Συχνά αναφέρομαι στο γεγονός ότι όλο και περισσότερα συγκροτήματα καταφεύγουν στη κυκλοφορία ενός EP για την παρουσίαση του νέου υλικού τους. Με τα κύρια έσοδα να έρχονται από αλλού (αν και με τις συναυλίες απαγορευμένες δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει αυτό για πέρσι), τα EPs στο μεγαλύτερο βαθμό δεν αποτελούνται πλέον μόνο από νέα singles ή remixes, αλλά για να θεωρηθούν κάτι παραπάνω έχουν πλαισιωθεί από b-sides, demos ή οτιδήποτε άλλο έχουν βρει στα ράφια τους τα γκρουπ. Όχι ότι παραπονιέμαι όταν πρόκειται για δουλειές σαν το απλά τέλειο EP των Undertheskin στο οποίο κάθε remix δίνει κάτι διαφορετικό, αλλά τα περισσότερα όμως έχουν έναν διαφορετικό λόγο ύπαρξης μέσα στη δισκογραφία της κάθε μπάντας, όπως το φετινό των Zeal & Ardor. Κάτι τέτοιο ισχύει και για τους The Ninth Wave, που μετά από το καταπληκτικό ντεμπούτο τους έρχεται αυτό το EP για να χτίσει πάνω στην ανυπομονησία μου για το επόμενο βήμα τους. Επίσης να διευκρινίσω ότι το εξαιρετικό EP των DARK είναι μεν διαθέσιμο ψηφιακά από πέρσι, αλλά θα κυκλοφορήσει σε βινύλιο δε φέτος τον Ιούνιο από την Young & Cold Records. Χωρίς να έχω τα πραγματικά νούμερα, νοιώθω σαν να αυξάνονται κάθε χρόνο τα EPs που κυκλοφορούν και αναπόφευκτα η επιλογή και κατάρτιση της παρακάτω λίστας μου γίνεται όλο και πιο δύσκολη.
10. Behemoth - A Forest (New Aeon Musick)
09. My Dying Bride - Macabre Cabaret (Nuclear Blast)
08. Holy Esque - CPH (Beyond The Frequency)
07. Okandi - Devil I Know (Self-released)
06. Glaring - Mortality (Self-released)
05. Wild Nothing - Laughing Gas (Captured Tracks)
04. Dark - Nightmare (Young & Cold Records)
03. Undertheskin - End This Summer (Self-released)
02. Zeal & Ardor - Wake Of A Nation (Self-released)
01. The Ninth Wave - Happy Days! (Distiller Records)
Πριν κάνω τον ετήσιο μουσικό απολογισμό μου δεν είχα φανταστεί πόσο γεμάτη δισκογραφικά ήταν η περσινή χρονιά. Τελικά το 2020 αποτέλεσε μιας από τις καλύτερες χρονιές, από αυτή την άποψη, της τελευταίας δεκαετίας. Μετά από πολλά χρόνια δυσκολεύτηκαν να καταρτίσω τη λίστα όχι μόνο με την πρώτη δεκάδα, αλλά για όλη τη σαραντάδα αφήνοντας έξω δουλειές που άλλες χρονιές μπορεί να βρίσκονταν αρκετά ψηλά. Δεν ξέρω αν ο κορωνοιός ώθησε ακόμα περισσότερες μπάντες το 2020 να κυκλοφορήσουν νέες δουλειές (από αυτές που θα κυκλοφορούσαν κανονικά), λόγω αφθονίας χρόνου ή έλλειψη άλλων πηγών εσόδων, αλλά είμαι σίγουρος ότι το 2021 κάτι τέτοιο θα γίνει ή θα επαναληφθεί και είμαι αρκετά αισιόδοξος, μουσικά τουλάχιστον, ότι θα έχουμε άλλη μια πολύ καλή χρονιά.
No.10 Delphine Coma – Tortuosa (Swiss Dark Nights): Δεν χρειάζονται πολλά λόγια εδώ. Οι Delphine Coma είναι Αμερικανοί με ελβετική δισκογραφική, κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους πριν από δυο χρόνια και φέτος επέστρεψαν με τον δεύτερο δίσκο τους. Σε όσους αρέσουν οι mid-tempo στιγμές των Sisters Of Mercy, αλλά τους αρέσει και ο σύγχρονος coldwave ήχος, απλά θα λατρέψουν το "Tortuosa". Πιστεύω ότι ο Eldritch θα είναι περήφανος με τέτοιες δουλειές...
Ακούστε: "Lost All Feeling"
No.09 IST IST - Architecture ( Kind Violence Records): Οι φίλοι του post-punk ήχου δεν χρειάζονται να ψάξουν παραπέρα. Μπορεί πλέον αυτή η μουσική να θεωρείται προβλεπόμενη για μια μπάντα από το Μάντσεστερ, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι συχνά τόσο καλό. Το "Architecture" είναι ο κορυφαίος αμιγώς post-punk δίσκος της φετινής χρονιάς, χωρίς να λείπουν κ κάποιες εκπλήξεις όπως τα σχεδόν post-rock στοιχεία του καταπληκτικού "Wolves". Οι IST IST με το ντεμπούτο τους καταφέρνουν να ξεχωρίσουν από τα χιλιάδες συγκροτήματα παρόμοιου ήχου και παράλληλα δημιουργούν πολλές προσδοκίες για το μέλλον.
Ακούστε: "Wolves"
No.08 Morrissey - I Am Not A Dog On A Chain (BMG): Η αλήθεια είναι ότι αρχικά αρνιόμουν να ακούσω τη νέα δουλειά του πρώην τραγουδιστή των Smiths εξαιτίας των τελευταίων του δηλώσεων. Ο Morrissey πάντα προσπαθούσε να προκαλέσει με οποιοδήποτε τρόπο και αυτό θέλω να πιστεύω ότι προσπάθησε να κάνει και τώρα. Φυσικά έτσι κατάφερε να μποϊκοτάρει μόνος του έναν πολύ αξιόλογο δίσκο. Το "I Am Not A Dog On A Chain" δεν είναι μόνο καλύτερο από το, πολύ καλό επίσης, "Low In High-School" αλλά και ένα από τα καλύτερα της πρόσφατης δισκογραφικής του πορείας.
Ακούστε: "Bobby, Don't You Think They Know?", "Once I Saw The River Clean"
No.07 The Smashing Pumpkins - CYR (Sumerian Records): Πολύ σωστά θα σκεφτεί κανείς ότι το νέο άλμπουμ των The Smashing Pumpkins κυκλοφόρησε προς τα τέλη του Νοέμβρη οπότε μπορεί να είναι λίγο επιπόλαια αυτή η θέση. Θεωρώ όμως ότι με το μισό άλμπουμ να έχει ήδη αποκαλυφθεί εδώ και καιρό, θα μπορούσε να βρίσκονταν και πιο ψηλά στη λίστα αν και το άλλο μισό ήταν σαν τα πρώτα κομμάτια που έγιναν γνωστά. Μπορεί να είμαι κολλημένος με τους Pumpkins αλλά η προηγούμενη δουλειά τους βρέθηκε μόλις στην 21η θέση της λίστας μου με τα καλύτερα άλμπουμ του 2018 (σίγουρα δεν το θεωρώ κατόρθωμα που το φετινό άλμπουμ είναι καλύτερο από το "Shiny and Oh So Bright, Vol. 1 / LP: No Past. No Future. No Sun"). Επίσης μπορεί να μην τους βγήκε το μεγαλεπήβολο σχέδιο του διπλού δίσκου, αλλά σίγουρα το "CYR" περιέχει μια μίξη κομματιών που ορισμένες φορές σε ενθουσιάζουν, άλλες σε ξαφνιάζουν αλλά σίγουρα αφήνουν το φανατικό κοινό τους ικανοποιημένο.
Ακούστε: "Ramona", "Anno Satana"
No.06 Panic Priest- Second Seduction (Negative Gain Productions): To "We’ve Got the Cause" αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι των playlists μου από τον Μάιο που κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος των Panic Priest. Φυσικά δεν καταλαμβάνουν αυτή τη θέση για ένα κομμάτι μόνο. Το ντεμπούτο τους ήταν καλό, αλλά το "Second Seduction" είναι εντυπωσιακό. Ενσωματώνοντας από goth μέχρι 80s new wave στοιχεία, πολλές φορές στο ίδιο κομμάτι, οι Αμερικανοί από το Σικάγο μας χαρίζουν μια από τις καλύτερες darkwave κυκλοφορίες της χρονιάς.
Ακούστε: "We’ve Got the Cause"
No.05 Pearl Jam - Gigaton (Monkeywrench): Η κυκλοφορία νέου υλικού από τους Pearl Jam, έστω και ως αυτοσκοπός, επιτελεί το έργο της, μιας και αυτό είναι ανώτερο απ' οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί σε αυτό τον ηχητικό χώρο. Το "Gigaton" είναι καλύτερο από τα άλμπουμ που διαδέχτηκε και αυτό οφείλεται και στην πρόθεση της μπάντας να πειραματιστεί περισσότερο. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τη γνώμη μου για τον νέο δίσκο των Pearl Jam, εδώ.
