Η τέταρτη ημέρα του Release Athens Festival περιελάμβανε ίσως το πιο γεμάτο line-up από μεριάς ξένων ονομάτων. Η βρετανική απόβαση περιελάμβανε δυο ιστορικά σχήματα όπως οι New Order και ο Johnny Marr και πολύ φυσιολογικά συγκέντρωσε αρκετό κόσμο (ιδίως αν αναλογιστεί κανείς το πλήθος των συναυλιακών επιλογών μέσα στο μήνα). 

Η αρχή έγινε με το νεανικό συγκρότημα των Fontaines D.C., λίγους μήνες μετά την πρώτη τους επίσκεψη στην χώρα μας. Αν και τους θεωρώ ελαφρά υπερτιμημένους, αποτελούν σαφώς μια πολύ αξιόλογη νέα μουσική πρόταση. Το ντεμπούτο τους με τίτλο "Dogrel" έχει καταφέρει να συγκεντρώσει από καλές μέχρι διθυραμβικές κριτικές. Σε αυτό άλλωστε στήριξαν και το σετ τους και πράγματι κομμάτια όπως το "Big", αλλά και τα δυο που έκλεισαν την εμφάνισή τους, "Liberty Belle" και "Boys in the Better Land", βρήκαν ιδιαίτερα θετική ανταπόκριση. Μετρημένα ενεργητικοί απέδωσαν συνολικά τα κομμάτια τους κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά, αλλά σε σύγκριση με τους Shame (ένα γκρουπ του ίδιου ύφους που είχαμε την ευκαιρία να δούμε τη δεύτερη μέρα του Release Athens Festival), οι δεύτεροι ήταν σαφώς πιο εντυπωσιακοί ζωντανά.

Οι Morcheeba από την άλλοι είναι ιδιαίτερα αγαπητοί στην χώρα μας και αποτέλεσαν μια ευχάριστη προσθήκη στο συγκεκριμένο line-up. Αν είναι ένα σαφώς πιο υποτονικοί, το live τους ταίριαξε ιδανικά με την ώρα που εμφανίστηκαν. Η γοητευτική τραγουδίστρια του σχήματος, Skye Edwards, εμφανίστηκε ευδιάθετη, μονίμως χαμογελαστή και ιδιαίτερα επικοινωνιακή, κάνοντας τα πάντα για να ξεσηκώσει το κοινό. Οι περισσότεροι που τους παρακολούθησαν χάρηκαν όλα τα κλασσικά κομμάτια τους, όπως τα "Blindfold" και "Let Me See", ενώ το "Rome Wasn’t Built In A Day" έκλεισε πολύ χορευτικά και ευφορικά το σετ τους. Στα συν και η πολύ επιτυχημένη διασκευή στο "Let's Dance" του David Bowie!

Σίγουρα μπορεί να μην μιλάμε για τους The Smiths, αλλά μόνο και μόνο η εμφάνιση του κιθαρίστα του σχήματος δημιούργησε αρκετά μεγάλη προσμονή. Ο Johnny Marr εμφανίστηκε ακριβώς την προκαθορισμένη ώρα με το "The Tracers" από τον πολύ αξιόλογο περσινό δίσκο του "Call The Comet". Όλοι περίμεναν να ακούσουν κομμάτια από Smiths και η αρχή έγινε με το "Bigmouth Strikes Again". Συνολικά έπαιξε πέντε κομμάτια, αλλά αν εξαιρέσεις τα αναμενόμενα "How Soon Is Now?" και "There Is a Light That Never Goes Out", ήταν το "Stop Me If You Think You've Heard This One Before" που αποτέλεσε μεγαλύτερη έκπληξη για μένα και μάλλον μαζί με το δεύτερο ίσως ήταν οι καλύτερες στιγμές του live του.


Ο Marr δεν είναι τραγουδιστής, και πολλοί μπορεί να φαντάζονταν τι ωραία θα ήταν με τον Morrissey στα φωνητικά, αλλά μόνο και μόνο να ακούς την κιθάρα του σε αυτά τα ιστορικά κομμάτια, σου προκαλεί ανατριχίλα. Από το προσωπικό του υλικό ξεχώρισε το χορευτικό "Easy Money" που ξεσήκωσε όλο τον κόσμο. Στις καλύτερες στιγμές επίσης, και τα δυο Electronic κομμάτια, με τον Bernard Sumner να εμφανίζεται στη σκηνή για να τραγουδήσει το "Get the Message". Τη διασκευή του στο "I Feel You" των Depeche Mode, παρά την καλή απόδοση, την βρήκα λίγο αχρείαστη. Συνολικά όμως ο Johnny Marr με μια άκρως δυναμική εμφάνιση, έκλεψε την παράσταση το βράδυ της Κυριακής.


