Για τη συγκεκριμένη ανάρτηση συνηθίζω να γράφω για τα πόσο πολλά και αξιόλογα Eps κυκλοφορούν κάθε χρόνο μιας και τα συγκροτήματα έχουν αποδεσμευτεί από τη λογική της επιτακτικής ανάγκης μιας ολοκληρωμένης δισκογραφικής δουλειάς, τα κέρδη της οποίας είναι πολύ μικρότερα σε σχέση με τις ζωντανές εμφανίσεις ή ακόμα και από το merchandise (εκτός αν μιλάμε για σχήματα όπως οι U2). Αυτό δείχνει να αλλάζει και ο λόγος είναι καθαρά το κόστος παραγωγής του φυσικού προϊόντος. Το κόστος για ένα EP είναι το ίδιο με ένα άλμπουμ οπότε με γνώμονα αυτό κατευθύνονται σε κάτι πιο ολοκληρωμένο. Μπορεί και λόγω της πανδημίας τα περισσότερα σχήματα να είχαν συγκεντρώσει υλικό για κάποια μεγαλύτερη κυκλοφορία, αλλά φέτος δυσκολεύτηκα πολύ περισσότερο να καταρτίσω τη λίστα με τις δέκα κορυφαίες μίνι κυκλοφορίες.

10. Billy Idol - The Cage (Dark Horse Records)

09. Tribulation - Hamartia (Century Media Records)

08. King Dude - Songs of the 1940's - Part One (Independent)

07. Anna Calvi - Tommy (Domino)

06. Emma Ruth Rundle - Orpheus Looking Back (Sargent House)

05. Bambara - Love on My Mind (Wharf Cat Records)

04. Fearing - Desolate (Profound Lore)

03. Killing Joke - Lord Of Chaos (Spinefarm Records)

02. Rope Sect - Metanoia Sessions (Iron Bonehead Productions)

01. Cold Showers - Strength in Numbers (Dais Records)

Τα παρακάτω άλμπουμ μπορεί και να αδικούνται με τις θέσεις αυτές. Οι δουλειές που απαρτίζουν τη δεκάδα αυτή θα μπορούσαν να είναι τουλάχιστον μέχρι και την όγδοη θέση. Γιατί δεν είναι; Είναι απλό, γιατί απλούστατα δεν χωράνε τα πάντα. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι οι κυκλοφορίες που ακολουθούν είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπείς, η αρίθμηση δεν έχει κανένα νόημα και είμαι σίγουρος ότι κάποιες από αυτές θα με κάνουν να μετανιώσω για την τωρινή τους κατάταξη. Για την ώρα όμως...

No.30 Death Bells - Between Here & Everywhere (Dais Records): Μπορεί το προηγούμενο άλμπουμ, "New Signs of Life", να μην ενθουσίασε τόσο, αλλά εδώ τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα. Ίσως η πιο μελωδική και αισιόδοξη δουλειά τους, αν και ακόμα περιμένω να ξεπεράσουν το ντεμπούτο τους.

Ακούστε: "Lifespring"

No.29 Vandal Moon - Queen Of The Night (Starfield Music): To goth/ electro pop δίδυμο που έφτασε αισίως τα πέντε άλμπουμ, παρέδωσε με το "Queen Of The Night" τη κορυφαία στιγμή του. Μπορεί οι αναφορές τους να είναι κάτι παραπάνω από προφανείς, αλλά τέτοιο απολαυστικό αποτέλεσμα θα ζήλευαν πολλοί της συγκεκριμένης σκηνής.

Ακούστε: "Sweet Disaster"

No.28 Silent Runners - Statues & Ornaments (Cold Transimission): Όπως είχε δηλώσει και η ίδια η μπάντα, το νέο άλμπουμ δίνει μεγαλύτερη έμφαση στα post-punk στοιχεία της χωρίς να λείπουν τα χαρακτηριστικά synth τους. Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει και θεωρώ ότι αξίζουν αρκετά μεγαλύτερη προσοχή μιας και θα αφήσουν απόλυτα ικανοποιημένους τους φίλους του είδους.