Ακούστε: "Dance of the Clairvoyants", "Superblood Wolfmoon"
No.04 Crying Vessel - Pleasures for the Wicked (Cleopatra Records): Η συνθετική εξέλιξη των Crying Vessel στο δεύτερο δίσκο τους είναι πραγματικά μεγάλη. Ίσως σε αυτό έπαιξε ρόλο ότι το σχήμα λειτουργεί πλέον ως δίδυμο. Εδώ δεν ξεχωρίζουν απλά κάποια κομμάτια. Το "Pleasures for the Wicked" είναι ένας απολαυστικός concept post-punk/ darkwave δίσκος, ο οποίος εκτείνεται σε 15 κομμάτια και "καταναλώνεται" ιδανικά ακούγοντάς τον στο σύνολο του. Ο ακροατής βυθίζεται στην ιστορία που έπλεξαν οι Slade Templeton και Basil Oberli και όπως γίνεται στα καλά βιβλία ή στις καλές ταινίες, θα επιστρέψει αρκετές φορές ακόμα.
Ακούστε: "The Third Covenant"
No.03 House of Harm – Vicious Pastimes (Avant! Records): To αμερικάνικο συγκρότημα των House of Harm από την Βοστόνη κυκλοφόρησε το κορυφαίο ντεμπούτο της φετινής χρονιάς. Αν πρέπει να αναφερθεί ένα όνομα από όλες τις 80s αναφορές του σχήματος, αυτό είναι των The Cure. Το "Vicious Pastimes" ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στα πιο dark/ post-punk μέρη του και στα πιο new wave/ electro. Όλα τα κομμάτια του άλμπουμ θα μπορούσαν να αποτελέσουν σινγκλάκια που θα ζήλευαν τα περισσότερα συγκροτήματα του χώρου. O δίσκος τιμάει όλες τις επιρροές του, ενώ παράλληλα κοιτάζει και προς το μέλλον.
Ακούστε: "Vicious Pastimes"
No.02 The Love Coffin - Second Skin (Bad Afro Records): To ότι μετά από το απίστευτο ντεμπούτο τους με τίτλο "Cloudlands", που βρέθηκε στην κορυφή της σχετικής λίστας πριν από δυο χρόνια, και ο δεύτερος δίσκος των The Love Coffin βρίσκεται μόλις μια θέση πιο κάτω, δείχνει πόσο πολύ πιστεύω σε αυτή τη μπάντα. Στο "Second Skin" οι The Love Coffin δείχνουν σαν μια μπάντα που έχει βρει τον ήχο της και πλέον μπορούν να διαφοροποιούν τα σημεία αναφοράς τους. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική της δεύτερης δουλειάς των Δανών, εδώ.
Ακούστε: "Stripped Down", "Mortalized"
No.01 Paradise Lost - Obsidian (Nuclear Blast): 25 χρόνια μετά το "Draconian Times", οι Paradise Lost με τον νέο τους δίσκο, μου φέρνουν στο μυαλό εποχές που μια δουλειά κόλλαγε στο στερεοφωνικό για καιρό και δεν έβγαινε με τίποτα. Στο "Obsidian" ενσωματώνουν τα περισσότερα από τα στοιχεία που έχουν παρουσιάσει στο παρελθόν, πολλές φορές όλα στο ίδιο κομμάτι, παρουσιάζοντας μια από τις προσπάθειές τους με τη μεγαλύτερη ποικιλία. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά την γνώμη μου για το νέο άλμπουμ των Βρετανών, εδώ.
Ακούστε: "Ghosts", "Darker Thoughts"
Το 2020 ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά για όλο τον πλανήτη. Ζήσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις και σίγουρα όλοι κάτσαμε πολύ μέσα. Όλο αυτό είχε αρνητικές συνέπειες στα πάντα και εννοείται και στη μουσική βιομηχανία. Ευτυχώς οι περισσότερες μπάντες προχώρησαν κανονικά με τις κυκλοφορίες τους και είχαμε αρκετά καλή συντροφιά όλο αυτό διάστημα, μιας και αν κάποιος προσπαθήσει να δει τα θετικά, ένα από αυτά θα ήταν ότι ακούσαμε ακόμα περισσότερο μουσική.
