Όπως είχα γράψει και στις αντίστοιχες αναρτήσεις για τις χρονιές που προηγήθηκαν, το post-punk revival κύμα είναι κυρίαρχο. Μπάντες του συγκεκριμένου ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, όμως πολύ λίγες από αυτές θα αντέξουν στο πέρασμα των χρόνων (όπως γίνεται άλλωστε με κάθε μουσική μόδα). Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε το γεγονός ότι το 2007 κυκλοφόρησαν δισκογραφικές δουλειές, σχεδόν όλοι οι "μεγάλοι" αντιπρόσωποι της σκηνής αυτής και από τις δυο μεριές του Ατλαντικού. Στην Αμερική οι Interpol παρουσιάζουν το τρίτο τους άλμπουμ, που ακολουθεί μια πιο εμπορική προσέγγιση, οι She Wants Revenge καταφέρνουν να αναπαράγουν την μαγεία του ντεμπούτο τους, ενώ εξαιρετικές προσπάθειες είχαμε και από τους The Bravery, The National και Arcade Fire (αν και το "Neon Bible" δεν έφτασε τα επίπεδα του "Funeral").
Στην Αγγλία οι Editors χτίζουν πάνω στην επιτυχία του "The Back Room" και κυκλοφορούν το ακόμα πιο άμεσο δεύτερο άλμπουμ, που θα γίνει το αγαπημένο πολλών φίλων τους, ενώ παρουσιάζεται και το νέο συγκρότημα των The Twilight Sad, που θα χαρακτηριστούν ως οι Σκωτσέζοι Joy Division. Ο χαρακτηρισμός αυτός θα τους αποδοθεί όχι τόσο λόγω του ήχου τους, όσο για την τόσο ιδιαίτερη και δυναμική σκηνική παρουσία του frontman τους. Σε αυτούς ήρθαν να προστεθούν και δυο παλιοί γνώριμοι, με τον Αυστραλό Nick Cave να δημιουργεί με τους Bad Seeds ένα νέο project, τους Grinderman, με το οποίο θα παρουσιάσει το πολύ αξιόλογο ντεμπούτο του και την Siouxsie να κυκλοφορεί το "Mantaray".
Την ίδια στιγμή η τρέλα στο Νησί με τους Arctic Monkeys και τον δεύτερο δίσκο τους καλά κρατεί. Φυσικά υπήρξε και μια στρατιά βρετανικών indie κυκλοφοριών, όπως είναι αυτές των The Cribs, Bloc Party, Klaxons, Maxïmo Park, Babyshambles, The Horrors, να το συντροφεύουν. Από αυτές όμως, εκείνη που θα ξεχώριζα και οριακά έμεινε έξω από την παρακάτω λίστα είναι το ντεμπούτο "Colout It In" των The Maccabees. Σίγουρα μια μεγαλύτερη λίστα θα περιελάμβανε και τα ονόματα των Nine Inch Nails, The White Stripes, A Place To Bury Strangers, Queens Of The Stone Age, LCD Soundsystem, of Montreal, Have A Nice Life, UNKLE, New Model Army, Pink Turns Blue και τόσα ακόμα. Νομίζω πάντως ότι είμαι από τους λίγους που ενθουσιάστηκαν τόσο με την δισκογραφική επιστροφή, μετά από εφτά χρόνια, των The Smashing Pumpkins και το "Zeigeist". Τέλος, πρέπει να αναφερθώ και σε δυο καταπληκτικά soundtracks, το "The Assassination of Jesse James By The Coward Robert Ford" από τους Nick Cave και Warren Ellis και φυσικά στο "Into The Wild" από τον Eddie Vedder των Pearl Jam.

10. The Smashing Pumpkins - Zeitgeist (Martha's Music)

Η έντονη συναυλιακή κίνηση των τελευταίων χρόνων στην οποία είχα αναφερθεί αρκετές φορές παλιότερα συνεχίστηκε και το 2015. Έτσι είχαμε την εμφάνιση μεγάλων ονομάτων με ίσως πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό των The Black Keys, live από πιο κλασσικά συγκροτήματα όπως οι  Monster Magnet και οι The Sisters Of Mercy που στέφθηκαν με επιτυχία και κατάφεραν να μαζέψουν αρκετό κόσμο, αλλά και συναυλίες πιο φρέσκων γκρουπ στο μουσικό προσκήνιο όπως αποτέλεσαν αυτές των Viet Cong, ΤΟΥ, Motorama, Nite Fields και πολλών ακόμα. Από τα εγχώρια φεστιβάλ μόνο το Plisskën Festival κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, παρουσιάζοντας ένα line-up που δεν είχε να ζηλέψει σε τίποτα από αντίστοιχα ευρωπαϊκά. Οι εμφανίσεις όμως που ήταν για μένα οι πιο αξιομνημόνευτες από την χρονιά που μας πέρασε, είναι:

08. Detachments @ DeathDisco, Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015

07. Mogwai @ Plisskën Festival, Σάββατο 6 Ιουνίου 2015

06. Cult Of Youth @ Plisskën Festival, Σάββατο 6 Ιουνίου 2015

05. Editors @ Gazi Music Hall, Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015

04. The Dubrovniks @ Κύτταρο, Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015

03. The Twilight Sad @ Plisskën Festival, Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015
02. Savages @ Plisskën Festival, Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015

01. The Soft Moon @ Κύτταρο, Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015

Διαβάστε επίσης:
Τα καλύτερα άλμπουμ του 2015 Νο.11 - 20
Τα καλύτερα άλμπουμ του 2015 Νο.21 - 30
Τα καλύτερα άλμπουμ του 2015 Νο.31 - 40

Τα καλύτερα ελληνικά άλμπουμ του 2015