Οι POW!, που πλέον είναι δίδυμο και αποτελούνται από τον Byron Blum και την Melissa Blue, φτάνουν αισίως στον τρίτο δίσκο τους σε τέσσερα χρόνια (όλα από την Castle Face Records - τη δισκογραφική εταιρεία του John Dwyer των Thee Oh Sees). Το "Fight Fire" του 2015 ήταν το άλμπουμ με το οποίο ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική τους. Η δουλειά αυτή περιείχε κάποιες δυνατές στιγμές, αλλά κυρίως μου άφησε πολλές προσδοκίες για το μέλλον. Αυτές ήρθε να επιβεβαιωθούν με το φετινό "Crack An Egg", που μέσα στα απολαυστικά τριάντα έξι που διαρκεί, περιέχει αρκετά εξαιρετικά δείγματα synthwave/ electropunk μουσικής.

Από την πρώτη ακρόαση του τρίτου δίσκου των POW!, το συγκρότημα που  μου ήρθε στο μυαλό, ήταν αυτό των The Faint. Φυσικά ότι δεν εννοώ ότι πρόκειται για μια περίπτωση αντιγραφής, αφού το σχήμα από το Σαν Φρανσίσκο έχει να προσφέρει πολλά παραπάνω μιας και ενσωματώνει στοιχεία από την garage, psych, noise rock, post-punk και new wave σκηνή. Απλά οι disco punk δυναμίτες των POW!, με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τα εναρκτήρια κομμάτια "DNS" και "Back On The Grid", με το ταιριαστό ντουέτο των Blum και Blue, βρίσκονται σε παρόμοιο επίπεδο με τις καλύτερες στιγμές των Faint. To "Necessary Call" σε υπνωτίζει με τον εθιστικό ρυθμό του, το "Cyberattack #3" έχει μια εντελώς Devo λογική, ενώ το "Color The System" φέρνει electro-clash, και ιδίως Fischerspooner, μνήμες. Το ψυχεδελικό ροκ ταξίδι του, παράξενα ξεχωριστού, "Castle Of Faith" όπως και το 80s darkwave του "The Razor", αποτελούν τα κομμάτια με τα οποία όμως κόλλησα περισσότερο. Συνολικά όμως οι POW! με το "Crack An Egg" παρέχουν μια δισκογραφική πρόταση με μεγάλη ποικιλία γεμάτη καλές στιγμές και συμπερασματικά το καλύτερο άλμπουμ τους της καριέρας τους.

Βαθμολογία: 7 / 10