No.20 Talk To Her - Love Will Come Again (Icy Cold Records): Οι Talk To Her είναι μια νέα dark/ electro pop μπάντα από την Πάντοβα, οι οποίοι ξέρουν να γράφουν απόλυτα κολλητικά κομμάτια οπότε οι φίλοι της σκηνής θα ανακαλύψουν ένα δίσκο που θα τον ευχαριστηθούν σε όλη τη διάρκειά του. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Love Will Come Again" εδώ.
Ακούστε: "IBISCO"
No.19 Seeming - The Birdwatcher's Guide to Atrocity (Artoffact Records): Οι Seeming είναι το σχήμα του Alex Reed και το "The Birdwatcher's Guide to Atrocity" αποτελεί το τρίτο δισκογραφικό του βήμα. Πρόκειται για ένα άλμπουμ γεμάτο από εξαιρετικά electro pop κομμάτια όπως το "Go Small", "End Studies" ή και το "Monster" που περιέχεται στη διπλή έκδοση του δίσκου, αλλά επίσης περιλαμβάνει και σημεία που δείχνουν μια διάθεση για πειραματισμό όπως αυτό αποτυπώνεται στο "The Flood Comes For You" και κυρίως στο απολαυστικό εναρκτήριο κομμάτι "The Fates".
Ακούστε: "Go Small"
No.18 Deftones - Ohms (Reprise): Η αλήθεια είναι ότι έχουν περάσει είκοσι χρόνια και το "White Pony" για να μου κάνει τόσο εντύπωση ένα άλμπουμ των Deftones. Στο "Ohms" το συγκρότημα επιστρέφει στην πιο "βαριά" του πλευρά και η συνεργασία για άλλη μια φορά με τον παραγωγό Terry Date αποτελεί μια επιστροφή στις ρίζες των Deftones και στις πρώτες κλασσικές τους δουλειές. Επίσης ο δίσκος θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει ένα από τα καλύτερα soundtracks για την κατάσταση που ζούμε φέτος.
No.17 Ulver - Flowers of Evil (House of Mythology): To "Flowers of Evil" συνεχίζει ακριβώς εκεί που σταμάτησε το "The Assassination Of Julius Caesar" τρία χρόνια πριν και οι Ulver καταφέρνουν να τραβήξουν ακόμα περισσότερη προσοχή πάνω τους, Το σχήμα μας προσφέρει έναν εξαιρετικό electro pop δίσκου depechemode-ικού χαρακτήρα, με κομμάτια που σου καρφώνονται στο μυαλό από το πρώτο άκουσμα, συμβάλλοντας στην πιο άμεση κυκλοφορία των Ulver μέχρι σήμερα.
Ακούστε: "Machine Guns and Peacock Feathers"
No.16 Clan Of Xymox – Spider On The Wall (Metropolis Records): Δεν είναι ότι οι Clan Of Xymox έχουν κυκλοφορήσει ποτέ αδιάφορο άλμπουμ, αλλά κανένα των τελευταίων χρόνων δεν με είχε ενθουσιάσει τόσο πολύ όσο το φετινό "Spider On The Wall". Βασικά η τελευταία δουλειά των Xymox που είχα ακούσει τόσο, πάει πίσω στο 1999 και το φανταστικό "Creatures". To "Spider On The Wall" το θεωρώ ως άκουσμα απαραίτητο για τους φίλους των Clan Of Xymox, αλλά και γενικότερα για αυτούς του darkwave / electro goth χώρου.
No.15 Nothing - The Great Dismal (Relapse Records): Someone bring Billy's mellon collie back...θα μπορούσε να είναι μια υποσημείωση για το τέταρτο άλμπουμ των Nothing. Ναι οι επιρροές από Smashing Pumpkins είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς, όπως και αυτές από My Bloody Valentine, αλλά το σχήμα τις ενσωματώνει ιδανικά στο δικό του προσωπικό ηχητικό τείχος, που έχει χτίσει βήμα βήμα όλα αυτά τα χρόνια. Το "The Great Dismal" έρχεται να αποδείξει ότι οι Nothing είναι μια από τις πιο σημαντικές shoegaze μπάντες της εποχής μας.
Ακούστε: "Say Less"
No.14 Molchat Doma - Monument (Sacred Bones): Μπορεί η νέα δουλειά των Molchat Doma να τους πήρε δυο χρόνια, αλλά αυτή μάλλον είναι και η καλύτερη τους μέχρι σήμερα. Αυτό κατάλαβε και η Sacred Bones και αποφάσισε να τους εντάξει στο δυναμικό της. Μπορεί και στο "Monument" οι Λευκορώσοι να τραγουδούν στη μητρική τους γλώσσα, αλλά με τόσο δυνατό αποτέλεσμα, που είναι αρκετά πιο new wave (και σε σημείο πιο κοντά σε italodisco) σε σχέση με τα δυο που προηγήθηκαν, δεν μπορείς παρά να παρασυρθείς.
Ακούστε: "Discoteque", "Ne Smeshno"
No.13 Einstürzende Neubauten - Alles in Allem (Potomak): Είναι μερικοί καλλιτέχνες, όπως πχ ο Nick Cave, που κάθε τους κυκλοφορία είναι και μια πρόσκληση σε ένα μοναδικό μουσικό ταξίδι. Σε αυτή τη κατηγορία ανήκουν και οι Einstürzende Neubauten, οι οποίοι επιστρέφουν με νέα δουλειά μετά από έξι χρόνια και το "Lament". Μπορεί να μην έχει νόημα να αναζητήσει κανείς εύκολα σινγκλάκια στη μουσική του σχήματος, όμως το "Alles in Allem" αποτελεί ένα από τα πιο άμεσα άλμπουμ των Neubauten. Ελπίζω μόνο, όταν το επιτρέψουν οι καταστάσεις, ο δίσκος αυτός να τους ξαναφέρει στην Ελλάδα για να μας χαρίσουν άλλη μια μαγική βραδιά, σαν εκείνη πριν τρία χρόνια.
Ακούστε: "Ten Grand Goldie"
No.12 DIAF - Weida (Young & Cold Records): Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις τις φετινής χρονιάς για μένα ήταν το ντεμπούτο των Γερμανών DIAF. Το "Weida" όσες φορές και να το άκουσα, δεν το βαρέθηκα ποτέ. Μπορεί να τραγουδούν στη μητρική τους γλώσσα και ο ήχος τους να φαντάζει ως ο κλασσικός ενός coldwave σχήματος, αλλά λίγες δουλειές που κυκλοφόρησαν φέτος στο συγκεκριμένο χώρο έχουν τόσο πιασάρικες μελωδίες, φανερώνοντας κάποιες αναμενόμενες επιρροές (όπως Sisters Of Mercy στο κομμάτι "Weg"), αλλά και κάποιες όχι και τόσο αναμενόμενες (όπως Iron Maiden στο ομώνυμο τραγούδι του δίσκου).
No.11 A.A. Williams - Forever Blue (Bella Union): Την A.A. Williams την έμαθα από τη τελευταία επίσκεψη των The Sisters Of Mercy στη χώρα μας το 2019, όπου άνοιξε τη συγκεκριμένη συναυλία. Μπορεί ονόματα όπως η Chelsea Wolfe και η Emma Ruth Rundle (που σου έρχονται στο μυαλό από τη μουσική έκφραση που έχει επιλέξει) να μονοπωλούν το ενδιαφέρον στο είδος, αλλά το "Forever Blue" είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές δουλειές που έχω ακούσει σε αυτό το χώρο και αναμφίβολα ένα από τα κορυφαία ντεμπούτα της χρονιάς. Η μίξη post-rock και dark folk στοιχείων είναι απολαυστική, ενώ οι συμμετοχές μελών των Cult Of Luna και Wild Beasts απογειώνουν τα κομμάτια στα οποία εμφανίζονται.
Όπως είχα γράψει και στη τελευταία ανάρτηση, την εικοσάδα με τα καλύτερα της χρονιάς για τις θέσεις 21 με 40 την χώρισα περίπου ανά είδος. Έτσι μετά τη δεκάδα που προηγήθηκε με τις πιο dark κυκλοφορίες, ακολουθεί αυτή με δουλειές από τον ευρύτερο indie pop/ rock και post-punk χώρο. Μπορεί άλμπουμ όπως το περσινό των IDLES ή των Fontaines D.C. να μην μπορούν να χαρακτηριστούν εύκολα ή εμπορικά, αλλά απευθύνονται σε μεγαλύτερα ακροατήρια και χαίρουν προσοχής από τα περισσότερα μουσικά μέσα. Ας τα δούμε όμως πιο αναλυτικά...
No.30 Fontaines D.C. - A Hero's Death (Partisan Records): Μπορεί να είμαι από τους λίγους που δεν ξετρελάθηκαν με το ντεμπούτο τους, όμως η δεύτερη προσπάθειά τους είναι σαφώς ανώτερη, εμφανίζοντας παράλληλα και μια πιο κλασσική post-punk προσέγγιση σε σχέση με την πιο επιθετική της πρώτης.