Λίγο μετά τις έντεκα μια από τις αγαπημένες μου μπάντες, που το live τους ψιθυρίζονταν εδώ και αρκετό καιρό, ανεβαίνει στη σκηνή του Release Athens Festival. Οι New Order έχουν μια τεράστια ποικιλία από κομμάτια που θα μπορούσαν άνετα να παρουσιάζουν ένα αρκετά διαφορετικό σετλιστ σε κάθε τους live και πάλι να αφήνουν τους περισσότερους ευχαριστημένους. Το σετ περιελάμβανε όλες τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους αλλά και τρία κομμάτια από το "Music Complete" του 2015, τα "Plastic", "Restless" και "Singularity". Μόνο και μόνο ότι έπαιξαν το κομμάτι έπος και αγαπημένο μου "The Perfect Kiss" θα ήμουν όπως και να έχει χαρούμενος. Φυσικά στο κομμάτι αυτό είναι  που σου λείπει η παρουσία του Peter Hook περισσότερο.


Όπως ήταν αναμενόμενο τα "True Faith" (αν και η διαφορετική ζωντανή εκδοχή που παρουσιάζουν "αφαιρεί" πολύ από το κομμάτι), "Temptation" και φυσικά "Blue Monday" έκαναν τους πάντες να χορέψουν. Έχουν περάσει εννιά χρόνια από τότε που τους είχα δει και είναι εμφανές ότι ο Bernard Sumner έχει πέσει αισθητά. Παρόλα αυτά παρουσιάζουν ένα πολύ άρτιο σόου, με τα βίντεο να είναι πραγματικά εξαιρετικά. Επίσης φέτος συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από την κυκλοφορία του μνημειώδους "Unknown Pleasures" των Joy Division, οπότε αποφάσισαν να το τιμήσουν παίζοντας πέντε κομμάτια από το προηγούμενο συγκρότημά τους. Προσωπικά θα προτιμούσα να ακούσω πέντε New Order κομμάτια περισσότερο από αυτό, μιας και δεν μου αρέσει ιδιαίτερα η προσέγγιση - απόδοσή τους. Τουλάχιστον ο Hook βγάζει ένα πολύ μεγαλύτερο πάθος, που πλησιάζει λίγο παραπάνω το αυθεντικό. Όμως το "Love Will Tear Us Apart" δεν άφησε ούτε ένα παρευρισκόμενο ασυγκίνητο και έκλεισε ιδανικά άλλη μια πολύ όμορφη βραδιά για το Release Athens Festival.

Το Firenze Rocks είναι ένα μουσικό φεστιβάλ που πραγματοποιείται εδώ και τρία χρόνια στην Φλωρεντία. Ήδη έχει καθιερωθεί ως ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ στην Ιταλία, μιας και έχει φιλοξενήσει ονόματα όπως οι Aerosmith, Placebo, Eddie Vedder, System of A Down, Iron Maiden, Ozzy Osbourne, Judas Priest, Foo Fighters και Guns N’ Roses. Για την πρώτη ημέρα της τρίτης του χρονιάς επέλεξε τους Tool και τους The Smashing Pumpkins, ενώ τις επόμενες ημέρες θα εμφανιστούν οι Ed Sheeran, Eddie Vedder (ξανά), The Cure και πολλοί ακόμα. Tην αδυναμία μου στο συγκρότημα του Billy Corgan την έχω εκδηλώσει πολλές φορές μέσα από αυτό το blog. Ήταν επίσης το μοναδικό από τα πολύ αγαπημένα μου εν ενεργεία γκρουπ που δεν είχα δει ζωντανά και το μεγαλύτερο συναυλιακό μου απωθημένο, μιας και δεν τους είχα παρακολουθήσει το 1997 στον Λυκαβηττό. Είκοσι δυο χρόνια μετά και με αυτό το ταίριασμα με τους Tool, δεν θα έχανα την ευκαιρία...


Σύμφωνα με το πρόγραμμα του φεστιβάλ, οι Pumpkins εμφανίστηκαν στη σκηνή του Firenze Rocks ακριβώς στις επτάμισι με το "Siva" και τι καλύτερη αρχή με ένα από τα κορυφαία κομμάτια από το ντεμπούτο τους. Προσπάθησαν να ζεστάνουν από νωρίς το κοινό με το "Zero", πριν συνεχίσουν με τα "Solara" (η καλύτερη στιγμή του "Shiny And Oh So Bright") και "Knights of Malta", που ήταν τα μοναδικά κομμάτια από τον τελευταίο τους δίσκο. Μην έχοντας δει το σετλιστ νωρίτερα, δεν περίμενα να ακούσω το "Eye", ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια τους, και να ακούγετε και τόσο φανταστικά ζωντανά. Το "Bullet With Butterfly Wings" είχε την αναμενόμενη ζεστή ανταπόκριση, με τον κόσμο να τραγουδάει το ρεφρέν, ενώ το "Disarm" δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο.


