Μπορεί οι περισσότεροι να ασχολούνται με τα ονόματα που θα μας επισκεφτούν το φετινό καλοκαίρι, όμως ο ερχομός της Anna Calvi θεωρώ ότι ήταν επίσης ένα πολύ σημαντικό συναυλιακό γεγονός. Άλλωστε μιλάμε για ένα όνομα που "συμβαίνει" τώρα, ενώ πέρσι κυκλοφόρησε το εξαιρετικό άλμπουμ της "Hunter" (μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του εδώ), το οποίο απέσπασε ιδιαιτέρως θετικές κριτικές από το σύνολο του μουσικού τύπου. Αν υπολογίσουμε και τη πολύ χαμηλή τιμή εισιτηρίου, θα περίμενα το συγκεκριμένο live να βγει από νωρίς sold out. Κάτι τέτοιο δεν έγινε, αλλά το Acro γέμισε σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Αυτό που θα μπορούσα να σχολιάσω για τον χώρο είναι ότι, όπως και οι περισσότεροι μπουζουκοχώροι, είχε εξαιρετικό ήχο, ενώ φανταζόμουν πόσο ακόμα συγκροτήματα θα ήθελα να παρακολουθήσω σε αντίστοιχα μέρη.

Η Anna Calvi, ή αλλιώς το καλύτερο πράγμα που έχει συμβεί στη μουσική μετά την Patti Smith σύμφωνα με το Brian Eno, εμφανίστηκε στη σκηνή με μια μικρή καθυστέρηση και για μια λίγο παραπάνω από μια ώρα μας χάρισε μια μοναδική συναυλιακή εμπειρία. Μπορεί να είναι μικροκαμωμένη, αλλά πρόκειται για μια επιβλητική σκηνική παρουσία θυμίζοντας αρκετά σε σημεία την PJ Harvey. Χρησιμοποιώντας τη φανταστική φωνή της μπορεί με άνεση να εναλλάσσεται από ένα πιο ερωτικό, αισθησιακό τόνο σε ένα πολύ πιο "άγριο", όπου χτυπιέται, ουρλιάζει και πετάει τη κιθάρα της. 

Άνοιξε το σετ της με το ομότιτλο κομμάτι του νέου της δίσκου, το οποίο πολύ φυσιολογικά βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό σε αυτό, αλλά δεν έλειψαν και παλιότερα αγαπημένα κομμάτια όπως και μια έκπληξη και αναφέρομαι στο κλείσιμο της συναυλίας της με μια καταπληκτική διασκευή στο "Ghost Rider" των Suicide. Αν μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιες στιγμές από την εξαιρετική εμφάνιση της Calvi, αυτές θα ήταν στο αγαπημένο μου "Desire" (που δεν περίμενα να το ακούσω), στο "As A Man", αλλά και στη διασκευή με την οποία επέλεξε να μας αφήσει. Ελπίζω να την ξαναδούμε σύντομα...

Το φεστιβάλ του Death Disco επέστρεψε φέτος με ένα ακόμα πιο δυνατό line-up και σε ένα μεγαλύτερο χώρο για να μπορέσει να χωρέσει τις αυξημένες προσδοκίες για αυτή τη διοργάνωση. Μπορεί το φετινό Death Disco MiniFest να περιελάμβανε μερικά πολύ αγαπημένα συγκρότημα από τον electro / darkwave χώρο, το σχήμα που ήθελα να παρακολουθήσω περισσότερο, ήταν το νέο post-punk γκρουπ των Whispering Sons.

Όπως έχω πει και αρκετές φορές στο παρελθόν, τους Βέλγους τους θεωρώ ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα που έχω ακούσει στο χώρο τα τελευταία χρόνια. Μάλιστα πέρσι κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους με τίτλο "Image", άλμπουμ που αποτέλεσε ένα από τα κορυφαία του 2018. Το σχήμα εμφανίστηκε στη σκηνή του Fuzz Club, σύμφωνα με το πρόγραμμα, κατά τις 19:30 και για περίπου μια ώρα μας παρουσίασαν ένα σετ που πολύ φυσιολογικά βασίστηκε πάνω στον νέο δίσκο. Φυσικά κυριάρχησε η παρουσία της τραγουδίστριας Fenne Kuppens, η οποία πέρα από φωνάρα, έβγαλε και απίστευτη ενέργεια την οποία την πέρασε και στο λιγοστό κόσμο που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στο χώρο. Εννοείται δεν έλειψαν κομμάτια όπως το "Alone", το κορυφαίο τους κατά την γνώμη μου, το "White Noise", το "Hollow", ενώ έκλεισαν με μια καταπληκτική εκτέλεση του "Waste".

Οι The Frozen Autumn είναι ένα αρκετά γνωστό συγκρότημα στον electro goth χώρο, αν και πιστεύω ότι αυτό οφείλεται περισσότερο ότι υπάρχουν εδώ και 25 περίπου χρόνια. Ο Clan Of Xymox ήχος τους είναι αρκετά γνώριμος, ο οποίος καθιστά την εμφάνισή τους τουλάχιστον ευχάριστη. Η επιτυχημένη εναλλαγή των αντρικών - γυναικείων φωνητικών από κομμάτι σε κομμάτι, σίγουρα συνέβαλε στο να κυλήσει το σετ τους πολύ πιο διασκεδαστικά.


Οι In The Nursery από την άλλη αποτελούν μια σαφώς πιο ενδιαφέρουσα πρόταση. Το neoclassical σχήμα πραγματοποίησε μια απολαυστική εμφάνιση για όσο βρέθηκε στη σκηνή του Fuzz. Με μια τεράστια δισκογραφία, μιας και μετράνε πάνω από 35 χρόνια παρουσίας στον χώρο, παρουσίασαν ένα σετ με μεγάλη ποικιλία σε ήχους, δημιουργώντας παράλληλα μια εξαιρετική ατμόσφαιρα. Η επιλογή παλιών και νέων κομματιών ήταν ιδανική, συμβάλλοντας σε μια ξεχωριστή εμπειρία.


Για τους VNV Nation τα πράγματα είναι λίγο πολύ, απλά. Αυτή είναι η τρίτη φορά που θα τους παρακολουθούσασα και πάντα κινούνται σε υψηλά συναυλιακά στάνταρ. Από τη τελευταία όμως φορά που τους είχα δει, έχουν μεσολαβήσει πολλά χρόνια και αρκετά άλμπουμ, τα περισσότερα από τα οποία με άφησαν αδιάφορο. Ζωντανά όμως αποτελούν εγγύηση ότι κομμάτια και να διαλέξουν να παρουσιάσουν. To σετ πολύ φυσιολογικά βασίστηκε σε υλικό της τελευταίας δεκαετίας, αν και θα ήθελα να ακούσω περισσότερα κομμάτια από κλασσικούς δίσκους το "Praise the Fallen" και το "Empires". Ο Ronan Harris εννοείται ότι κερδίζει τις εντυπώσεις τόσο με τη μοναδική φωνή του, που δεν γερνάει με τίποτα, όσο και με τη τόσο ενεργητική σκηνική του παρουσία. Πρόκειται για έναν γεννημένο performer που δείχνει ότι τον ενδιαφέρει να περάσει καλά μέχρι και ο τελευταίος άνθρωπος μέσα σε έναν συναυλιακό χώρο.
Συνολικά ήταν μια διοργάνωση που στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία. Το κοινό ανταποκρίθηκε και αυτό ελπίζω να δώσει την απαραίτητη ώθηση στο συγκεκριμένο μίνι φεστιβάλ του Death Disco να μεγαλώσει και να γίνει θεσμός.