Ακούστε: "I Don't Belong", "Televised Mind"
No.29 I Like Trains - KOMPROMAT (Atlantic Curve): Τα οκτώ χρόνια που μεσολάβησαν από την προηγούμενη δουλειά τους, τελικά άξιζαν την αναμονή. Ένα άλμπουμ που αντικατοπτρίζει απόλυτα τις μαύρες μέρες που ζούμε, αποτελώντας μια ιδανική επιστροφή για τους I Like Trains και παράλληλα την πιο πειραματική προσπάθειά τους.
No.28 Wolf Parade - Thin Mind (Sub Pop): Χωρίς κάποιον αδιάφορο δίσκο στο ενεργητικό τους, οι Wolf Parade αποδεικνύονται μια από τις πιο συνεπείς μουσικές "μηχανές" παραγωγής αξιόλογων indie rock δίσκων. Μετά το απολαυστικό "Cry Cry Cry" του 2017, επέστρεψαν στις αρχές της προηγούμενης χρονιάς με ένα ακόμα άλμπουμ που αποδεικνύει ότι το σχήμα βρίσκεται σε πολύ καλή συνθετική φόρμα.
Ακούστε: "Against The Day", "Forest Green"
No.27 Nation of Language - Introduction, Presence (Self-released): Επηρεασμένο από την synth σκηνή των 80s, το ντεμπούτο των Νεοϋορκέζων κατάφερε να αποσπάσει πολύ καλές κριτικές από τα περισσότερα μεγάλα μουσικά μέσα. Με μερικά από τα καλύτερα new wave κομμάτια της χρονιάς, θεωρώ ότι τα καλύτερα έρχονται για το σχήμα.
Ακούστε: "September Again"
No.26 IDLES - Ultra Mono (Partisan Records): Ο τρίτος δίσκος των IDLES μπορεί να μην μου έκανε την ίδια εντύπωση με τους δυο πρώτους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι ένα επιθετικό, πολιτικό, έντονο άλμπουμ που ταιριάζει απόλυτα στην εποχή μας.
No.25 HMLTD - West of Eden (Lucky Number Music): Ένα από τα πιο πολυσυζητημένα βρετανικά συγκροτήματα του 2017 κυκλοφόρησε, έστω και λίγο καθυστερημένα, το ντεμπούτο του, με το οποίο δικαιολογεί σε ένα αρκετά καλό βαθμό τον θόρυβο γύρω από το όνομα των HMLTD. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "West of Eden" εδώ.
Ακούστε: "The West Is Dead"
No.24 Outsider - Karma of Youth (OK! Good Records): Μπορεί οι Outsider, ή αλλιώς το προσωπικό σχήμα του Ιρλανδού Seán Ó Corcoráin, να κέρδισαν αρκετή αναγνώριση από τη συμμετοχή του κομματιού "Míol Mór Mara" στο FIFA 18, το "Karma of Youth" όμως είναι ένα δυνατό indie pop/ new wave ντεμπούτο που μας κάνει να περιμένουμε ακόμα καλύτερα πράγματα για το μέλλον.
Ακούστε: "Young Gods of Na Sionna"
No.23 Jerskin Fendrix – Winterreise (Untitled Recs Limited): O κλασσικά εκπαιδευμένος πιανίστας και βιολιστής, απόφοιτος του Κέιμπριτζ, Fendrix μας παρέδωσε ένα ποπ δίσκο με τόση ποικιλία που μοιάζει σαν συλλογή από διάφορες μπάντες, αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο καταφέρνει να λειτουργεί και ως σύνολο. Αναμφίβολα μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς.
Ακούστε: "Black Hair"
No.22 The Killers – Imploding the Mirage (Island): Μετά το απογοητευτικό "Wonderful Wonderful" η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα πολλά πράγματα. Το "Imploding the Mirage" όμως περιέχει μερικά κομμάτια που στέκονται ισάξια με τις καλύτερες στιγμές των The Killers και ίσως αποτελεί το καλύτερο άλμπουμ τους μετά το "Sam's Town".
Ακούστε: "My God (feat. Weyes Blood)", "My Own Soul's Warning"
No.21 The Howl & The Hum – Human Contact (AWAL Recordings Ltd): Αυτό το νεαρό βρετανικό σχήμα καταφέρνει να κινείται μεταξύ μελαγχολίας και χαράς με μαεστρική ευκολία, παραδίδοντας τον κορυφαίο ποπ δίσκο της χρονιάς. Το "Human Contact" αποτελεί άλλο ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο από το 2020 και μου αφήνει πολύ μεγάλες προσδοκίες για τους The Howl & The Hum.
