Η ομάδα του Plisskën Festival κατάφερε να παρουσιάσει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συναυλιακές προτάσεις στα μέρη μας, αποτελούμενη από "φρέσκα" και ελπιδοφόρα συγκροτήματα στη μεγαλύτερη διοργάνωση του συγκεκριμένου φεστιβάλ. Μπορεί, όπως έχω ξαναδιαπιστώσει, ο χώρος της κύριας σκηνής να μην ιδανικός για live (προσβασιμότητα, ηχητική) αλλά το γενικότερο στήσιμο του χώρου ήταν εξαιρετικό. Το απόγευμα του Σαββάτου έφτασα στο χώρο του Ελληνικού Κόσμου κάτω από τους γνώριμους ήχους των The Νoise Figures. Η πρώτη μπάντα όμως που είδα κανονικά, ήταν στην κεντρική σκηνή οι Suuns. Οι Καναδοί, που πέρσι κυκλοφόρησαν το "Images Du Futur" από την Secretly Canadian (και ένα ΕΡ με remixes), ζωντανά αποδείχτηκαν αρκετά πιο άμεσοι σε σχέση με το λίγο πιο κουραστικό ύφος του πειραματικού post-punk των δίσκων τους. Παρόλο που το προσπάθησαν πολύ, δεν τους βοήθησε περισσότερο η κακή ακουστική. 

Με ακόμα χειρότερο ήχο, ίσως και τον χειρότερο ολόκληρου του διημέρου, ήρθαν αντιμέτωποι οι Girls Against Boys. Βασιζόμενη στον τοίχο από το διπλό μπάσο, ό,τι και αν προσπάθησε η παρέα του Scott McCloud, χάθηκε μέσα στα γενικότερα προβλήματα. Λόγω καθυστέρησης του προγράμματος του main stage, για περίπου μιάμιση ώρα, οι Girls Against Boys βρέθηκαν να παίζουν την ίδια ώρα περίπου με τους δικούς μας A Victim Of Society που εμφανίζονταν στην εξωτερική σκηνή. Όσο πρόλαβα να τους δω (για δεύτερη φορά μετά το live των Dissappears), μου φάνηκαν ιδιαίτερα καλοί δικαιολογώντας τη διαφήμιση αλλά και το ντόρο που έχει κάνει το ντεμπούτο άλμπουμ τους, "Distractions", παρά τον αρκετά γνώριμο θόρυβο που παράγουν. Στην ίδια σκηνή αμέσως μετά εμφανίστηκαν οι No Age, οι οποίοι βασίστηκαν κυρίως στην περσινή τους κυκλοφορία με τίτλο "An Object", που όπως φάνηκε προσφέρεται για live. Το γκρουπ από το Λος Άντζελες κατάφερε να κερδίσει τη μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου που το παρακολούθησε και το αποχαιρέτησε με μια διασκευή σε Black Flag. 

Το μεγάλο όμως όνομα της πρώτης ημέρας του φεστιβάλ ήταν αναμφίβολα οι Wild Beasts. Είναι από τις λίγες περιπτώσεις που με έχει κερδίσει τόσο πολύ ζωντανά ένα συγκρότημα, μιας και ως τώρα τους παρακολουθούσα (δισκογραφικά) από κάποια απόσταση. Ο νέος τους δίσκος "Present Tense", με την πιο ηλεκτρονική προσέγγιση, στον οποίο στηρίχτηκε το σετ τους αποδόθηκε καταπληκτικά, με τα διπλά φωνητικά - και γενικότερα όλο το γκρουπ - σε πλήρη αρμονία, χαρίζοντας μια ξεχωριστή εμφάνιση που αποτέλεσε ίσως και την καλύτερη στιγμή του διημέρου. 

Την σκυτάλη πήραν οι 65daysofstatic με το "χορευτικό" post rock τους να ενδείκνυται για live αλλά και για την συγκεκριμένη ώρα. Οι Βρετανοί, με το instrumetal σετ τους, που ακούγεται σαν ένα κομμάτι, εμφανίστηκαν με γεμάτο ήχο και περίσσεια ενέργεια, καταφέρνοντας να την μεταδώσουν στο κοινό, το οποίο ανταποκρίθηκε πλήρως. To συγκρότημα το ήξερα και έχω ακούσει τις δουλειές του, αλλά με αυτή την εμφάνιση δηλώνω πλέον φανατικός φίλος τους. Τελευταία μπάντα που παρακολούθησα στο πρώτο μέρος του Plisskën ήταν οι Fuck Buttons. Δεν είμαι φαν του γκρουπ, αλλά όση ώρα τους παρακολούθησα δεν στάθηκε ικανή για να μου αλλάξει γνώμη ή να με κρατήσει περισσότερο στο φεστιβάλ.

Διαβάστε για τη δεύτερη ημέρα του Plisskën Festival (Σάββατο 7 Ιουνίου 2014) εδώ.