Αρκετά κοινότυπο, αλλά δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το να βλέπεις μια μπάντα στην ακμή της, και οι The Soft Moon βρίσκονται ακριβώς σε αυτό το σημείο. Πολλοί κατηγοριοποιούν το γκρουπ ως ένα άλλο σχήμα της αναβιωμένης post-punk σκηνής, όπως αυτή έχει ξαναέρθει στο προσκήνιο εδώ και μια δεκαετία περίπου. Δεν αμφισβητώ τα εμφανή Joy Division, Suicide, Jesus And Mary Chain και πολλών άλλων στοιχεία (με πιο χτυπητό ίσως παράδειγμα το "Alive" το οποίο σε σημεία μπορεί τρόπων τινά να ακουστεί ως άλλο "She's Lost Control"), αλλά αυτό απέχει από το να αποτελούν να θεωρούνται μια απλώς μοντέρνα εκδοχή των προηγουμένων, είτε αυτό χρησιμοποιείται για ευφημισμό, είτε ως κατηγορία. Με τα δεδομένα γνωστά υλικά, αλλάζουν τη συνταγή και μας παραδίδουν κάτι δικό τους, το οποίο εντελώς απροσδόκητα για το μικρό διάστημα παρουσίας τους έχει βρει και αρκετούς κλώνους. Σαν να μην έχει περάσει μια μέρα από τότε που μου πρότεινε το συγκρότημα ένας υπάλληλος του Rough Trade East, τρία χρόνια νωρίτερα, σαν την νέα "καυτή" μπάντα, μέχρι το καταπληκτικό δεύτερο άλμπουμ "Zeros" και την στιγμή που το live τους στην Αθήνα το περίμενα όσο λίγα. Και δεν με απογοήτευσαν, αλλά πριν μιλήσω για τον Luis Vasquez και την παρέα του, στην σκηνή εμφανίστηκαν και δυο ελληνικές μπάντες. Το δίδυμο των Strawberry Pills, που αποτελούνται από πρώην μέλη των Le Page και Phoenix Catscratch, έχει ενδιαφέρουσες ιδέες στον darwave χώρο που κινούνται, με το "Sad Eyes" να τραβάει περισσότερο την προσοχή. Στον περιορισμένο χώρο που είχαν λόγω του τοποθετημένου εξοπλισμού των επόμενων γκρουπ, κατάφεραν να κερδίσουν την προσοχή του κόσμου, που βρισκόταν εκείνη την ώρα στο Gagarin. Η εμφάνιση του Δημήτρη Παπαδάτου, ή αλλιώς KU, παρόλο που φαίνεται ότι διαθέτει καλά δουλεμένες ιδέες, δεν μπορώ να πω ότι είναι κοντά στα γούστα μου και σίγουρα φάνταζε λίγο παράταιρη για την συγκεκριμένη συναυλία.


Στις δώδεκα παρά, είδαμε στη σκηνή τους The Soft Moon για ένα live που κύλησε όπως ακριβώς κυλάνε και οι δίσκοι τους, δηλαδή χωρίς ανάσα. Παρουσιάζοντας κομμάτια και από τις τρεις κυκλοφορίες τους δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο στο γεμάτο πλέον χώρο, λαμβάνοντας ηχηρή ανταπόκριση σαν ανταπόδοση. Ατμόσφαιρα εκπληκτική, γεμάτος ενέργεια ο Vasquez, δεν άφησε κανένα περιθώριο για "κοιλιά" στην εμφάνιση της μπάντας. Κάτι τέτοιο άλλωστε είναι δύσκολο, μιας και fillers δεν διαθέτει κανένα από τα δυο άλμπουμ τους (κρίμα πάντως που έλειπε το video projection show τους). Όπως και στην ακρόαση των δισκογραφικών δουλειών τους, η συναυλία ακούγεται ιδανικά σαν σύνολο, όχι λόγω ομοιομορφίας, αλλά λόγω ότι ο μουσικός κόσμος των The Soft Moon δεν προσφέρεται για στιγμιαίες αποδράσεις. Γι' αυτό και η μονόωρη διάρκεια της εμφάνισης τους κύλησε σαν σπριντ του Γιουσέιν Μπόλτ. Όσο φυσικά και να γουστάρω ένα γκρουπ, τέτοιας διάρκειας live είναι κάτι που δυσκολεύομαι να "χωνέψω". Αλλά έστω και γι' αυτό το χρονικό διάστημα, οι The Soft Moon καταφέρνουν να σε μεταφέρουν τόσο ολοκληρωτικά στο σκοτεινό σύμπαν τους όσες λίγες άλλες μπάντες.

Setlist: