Το "The Resistance" είναι ένας δίσκος στον οποίο αφιέρωσα πολύ χρόνο ώστε να μπορέσω να τον αφομοιώσω όσο καλύτερα μπορώ. Τα τραγούδια είναι σίγουρα φτιαγμένα εντυπωσιακά, ιδανικά για μεγάλες αρένες και σου αφήνουν μια αίσθηση από Queen (λέμε τώρα). Οι Muse μεγαλοπιάνονται, δημιουργούν κάτι που είναι φρέσκο, πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα από αυτό που έχουν κάνει μέχρι τώρα (music for the masses), χάνοντας παράλληλα αρκετά στοιχεία της ιδιαιτερότητας που τους χαρακτήριζε σαν συγκρότημα και τους έκανε να ξεχωρίζουν. Ο Matt Bellamy τραγουδά για άλλη μια φορά εξαιρετικά σε όλα τα τραγούδια, με φωνητικά που ποικίλουν στην διάρκεια του "The Resistance". Γενικά είναι ένας μέτριος δίσκος, που πέρα από κάποια κομμάτια, συνεχίζει να στοχεύει στο να βρει ακόμα μεγαλύτερη ανταπόκριση σε νέους, αλλά και στους πιο πρόσφατους φίλους της μπάντας (και αναφέρομαι κυρίως για όσους τους ακολουθούν από τον αρκετά εμπορικό, αλλά και πολύ αξιόλογο, προηγούμενο δίσκο). Από την άλλη όσοι περιμένουν ένα "Supermassive Black Hole" No.2 ή ένα "Starlight" θα απογοητευτούν οικτρά (για επίπεδα "Showbiz" ή "Origin of Symmetry" ούτε λόγος).