Από την πρόσφατη περίοδό τους έπαιξαν μόνο το "Tiberius" από το "Monuments Τo Αn Elegy" (αν δεν θα παραπονιόμουν αν άκουγα κάτι από το καταπληκτικό "Oceania"), ενώ σίγουρα αποτέλεσε έκπληξη ότι παρουσίασαν τα σινγκλάκια του 2008 "G.L.O.W." και "Superchrist". Ακολούθησαν πέντε κλασσικά κομμάτια τους, "The Everlasting Gaze", "Ava Adore", "1979", "Cherub Rock" και "To Sheila", πριν το κλείσιμό τους που περιελάμβανε μια διασκευή στο "Wish You Were Here" των Pink Floyd, με ολόκληρο το στάδιο να τραγουδάει τους στίχους, και το "The Aeroplane Flies High (Turns Left, Looks Right)" από το ομώνυμο boxset. Ο Billy Corgan εμφανίστηκε ιδιαίτερα κεφάτος και κινητικός, έκανε και τα χορευτικά του στο "Ava Adore", ενώ προσπαθούσε συνέχεια να ξεσηκώσει το χλιαρό, σε γενικές γραμμές, ιταλικό κοινό, έχοντας συνεχή επικοινωνία με αυτό όπως και με τον James Iha που πρόσφατα επέστρεψε στο σχήμα. Συνολικά οι Smashing Pumpkins ανταποκρίθηκαν με το παραπάνω στις προσδοκίες μου, σε μια εμφάνιση που θα κάνω πολύ καιρό να ξεχάσω...


Έχοντας χάσει τους Tool τις δυο φορές που βρέθηκαν στην Ελλάδα και έχοντας ακούσει αρκετά αρνητικά σχόλια ήμουν λίγο επιφυλακτικός. Το ρολόι έδειχνε δέκα παρά τέταρτο και σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα έσβησαν τα φώτα. Αυτό που βγήκε από τα ηχεία ήταν τερατώδες και από μόνο του μια εμπειρία. Από τις πρώτες νότες του "Ænema", αλλά και σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους, ο ήχος ήταν απλά α σ ύ λ λ η π τ ο ς . Με τα "The Pot" και "Parabola", αρχίζει επιτέλους το ιταλικό κοινό να κουνιέται λίγο περισσότερο. Τα δυο νέα κομμάτια, "Descending" και "Invincible", ακούγονται εξαιρετικά και μεγαλώνουν την προσδοκία των φίλων τους για το νέο άλμπουμ.


Τα "Schism", "Jambi" και "Forty Six & 2" προκαλούν τον ανάλογο χαμό, ενώ ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε το "Sweat" από το "Opiate" (από το "Undertow" δεν έπαιξαν κανένα κομμάτι). Το "Vicarious" ήταν το κομμάτι που ήθελα περισσότερο να ακούσω από το "10,000 Days" και αποτέλεσε άλλη μια απίθανη στιγμή του σετ τους, ενώ έκλεισαν πολύ φυσιολογικά με το κορυφαίο "Stinkfist". Ο Maynard James Keenan είχε εξαιρετική απόδοση, εμφανίστηκε με μοικάνα, αλλά βρισκόταν σε όλη τη διάρκεια του live των Tool πίσω από τα ντραμς. Εννοείται το οπτικό μέρος ήταν φανταστικό και συνολικά ήταν μια υπέροχη παράσταση και μια αξέχαστη συναυλία αφήνοντας όλο τον κόσμο (που όπως μας είχε ενημερώσει νωρίτερα ο Corgan κόπηκαν πάνω από 65.000 εισιτήρια) εκστασιασμένο.


Το Firenze Rocks θα έλεγα ότι αποτελεί μια εξαιρετική διοργάνωση, δεδομένου κυρίως του μεγάλου όγκου του κόσμου που φιλοξενεί. Πραγματοποιείται σε έναν πολύ όμορφο χώρο, τον ιππόδρομο της Φλωρεντίας που βρίσκεται μέσα σε πάρκο, με προσιτά εισιτήρια (λίγο πάνω από 60 ευρώ, ενώ τα αρχικά στάδια προπώλησης είχαν χαμηλότερες τιμές), έχει εξαιρετικό ήχο και κάθε λογής άλλες υπηρεσίες που μπορεί να προσφέρει ένα τέτοιο event. Σίγουρα υπήρξαν κάποια προβλήματα (όχι δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο), όπως οι μεγάλες ουρές αναμονής λόγω των πολλών σημείων ελέγχου ή οι ακριβές τιμές μέσα στο χώρο (8 ευρώ η μπύρα), αλλά η συνολική εικόνα που μου άφησε ήταν κάτι παραπάνω από θετική. Σε όποιον θα έχει την ευκαιρία να το επισκεφτεί, θα πρότεινα το συγκεκριμένο φεστιβάλ ανεπιφύλακτα...

