Όπως είχα αναφέρει και στην πρόσφατη blogovision, για πολλούς μήνες στο νούμερο 1 μου ήταν καρφωμένο το άλμπουμ "ΙΧ" των Host, του σχήματος δηλαδή των Nick Holmes και Gregor Mackintosh των Paradise Lost. Αυτό άλλαξε στις 13 Οκτωβρίου όταν και κυκλοφόρησε ο νέος δίσκος των Creeper. Γνωρίζοντας τη μπάντα και έχοντας ακούσει τα δυο πρώτα άλμπουμ της, δεν περίμενα με τίποτα κάτι σαν το "Sanguivore". Ακόμα πιο περίεργο είναι ότι ακούγοντας τις επιρροές - αναφορές του δίσκου (οι οποίες εντοπίζονται από το πρώτο άκουσμα), αυτή η κυκλοφορία δεν θα έπρεπε να μου αρέσει αλλά αντιθέτως "κόλλησα" άσχημα. Είναι τόσο ωραίο όταν μια χρονιά συνδέεται τόσο πολύ με μια δουλειά (και αυτό είχε να συμβεί πολλά χρόνια), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το 2023 δεν είχαμε πολλές ακόμα εξαιρετικές κυκλοφορίες. Από τότε που άρχισα να σκέφτομαι τη συγκεκριμένη λίστα, οι δυο προαναφερθέντες δισκογραφικές προσπάθειες αλλά και αυτές των Sleep Token, Grave Pleasures και Liv Kristine είχαν "κλειδώσει" για την πρώτη πεντάδα. Από εκεί και πέρα και μέχρι τη θέση 20 έγινε "μάχη" και η τελική δεκάδα διαμορφώνεται ως εξής: 

No.10 The 69 Eyes - Death Of Darkness (Atomic Fire): Οι The 69 Eyes είναι μια από τις αγαπημένες μου feelgood μπάντες. Στον δέκατο τρίτο τους δίσκο παραμένουν απόλυτα διασκεδαστικοί, φέρνοντας όλα τα γνωστά gothic rock, metal, pop, glam στοιχεία, ενώ περιέχει και την gothic μπαλάντα "This Murder Takes Two" με την Kat Von D, που τους ταιριάζει απόλυτα και αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια της καριέρας τους. Μετά από κάποιες δισκογραφικές αστοχίες επέστρεψαν με έναν δίσκο που μπορεί να πλησιάσει στα "Blessed Be" και "Paris Kills". Μετά από 21 χρόνια οι The 69 Eyes ξαναμπαίνουν στο τοπ10 μου με το "Death Of Darkness".

Ακούστε: "This Murder Takes Two", "Death Of Darkness"

No.09 Currents - The Death We Seek (SharpTone Records): Στις κλασσικές πλέον μουσικές ανασκοπήσεις του spotify, το τρίτο είδος μουσικής που άκουσα περισσότερο ήταν η metalcore και  αυτό οφείλεται στο μεγαλύτερο ποσοστό στους Currents. Μετά το καταπληκτικό "The Way It Ends" του 2020, το νέο τους άλμπουμ τους τοποθετεί σε μια από τις κορυφαίες μπάντες του είδους. Το "The Death We Seek" είναι ο πιο άμεσος δίσκος τους, μπορεί  να μην είναι ο καλύτερος τους (ο χρόνος θα το δείξει), όμως σίγουρα θα τους φέρει περισσότερο κοινό.

Ακούστε: "Remember Me"

No.08 Cerulean Veins - Black (Cold Transmission Music): Το "Black" αποτελεί το τέταρτο άλμπουμ των Cerulean Veins μέσα σε επτά χρόνια και το καλύτερο τους μέχρι στιγμής. Η post-punk πρόταση του σχήματος των Dustin Frelich και Amanda Toombs έχει pop ψυχή και ακούγεται σας μια μίξη Interpοl με The Killers του πρώτου άλμπουμ. Μπορεί το αποτέλεσμα να μην είναι και το πιο πρωτότυπο που θα ακούσετε φέτος, αλλά το δίδυμο ξέρει να γράφει κομμάτια που σου κολλάνε για πολύ καιρό στο μυαλό.

Ακούστε: "Love Won't Save Us Now"

No.07 IST IST - Protagonists (Kind Violence Records): O post-punk ήχος είναι συνυφασμένος  σε μεγάλο βαθμό με το Μάντσεστερ και τους Joy Division. Οι IST IST είναι μια μπάντα που φέρει περηφάνια τόσο για την πόλη τους, όσο και για τις Joy Division επιρροές τους και πολύ καλά κάνουν. Το ντεμπούτο τους του 2020 με τίτλο "Architecture" με εντυπωσίασε, η δισκογραφική του συνέχεια όχι τόσο, αλλά τώρα επέστρεψαν με ένα άλμπουμ, το "Protagonists", που περιέχει μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις τους. 