Ακούστε: "Nothing Stays the Same", "My Truth"

No.27 High Vis - Blending (Dais Records): H δεύτερη δουλειά των High Vis είναι ένας ξεσηκωτικός post-punk/ shoegaze δίσκος και οι δυνάμεις του εμφανίζονται και στην πιο άγρια πλευρά αλλά και στην πιο ευαίσθητή του. Αναμφίβολα προσέγγισαν μεγαλύτερα ακροατήρια με αυτό το άλμπουμ αλλά πιστεύω ότι τα καλύτερα έρχονται.

Ακούστε: "0151"

No.26 October Burns Black - Two Worlds Collide (Outland Media): Σε ένα είδος που δεν βρίσκεται στα καλύτερά του εδώ και πολλά (μα πάρα πολλά) χρόνια, είναι λίγες οι αξιοπρεπείς κυκλοφορίες και ακόμα λιγότερες αυτές που ξεχωρίζουν. Το ντεμπούτο των October Burns Black είναι όχι μόνο το καλύτερο gothic rock άλμπουμ της χρονιάς αλλά και ένα από τα καλύτερα των τελευταίων χρόνων.

Ακούστε: "Regress"

No.25 The Serfs - Primal Matter (Dream): Μπορεί το προ τριετίας ντεμπούτο των The Serfs να μου είχε ξεφύγει, πλέον όμως το συγκρότημα από το Οχάιο μπήκε για τα καλά στο ραντάρ μου με τον δεύτερο δίσκο του. Με post-punk, synth και minimal wave βάσεις και επιρροές που ποικίλουν από πιο σύγχρονες (βλέπε Diät και Sextile) μέχρι πιο κλασσικές, όπως Cabaret Voltaire και Joy Division, αποτελούν μια πιο πολύ σοβαρή νέα πρόταση.

Ακούστε: "The Willows"

No.24 Ditz - The Great Regression (Alcopop!): Οι Ditz αποτελούν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες νέες προτάσεις από την Αγγλία. Το να χαρακτηρίσει κανείς το "The Great Regression" ως άλλο ένα post-punk ντεμπούτο θα ήταν πολύ απλοποιημένη άποψη, μιας και ενσωματώνουν πολλά περισσότερα στοιχεία, από indie μέχρι metal και hardcore, και ταυτόχρονα δείχνουν να ξέρουν πολύ καλά γιατί είναι τόσο θυμωμένοι.

Ακούστε: "Summer Of The Shark"

No.23 Birds In Row - Gris Klein (Red Creek): Μάλλον τελευταίος μπήκα στο χορό μιας και τους έμαθα πέρσι. Οι Γάλλοι υπάρχουν δισκογραφικά από το 2012 και το "Gris Klein" είναι το τρίτο άλμπουμ τους. Οι ευφάνταστες κιθαριστικές μελωδίες και τα εξαιρετικά φωνητικά συνθέτουν έναν απολαυστικό post-hardcore δίσκο.

Ακούστε: "Water Wings"

No.21 Carpenter Brut - Leather Terror (No Quarter Prod): Αυτό είναι σίγουρα το άλμπουμ που στενοχωρήθηκα περισσότερο που άφησα έξω από τις επόμενες δεκάδες. Ο Franck Hueso επιστρέφει με το ίδιο εθιστικές μελωδίες, το ίδιο χορευτικός, με πολλές συνεργασίες αλλά πολύ πιο ποπ, με ένα δίσκο που τον εδραιώνει στην κορυφή του synthwave ιδιώματος.

Ακούστε: "The Widow Maker"

Διαβάστε επίσης:

Το ότι θα κυκλοφορούσαν δισκογραφικές δουλειές αγαπημένα μου συγκροτήματα όπως οι Interpol, οι The Smashing Pumpkis, οι Yeah Yeah Yeahs, οι Rammstein, οι Slipknot, οι Wovenhand ή και ακόμα περισσότερο οι The Soft Moon και θα βρίσκονταν σε αυτή τη δεκάδα δεν είναι κάτι που θα φανταζόμουν. Παρόλο που δεν είμαι αντικειμενικός με αυτές τις μπάντες δεν μπορούσα παρά να απογοητευτώ μερικώς με τις κυκλοφορίες τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρόκειται για μια δεκάδα απογοητεύσεων, απλώς ότι τα άλμπουμ των συγκροτημάτων αυτών δεν έφτασαν στα προηγούμενα ποιοτικά δεδομένα τους (μόνο τους Editors και White Lies κατάφερα να χωρέσω στο τέλος της πρώτης δεκάδας, γιατί μου "μίλησαν" περισσότερο αλλά σίγουρα και εκεί μιλάει ο οπαδός μέσα μου) αλλά παραμένουν κάτι παραπάνω από αξιόλογα. Οριακά εκτός λίστας έμειναν οι Muse, γιατί παρόλο που το "Will Of The People" είχε μερικές καλές στιγμές δεν με έπεισε να ξαναασχοληθώ μαζί του.