Ακούστε: "Until I Found A Rose", "Human Contact"
'Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος πολύ θα ήθελα να ξεκινήσω τις λίστες με τα καλύτερα της περσινής χρονιάς με τις κορυφαίες συναυλίες. Φυσικά αυτό δεν είναι δυνατόν μιας και προλάβαμε να δούμε ελάχιστες λόγω της πανδημίας, ενώ και το 2021 δεν προβλέπεται και πολύ καλύτερο. Η καθιερωμένη όμως σαραντάδα είναι εδώ. Για τις θέσεις 21 με 40 αποφάσισα να χωρίσω τα άλμπουμ λίγο διαφορετικά φέτος. Και τα είκοσι είναι δουλειές που ξεχώρισα και άκουσα αρκετά μέσα στη χρονιά, αλλά η παρακάτω δεκάδα περιλαμβάνει δίσκους από τον ευρύτερο dark χώρο, ενώ η επόμενη θα περιλαμβάνει άλμπουμ από τον πιο εμπορικό pop/ rock χώρο. Come to the dark side...
No.40 Benevolent Like Quietus - Kill The Bliss (693107 Records DK): Μια gothic metal κυκλοφορία βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τα καλύτερα της χρονιάς, μια και στην αρχή της. Οι φίλοι των Type O Negative, Moonspell, The 69 Eyes θα ενθουσιαστούν με το νέο άλμπουμ των Benevolent Like Quietus, το οποίο περιέχει και μια εξαιρετική διασκευή στο "Mad World".
Ακούστε: "Where Dead Hearts Reside"
No.39 Then Comes Silence - Machine (Oblivion/SPV): Ο νέος δίσκος των Then Comes Silence μπορεί να μην είναι ο δίσκος ορόσημο για την καριέρα τους, αλλά αποτελεί άλλη μια αξιόλογη δουλειά από τους Σουηδούς που θα τους βοηθήσει να καθιερωθούν ακόμα περισσότερο στον σκοτεινό χώρο.
Ακούστε: "We Lose The Night"
No.38 Me And That Man - New Man, New Songs, Same Shit, Vol.1 (Napalm Records): Ο νέος δίσκος των Me And That Man έχει περισσότερη ποικιλία, αλλά παράλληλα βουτάει περισσότερο στον dark americana ήχο. Μπορεί οι Behemoth και οι Me And That Man να απέχουν πάρα πολύ ηχητικά, αλλά και τα δυο σχήματα μοιράζονται το ίδιο σκοτάδι. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "New Man, New Songs, Same Shit, Vol.1" εδώ.
Ακούστε: "Run With The Devil"
No.37 Death Bells - New Signs of Life (Dais Records): Το "Standing At The Edge Of The World" βρέθηκε λίγο πριν τη δεκάδα με τα καλύτερα άλμπουμ του 2017. Ο δεύτερος δίσκος των Death Bells μπορεί να υστερεί ως σύνολο, αλλά έχει όλα τα σημάδια εκείνα που δείχνουν ότι το σχήμα βρίσκεται στο σωστό δρόμο για κάτι πολύ καλύτερο.
Ακούστε: "Heavenly Bodies"
No.36 Kiss Of The Whip - We're Not Here (Cold Transmission): Οι Kiss Of The Whip είναι το ηλεκτρονικό σχήμα του Καναδού Tristan Victor και το "Were Not Here" είναι ο καλύτερος δίσκος του. Κινούμενο από synth pop μέχρι industrial μονοπάτια, πάντα όμως με μια χορευτική διάθεση, το άλμπουμ αποτελεί παράλληλα και μια από τις κορυφαίες σκοτεινές ηλεκτρονικές δουλειές της χρονιάς.
Ακούστε: "We're Not Here"
No.35 Spectres - Nostalgia (Artoffact): Mπορεί να μην είναι κάτι νέο ηχητικά, αλλά σε κερδίζει με την κάθε του ακρόαση. Όπως δηλώνει και ο τίτλος του, είναι ένας άκρως νοσταλγικός δίσκος που τιμά στο έπακρο τις 80s αναφορές του και παράλληλα αποτελεί μια από τις πιο αξιόλογες new wave/ post-punk κυκλοφορίες της χρονιάς που πέρασε. Διαβάστε τη δισκοκριτική του "Nostalgia" εδώ.
Ακούστε: "When Possessed Pray"
No.34 Thy Catafalque - Naiv (Season Of Mist): Το ένατο άλμπουμ του σχήματος του Tamás Kátai είναι σίγουρα εντυπωσιακό. Ενσωματώνοντας black metal, dark, pop, electro, folk και progressive στοιχεία, ή αλλιώς avant garde metal όπως χαρακτηρίζεται, το "Naiv" είναι γεμάτο εκπλήξεις και αποτελεί απολαυστικό άκουσμα.