Ακούστε: "Emily"

No.06 Årabrot - Of Darkness & Light (Pelagic Records): Οι Årabrot έχουν αρκετή ιστορία πίσω τους, μιας και φέτος έφτασαν στον δέκατο δίσκο της καριέρας τους. Το "Of Darkness & Light" είναι ίσως ο καλύτερος του διδύμου των Kjetil Nernes και Karin Park (αν και το προηγούμενο "Norwegian Gothic" είναι πολύ κοντά), αφού αποτελείται από κομμάτια που θα μπορούσαν να γίνουν όλα "χιτάκια". Το ιδιόμορφο rock, post-punk, psych, heavy, synth, noise στυλ τους, με τα ιδιαίτερα φωνητικά του Nernes, μας χαρίζει έναν από τους πιο περίεργους και αξιομνημόνευτους δίσκους για το 2023.

Ακούστε: "We Want Blood"

No.05 Liv Kristine - River Of Diamonds (Metalville Records): Όλοι έχουν μάθει την Liv Kristine από τους καταπληκτικούς δίσκους που μας πρόσφερε με τους Theatre Of Tragedy. Στην προσωπική της καριέρα έχει όμως ακολουθήσει πολύ πιο ποπ δρόμους. Τι αποτέλεσμα έχουμε όταν συνδυαστεί μια από τις κορυφαίες metal γυναικείες φωνές με τον gothic rock guru Tommy Olson (γνωστό πέρα από το το "Aégis" των Theatre of Tragedy και για τους Elusive, The River Knows, Long Night); Μα φυσικά ένα gothic pop κομψοτέχνημα όπως το άλμπουμ "River Of Diamonds". Αν σας έπεισαν τα παραπάνω ονόματα πρόκειται για μια κυκλοφορία που δεν πρέπει να χάσετε.

Ακούστε: "River Of Diamonds"

No.04 Grave Pleasures - Plagueboys (Century Media): Είναι δύσκολο να γράψεις για τους Grave Pleasures και να μην αναφερθείς στους Beastmilk και στον καταπληκτικό δίσκο τους, μιας και είναι δύσκολο να αποτινάξουν τη σκιά του από πάνω τους. Την καλύτερη προσπάθειά τους όμως έκαναν φέτος με τον τρίτο δίσκο τους, ο οποίος σε μεγάλο μέρος του χρωστάει τα μέγιστα σε μπάντες όπως οι Interpol. Το "Plagueboys" ακούγεται ακόμα καλύτερα ζωντανά, όπως είχαμε την χαρά να διαπιστώσουμε στην Αθήνα τον Οκτώβριο που μας πέρασε.

Ακούστε: "Society Of Spectres"

No.03 Sleep Token - Take Me Back To Eden (Spinefarm): Η δισκογραφική αρχή για τους Sleep Token έγινε το 2019 για να ακολουθήσει δυο χρόνια το φανταστικό "This Place Will Become Your Tomb". Για κάποιο λόγο όμως (timing, marketing;), φέτος τους έμαθαν οι πάντες με το "Take Me Back To Eden", έναν εξίσου καταπληκτικό δίσκο που συνεχίζει το μουσικό τους ταξίδι με όλα τα γνωστά στοιχεία του σχήματος που το καθιστούν δύσκολο να το κατηγοριοποιήσεις. Για όποιο λόγο πάντως και αν έγινε αυτό το αξίζουν και δικαίως θεωρούνται ένα από τα πιο "καυτά" ονόματα παγκοσμίως. Worship

Ακούστε: "DYWTYLM"

No.02 Host – IX (Nuclear Blast Records): Η αρχή έγινε το 1999 με το άλμπουμ "Host" των Paradise Lost. Φέτος οι Nick Holmes και Gregor Mackintosh επανήλθαν ως Host, που αυτή τη φορά είναι το όνομα του project τους. To "IX" ακούγεται από τη μια, σαν συνέχεια του παλιού δίσκου των Lost αλλά την ίδια ώρα έχει και μια πιο σύγχρονη προσέγγιση. Το σίγουρο όμως είναι ότι είναι γεμάτο από synth pop διαμαντάκια, που λίγοι σαν τον Mackintosh ξέρουν να συνθέτουν, ενώ για άλλη μια φορά η φωνή του Holmes μαγεύει και δείχνει πόσο του πάει το συγκεκριμένο μουσικό στυλ.