Μπορεί οι περισσότεροι να ασχολούνται με τα ονόματα που θα μας επισκεφτούν το φετινό καλοκαίρι, όμως ο ερχομός της Anna Calvi θεωρώ ότι ήταν επίσης ένα πολύ σημαντικό συναυλιακό γεγονός. Άλλωστε μιλάμε για ένα όνομα που "συμβαίνει" τώρα, ενώ πέρσι κυκλοφόρησε το εξαιρετικό άλμπουμ της "Hunter" (μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του εδώ), το οποίο απέσπασε ιδιαιτέρως θετικές κριτικές από το σύνολο του μουσικού τύπου. Αν υπολογίσουμε και τη πολύ χαμηλή τιμή εισιτηρίου, θα περίμενα το συγκεκριμένο live να βγει από νωρίς sold out. Κάτι τέτοιο δεν έγινε, αλλά το Acro γέμισε σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Αυτό που θα μπορούσα να σχολιάσω για τον χώρο είναι ότι, όπως και οι περισσότεροι μπουζουκοχώροι, είχε εξαιρετικό ήχο, ενώ φανταζόμουν πόσο ακόμα συγκροτήματα θα ήθελα να παρακολουθήσω σε αντίστοιχα μέρη.

Η Anna Calvi, ή αλλιώς το καλύτερο πράγμα που έχει συμβεί στη μουσική μετά την Patti Smith σύμφωνα με το Brian Eno, εμφανίστηκε στη σκηνή με μια μικρή καθυστέρηση και για μια λίγο παραπάνω από μια ώρα μας χάρισε μια μοναδική συναυλιακή εμπειρία. Μπορεί να είναι μικροκαμωμένη, αλλά πρόκειται για μια επιβλητική σκηνική παρουσία θυμίζοντας αρκετά σε σημεία την PJ Harvey. Χρησιμοποιώντας τη φανταστική φωνή της μπορεί με άνεση να εναλλάσσεται από ένα πιο ερωτικό, αισθησιακό τόνο σε ένα πολύ πιο "άγριο", όπου χτυπιέται, ουρλιάζει και πετάει τη κιθάρα της. 

Άνοιξε το σετ της με το ομότιτλο κομμάτι του νέου της δίσκου, το οποίο πολύ φυσιολογικά βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό σε αυτό, αλλά δεν έλειψαν και παλιότερα αγαπημένα κομμάτια όπως και μια έκπληξη και αναφέρομαι στο κλείσιμο της συναυλίας της με μια καταπληκτική διασκευή στο "Ghost Rider" των Suicide. Αν μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιες στιγμές από την εξαιρετική εμφάνιση της Calvi, αυτές θα ήταν στο αγαπημένο μου "Desire" (που δεν περίμενα να το ακούσω), στο "As A Man", αλλά και στη διασκευή με την οποία επέλεξε να μας αφήσει. Ελπίζω να την ξαναδούμε σύντομα...