και δυναμική σκηνική παρουσία του frontman τους. Σε αυτούς ήρθαν να προστεθούν και δυο παλιοί γνώριμοι, με τον Αυστραλό Nick Cave να δημιουργεί με τους Bad Seeds ένα νέο project, τους Grinderman, με το οποίο θα παρουσιάσει το πολύ αξιόλογο ντεμπούτο του και την Siouxsie να κυκλοφορεί το "Mantaray".
Την ίδια στιγμή η τρέλα στο Νησί με τους Arctic Monkeys και τον δεύτερο δίσκο τους καλά κρατεί. Φυσικά υπήρξε και μια στρατιά βρετανικών indie κυκλοφοριών, όπως είναι αυτές των The Cribs, Bloc Party, Klaxons, Maxïmo Park, Babyshambles, The Horrors, να το συντροφεύουν. Από αυτές όμως, εκείνη που θα ξεχώριζα και οριακά έμεινε έξω από την παρακάτω λίστα είναι το ντεμπούτο "Colout It In" των The Maccabees. Σίγουρα μια μεγαλύτερη λίστα θα περιελάμβανε και τα ονόματα των Nine Inch Nails, The White Stripes, A Place To Bury Strangers, Queens Of The Stone Age, LCD Soundsystem, of Montreal, Have A Nice Life, UNKLE, New Model Army, Pink Turns Blue και τόσα ακόμα. Νομίζω πάντως ότι είμαι από τους λίγους που ενθουσιάστηκαν τόσο με την δισκογραφική επιστροφή, μετά από εφτά χρόνια, των The Smashing Pumpkins και το "Zeigeist". Τέλος, πρέπει να αναφερθώ και σε δυο καταπληκτικά soundtracks, το "The Assassination of Jesse James By The Coward Robert Ford" από τους Nick Cave και Warren Ellis και φυσικά στο "Into The Wild" από τον Eddie Vedder των Pearl Jam.

10. The Smashing Pumpkins - Zeitgeist (Martha's Music)