Ο ερχομός ενός θρύλου όπως είναι ο Iggy Pop είναι από μόνο του ένα τεράστιο συναυλιακό γεγονός. Οι πρόσφατες δηλώσεις του Iggy ότι σκέφτεται μάλιστα να σταματήσει τις ζωντανές εμφανίσεις, έδωσε σίγουρα ένα επιπλέον κίνητρο, τουλάχιστον για όποιον δεν τον είχε παρακολουθήσει ξανά, ώστε να γεμίσει σε μεγάλο βαθμό ο χώρος της Πλατείας Νερού. Μαζί του βρέθηκε το νεανικό βρετανικό συγκρότημα των Shame, αλλά και οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού, James. 

Οι Shame κατάφεραν πέρσι με το ντεμπούτο τους να μαγέψουν κοινό και κριτικούς. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Songs Of Praise", εδώ. Πολύ φυσιολογικά σε αυτό στηρίχτηκε και το σετ που παρουσίασαν, το οποίο περιελάμβανε και μερικά νέα κομμάτια. Παρόλο που εμφανίστηκαν στο Release Athens Festival σε μια "δύσκολη" ώρα, κατάφεραν να συγκεντρώσουν αρκετό κόσμο μπροστά στη σκηνή. Ο ενθουσιασμός της μπάντας ήταν φανερός, με τον μπασίστα του γκρουπ να μην σταματάει να χοροπηδάει κατά τη διάρκεια ολόκληρου του σετ του. Ο τραγουδιστής, Charlie Steen, είναι αυτό που λέμε γεννημένος frontman, μιας και καταφέρνει να τραβάει τα βλέμματα πάνω του, ξεσηκώνοντας το κοινό, ενώ δεν παρέλειψε να κάνει και stage diving. Εννοείται έλαμψαν κομμάτια όπως τα "Dust on Trial" και "One Rizla", ενώ έκλεισαν πολύ επιτυχημένα με το "Gold Hole". Όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν δεν είμαι και ιδιαίτερα μεγάλος φίλος των James. Τους έχω ξαναδεί και δυστυχώς μου είχαν περάσει αρκετά αδιάφοροι, οπότε δεν είμαι και ο καλύτερος κριτής για την εμφάνισή τους. Σε σχέση με την προηγούμενη φορά που τους είχα παρακολουθήσει μου φάνηκαν σχετικά πιο ευχάριστοι. Σίγουρα χάρηκα με κάποια κομμάτια - "χιτάκια" τους, όπως τα "Come Home", "Getting Away With It (All Messed Up)" και "Sometimes", αλλά και με το κλείσιμο του live τους με το "Sit Down".

Μπορεί ο Iggy Pop να διανύει το 73ο χρόνο της ζωής του, αλλά επί σκηνής έχει τόση ενέργεια που θα ζήλευαν οι περισσότεροι εικοσάρηδες. Η εμπειρία του να τον βλέπεις ζωντανά είναι μοναδική, όπως άλλωστε και η ιδιαίτερη επικοινωνία που έχει με το κοινό και αυτό είναι κάτι που λίγοι που το έχουν καταφέρει στην καριέρα τους. Η φωνή του βρίσκεται σε απροσδόκητα καλά, σχετικά με την ηλικία του, έως εξαιρετικά καλά επίπεδα και υπάρχουν στιγμές που νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε μια άλλη εποχή. Το σετ του νονού της πανκ ήταν ιδανικό μιας και περιελάμβανα αρκετά από τα κορυφαία του κομμάτια, τόσο από την προσωπική του καριέρα όσο από αυτή με τους The Stooges. Το τετράπτυχο "I Wanna Be Your Dog", "Gimme Danger", "The Passenger" και "Lust for Life", με τα οποία άνοιξε το live του, έβαλε τους πάντες στη σωστή διάθεση. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω περισσότερο κάποιες στιγμές από μια καταπληκτική εμφάνιση, μάλλον θα διάλεγα το αγαπημένο μου "T.V. Eye", όπως και τα "No Fun" και "I'm Sick of You". Εννοείται δεν έλειψαν οι διασκευές σε David Bowie ("The Jean Genie"), The Dee Jays ("Real Wild Child"), ενώ έκλεισε θριαμβευτικά το σετ του με το "Red Right Hand" του Nick Cave, το οποίο το έχει φέρει στα δικά του μέτρα. Το πραγματικό άγριο παιδί της μουσικής χάρισε σε όσους βρέθηκαν στην Πλατεία Νερού, μια αξέχαστη ανάμνηση...