Η αλήθεια είναι ότι το σκέφτηκα αρκετά πριν γράψω την άποψη μου για το έκτο άλμπουμ των Muse, γιατί το "θάψιμο" δισκογραφικών δουλειών ποτέ δεν είναι στόχος αλλά ούτε το φόρτε μου. Η προηγούμενη κυκλοφορία τους με είχε απογοητεύσει, αλλά εδώ προχωρούν ένα βήμα παραπέρα, ή μάλλον παρακάτω. Αν στο "The Resistance" θεώρησα ότι μεγαλοπιάνονται, εδώ την ψωνίζουν εντελώς. Ο Matt Bellamy φαντάζομαι ότι πολύ θα ήθελε την θέση του Bono στο τωρινό "ροκ" σύμπαν, και είμαι αρκετά σίγουρος ότι μπορεί να τα καταφέρει. Πολύ αμφιβάλω αν με το να κοπιάρει μια μπάντα, τους Queen ή άλλα ιστορικά συγκροτήματα προηγούμενων δεκαετιών, την κάνει να θεωρείται οι Queen της εποχής του, ή με το να προσθέτει dubstep ή Radiohead στοιχεία της τελευταίας κυρίως περιόδου, και αποτυχημένα μάλιστα, να θεωρείται κάτι αξιόλογο. Τα "Supremacy", "Madness" και "Survival" είναι ίσως τα χειρότερα κομμάτια της καριέρας τους (με το τελευταίο, που ήταν και το επίσημο κομμάτι των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, να κρατάει σίγουρα την πρώτη θέση σε αυτήν τη λίστα). Οι κάποιες ανολοκλήρωτες σκόρπιες καλές ιδέες και σκέψεις, όπως στο "Animals" και "Save Me", δεν μπορούν να σώσουν την συνολική εικόνα του δίσκου. Με τις πρώτες δουλειές τους ξεχώρισαν, ενώ με το "Black Holes & Revelations" οι Muse γνώρισαν την γενικότερη αποδοχή από κοινό και κριτικούς. Εννοείται εκτιμώ ένα συγκρότημα που εξελίσσεται παρά να επαναλαμβάνει κάποια επιτυχημένη συνταγή προηγούμενων δίσκων, απλώς η πορεία που ακολουθούν οι Muse είναι πολύ μακριά από τα δικά μου γούστα.

Βαθμολογία : 3 / 10