No.40 Interpol - The Other Side of Make-Believe (Matador): Νομίζω ο νέος δίσκος των Interpol έβαλε τέλος στη συζήτηση αν το ομώνυμο είναι το χειρότερό τους άλμπουμ και πλέον κερδίζει δικαιωματικά αυτό το τίτλο. Το "The Other Side of Make-Believe" απλώς καλύπτει την ανάγκη για νέο υλικό, που χαρακτηρίζεται από έναν πιο φρέσκο ήχο, αλλά σαν συνθέσεις απευθύνεται αποκλειστικά στο πιο φανατικό κοινό τους (στο οποίο και ανήκω).

Ακούστε: "Toni", "Fables"

No.39 The Smashing Pumpkins - ATUM - Act I (Martha's Music): To έχω πει και θα το ξαναπώ. Οι δίσκοι που κυκλοφόρησε ο Corgan (σχεδόν μόνος του) πριν την επανένωση ήταν πολύ καλύτεροι και σοβαρά υποτιμημένοι. Εδώ έχουμε άλλη μια δουλειά στα επίπεδα των δυο προηγούμενων, με κάποιες πολύ αξιόλογες στιγμές και κάποιες που σκέφτεσαι "Billy τι σκεφτόσουν;", όπως στο "Hooray!". Ελπίζω τα επόμενα δυο μέρη του "ATUM" να είναι πολύ, μα πολύ, καλύτερα.

Ακούστε: "Butterfly Suite"

No.38 Yeah Yeah Yeahs - Cool It Down (Secretly Canadian): Μετά από εννιά χρόνια δισκογραφικής απουσίας οι Νεοϋορκέζοι επιστρέφουν ανανεωμένοι ηχητικά και με την Karen O να κερδίζει τις εντυπώσεις για άλλη μια φορά, αλλά σε σημεία νοιώθεις σαν κάτι να λείπει ώστε να σε κερδίσει ολοκληρωτικά.

Ακούστε: "Spitting Off the Edge of the World", "Wolf"

No.37 Baby Strange - World Below (Icons Creating Evil Art): To συγκρότημα από την Γλασκόβη επαναπροσδιορίζεται με τον δεύτερο δίσκο του. Το "World Below" είναι το πιο σκοτεινό, προσωπικό και παράλληλα πιο πιασάρικο άλμπουμ τους που αφήνει πολλές υποσχέσεις ώστε οι Baby Strange να ξεχωρίσουν από τα υπόλοιπα indie/ post-punk σχήματα στο μέλλον.

Ακούστε: "Only Feel It When I'm With You"

No.36 Wovenhand - Silver Sash (Glitterhouse): Μετά από δυο πολύ δυνατές κυκλοφορίες του David Eugene Edwards με τους Wovenhand, ο τελευταίος ρίχνει λίγο τους ρυθμούς με το "Silver Sash" εμφανίζοντας πιο ψυχεδελικές διαθέσεις. Σε σημεία μας μαγεύει όπως μόνο αυτός ξέρει αλλά υπάρχουν και κάποια που θα μπορούσες να τα πεις έως και βαρετά που προσπερνάς σε κάθε ακρόαση.

Ακούστε: "Dead Dead Beat"

No.35 Rammstein - Zeit (Universal): To "Zeit" σε καμία περίπτωση δεν θα θεωρηθεί ως ένα από τα κορυφαία άλμπουμ των Rammstein , αλλά είναι σίγουρο ότι θα αποδοθεί εξαιρετικά στις ζωντανές εμφανίσεις του σχήματος, ενώ περιλαμβάνει και μερικές φρέσκιες ιδέες που θα συναντιούνται σε άλλες κυκλοφορίες τους.

Ακούστε: "Zeit"

No.34 Slipknot - The End, So Far (Roadrunner): Ο τίτλος του άλμπουμ μπορεί να αναφέρεται στη τελευταία επαγγελματική υποχρέωση του σχήματος προς την Roadrunner αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι διεκπεραιωτικός. Πέρα από μια δυο γνώριμες ηχητικά στιγμές, οι Slipknot αφήνουν στην άκρη τον χαρακτηριστικό τους θόρυβο και πειραματίζονται αρκετά. Ο χρόνος μόνο θα δείξει που θα σταθεί η συγκεκριμένη δουλειά στη δισκογραφία τους.

Ακούστε: "Yen"

No.33 Russian Circles - Gnosis (Sargent House): Μπορεί το όγδοο άλμπουμ των Russian Circles να κινείται σε γνώριμα ηχητικά για τη μπάντα μονοπάτια, αλλά εδραιώνει ακόμα περισσότερο το σχήμα ως ένα από τα κορυφαία του post-metal ήχου. Είμαι σίγουρος όμως ότι και τα κομμάτια του "Gnosis" θα ακούγονται ακόμα καλύτερα ζωντανά, σύμφωνα με όσα παρακολουθήσαμε στην πρόσφατη φανταστική συναυλία των Russian Circles στην Αθήνα.

Ακούστε: "Conduit"

No.32 Preoccupations - Arrangements (Flemish Eye): Τέσσερα χρόνια μετά το "New Material", οι Preoccupations επέστρεψαν πέρσι με το "Arrangements", το οποίο προσθέτει περισσότερα shoegaze στοιχεία στον post-punk ήχο τους και σε κάνει να περιμένεις για άλλη μια φορά την κορυφαία στιγμή τους που ακόμα να έρθει. Ελπίζω να είναι η επόμενη.

Ακούστε: "Ricochet"

No.31 The Soft Moon - Exister (Sacred Bones): Με μερικές από τις κορυφαίες κυκλοφορίες (για τον darkwave ήχο και όχι μόνο) της προηγούμενης δεκαετίας στο ενεργητικό του, ο Luis Vasquez έμοιαζε σαν να έχει βαλτώσει με τους The Soft Moon. Στο "Exister" προσπαθεί να πειραματιστεί περισσότερο και δοκιμάζει νέες ιδέες και όταν αυτές του βγαίνουν είναι εξαιρετικές, όταν όμως όχι σε κάνει και αναρωτιέσαι αν έχει δώσει ότι μπορούσε με αυτό το σχήμα.

Ακούστε: "Unforgiven", "Monster"

Τέσσερα χρόνια μετά το "I Am Easy to Find", οι The National δημοσιοποίησαν τις πληροφορίες σχετικά με το επόμενο δισκογραφικό τους βήμα. Αυτό θα φέρει το τίτλο "First Two Pages of Frankenstein" και θα κυκλοφορήσει στις 28 Απριλίου από την 4AD Records. Επίσης διέθεσαν και το πρώτο single από αυτό, που αποτελεί το κομμάτι "Tropic Morning News", στο οποίο συνέβαλε και η σύζυγος του Matt Berninger, Carin Besser. Στο "First Two Pages of Frankenstein" συναντάμε επίσης τις συμμετοχές των Taylor Swift, Sufjan Stevens και Phoebe Bridgers. 

Ο δίσκος του νέου σχήματος των Nick Holmes και Gregor Mackintosh είναι ως τώρα ο δίσκος που περιμένω περισσότερο. Τα δυο μέλη των Paradise Lost, είχαν κάνει γνωστά τα κομμάτια "Tomorrow's Sky" και "Hiding From Tomorrow" από το electro pop/ goth γκρουπ τους με τίτλο HOST. Την εβδομάδα που μας πέρασε δημοσιοποίησαν και το τρίτο κομμάτι, με τίτλο "My Only Escape", από την επερχόμενη κυκλοφορία τους, το οποίο και μπορείτε να το ακούσετε στο βίντεο που ακολουθεί. Το "IX", όπως θα ονομάζεται ο δίσκος, αναμένεται να είναι διαθέσιμος στις 24 Φεβρουαρίου από την Nuclear Blast Records.

Ήταν πραγματικά μη αναμενόμενη η ανακοίνωση της συναυλίας των Crows στη χώρα μας και ήταν ακόμη μεγαλύτερη η χαρά μου μιας και πρόκειται για ένα από τα συγκροτήματα που παρακολουθώ από το πρώτο τους single και με έχουν ενθουσιάσει όσο λίγα τα τελευταία χρόνια. Το ντεμπούτο τους του 2019 με τίτλο "Silver Tongues" ήρθε με την υποστήριξη του Joe Talbot των IDLES και αυτή μόνο τυχαία δεν ήταν, αφού έβαλε τις βάσεις για τον εξαιρετικό δεύτερο δίσκο τους που κυκλοφόρησε πέρυσι και αποτέλεσε την κορυφαία δουλειά για το POEt’S SOUND. Με αφορμή το τελευταίο αλλά και την επικείμενη επίσκεψή τους στην Αθήνα, ο τραγουδιστής του σχήματος, James Cox, μου παραχώρησε μια συνέντευξη, την οποία μπορείτε να τη διαβάσετε ολόκληρη εδώ.

Με τον κόσμο  να έχει αρχίσει να συγκεντρώνεται από νωρίς στο Temple, τη βραδιά άνοιξαν οι δικοί μας The Noise Figures. Όσες φορές και να δω την μπάντα, είναι πάντα απολαυστικοί και αποδεικνύουν γιατί είναι από τα καλύτερα συγκροτήματα της σκηνής αυτής. Μπορεί το σχήμα να αποτελείται από δύο άτομα, όμως έχουν τόσο γεμάτο ήχο και τόση ενέργεια που αναπληρώνουν για άλλα τόσα. Παρουσίασαν αγαπημένα κομμάτια αλλά και άλλα από την τελευταία κυκλοφορία τους και εισέπραξαν ένα ειλικρινές και πολύ θερμό χειροκρότημα. 

Είχε έρθει όμως η ώρα για την εμφάνιση στη σκηνή των Crows. Από το πρώτο δευτερόλεπτο εντυπωσιάζουν πέρα από τα κομμάτια τους με την ενέργειά τους και πώς αυτή καταφέρνουν να τη μεταφέρουν στο κοινό. Άνοιξαν με το "Silver Tongues", για να συνεχίσουν ακόμα πιο δυνατά με το "Garden of England", "Wednesday’s Child" και "Slowly Separate". Εκεί ήρθε και η πρώτη από τις πολλές κορυφαίες στιγμές του live με το Only Time που ακούγεται πολύ πιο φορτισμένο ζωντανά. Η δεύτερη ήταν δύο κομμάτια μετά με το "Healing". Μπορεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του ήχου τους να είναι η πιο επιθετική προσέγγιση, αλλά κομμάτια σαν το τελευταίο που αναδεικνύουν την πιο σκοτεινή φύση τους, ήταν αυτά που έκαναν να ξεχωρίσει τόσο πολύ το Beware Believers. Σε μια κουβέντα που είχα με τον κύριο Cox πριν τη συναυλία, μου εκμυστηρεύτηκε ότι κάτι τέτοιο το λαμβάνουν συχνά σαν σχόλιο αλλά και ότι το νέο τους άλμπουμ θα περιλαμβάνει αρκετά τέτοια κομμάτια (μάλιστα μου δήλωσε ότι το επόμενο διάστημα θα μπουν στο στούντιο για τη μίξη του άλμπουμ και ότι είναι πολύ πιθανό να το ακούσουμε μέσα στο 23).

Δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο "Whisper", το οποίο είναι και το κομμάτι που "κόλλησα" με την μπάντα αλλά και στο πόσο αδιανόητα καλύτερο ακούγονταν ζωντανά. Φυσικά αυτό θα μπορούσε να ειπωθεί για όλα τα κομμάτια που παρουσίασαν την προηγούμενη Πέμπτη και είναι και ο λόγος που όσοι βρέθηκαν εκεί έφυγαν τόσο ενθουσιασμένοι. Σίγουρα οι  Crows έφυγαν από το Temple έχοντας κερδίσει πολλούς περισσότερους φίλους αλλά και οι ίδιοι μου δήλωναν μετά ότι δεν περίμεναν τέτοια ανταπόκριση και το χάρηκαν τόσο που αποφάσισαν να ξαναβγούν στη σκηνή, για να παίξουν το πρώτο τους επίσημο single με τίτλο "Pray", κάτι που δεν ήταν αρχικά προετοιμασμένο και δε συμπεριλαμβανόταν στο setlist  τους. Μακάρι η φετινή χρονιά να συνεχιστεί συναυλιακά τόσο καλά, γιατί η εμφάνιση των Crows ήταν από αυτές που σου μένουν!