Ακούστε: "Embersólyom"
No.33 Social Station - Social Station (Young And Cold Records): Τέσσερα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, οι Αμερικανοί Social Station επιστρέφουν με ένα ακόμα δίσκο με τις ίδιες αναφορές, The Cure, Joy Division, αλλά με τόσο μα τόσο πιασάρικες μελωδίες που σου "κολλάνε" από το πρώτο άκουσμα.
Ακούστε: "Don't Look Down"
No.32 Clone Culture - Innocence (Cold Transmission): Το τρίο από το Μιλάνο κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του το 2018 και πέρσι επέστρεψε με ακόμα ένα άλμπουμ με βαθιές ρίζες στον 80s post-punk/ new wave ήχο, αλλά ένα πολύ ανώτερο αποτέλεσμα, αφήνοντας πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.
Ακούστε: "Feed Me Tonight"
No.31 Sonsombre - One Thousand Graves (Cleopatra Records): Δεν περίμενα ότι θα το πω αυτό, αλλά το 2020 ήταν μια εξαιρετική χρόνια για τη goth σκηνή και τέτοιες δουλειές απλά επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο. Οι Αμερικανοί gothic-rockers έφτασαν στη τρίτη δισκογραφική δουλειά τους με το "One Thousand Graves", η οποία είναι και η κορυφαία τους μέχρι σήμερα.
Ακούστε: "Fire"
Για ποιο λόγο ο Luis Vasquez αισθάνθηκε την ανάγκη να κυκλοφορήσει τώρα τον πρώτο του προσωπικό δίσκο, μιας και οι The Soft Moon είναι το προσωπικό του σχήμα, δεν μπορώ να καταλάβω και άλλωστε μικρή σημασία έχει. Έχοντας περάσει τρία χρόνια από το τελευταίο άλμπουμ των The Soft Moon - "Criminal" - ο Vasquez έκανε διαθέσιμο χθες ολόκληρο το νέο του άλμπουμ με τίτλο "A Body Of Errors". Ηχητικά κινείται στα λίγο πολύ γνωστά βιομηχανικά τοπία, με τη διαφορά ότι εδώ δεν έχουμε τη δομή των κομματιών ενός άλμπουμ αλλά περισσότερο κάτι που θυμίζει το score μιας ταινίας. Όταν πριν λίγες ημέρες έκανε διαθέσιμα τα πρώτα κλιπ - κομμάτια (και μην γνωρίζοντας ακόμα ότι προέρχονται από τον πρώτο Luis Vasquez δίσκο) σκέφτηκα ότι πρόκειται για ιδανικές εισαγωγές για κάποιο Soft Moon κομμάτι. Αν και αυτό δεν αλλάζει, σίγουρα χρειάζομαι πολλές ακόμα ακροάσεις για να έχω καλύτερη άποψη για το συνολικό αποτέλεσμα. Ο δίσκος πάντως θα κυκλοφορήσει και σε βινύλιο/ cd στις 26 Φεβρουαρίου.
Είναι πλέον κοινότυπο και κουραστικό να αναφέρω για άλλη μια φορά το πόσο πλούσια είναι η ελληνική δισκογραφική παραγωγή τα τελευταία χρόνια. Τόσο όσο αφορά τη δημιουργικότητα όσο και την ποικιλία, για άλλη μια χρονιά τα πράγματα κινήθηκαν σε πολύ υψηλό επίπεδο. Ακούσαμε εξαιρετικές δουλειές από πάρα πολλά είδη με τα συγκροτήματα να δίνουν ακόμα περισσότερη προσοχή (ίσως και λόγω περισσότερου χρόνου δεδομένης της κατάστασης) και στη παραμικρή λεπτομέρεια από την παραγωγή μέχρι και την προώθηση της δουλειάς τους.
Παρακάτω υπάρχουν οι επιλογές μου για το 2020, οι οποίες περιλαμβάνουν κάποιους παλιούς γνώριμους, όπως οι Mechanimal και οι Selofan (δεν νομίζω κάποια δουλειά τους να έχει λείψει από την αντίστοιχη λίστα μου της εκάστοτε χρονιάς), αλλά και μερικές ευχάριστες νέες προσθήκες όπως οι Regressverbot και οι Kooba Tercu.
No.10 Mechanimal – Crux (Inner Ear Records): Δεν υπάρχει περίπτωση να κυκλοφορήσουν δίσκο οι Mechanimal και αυτός να σε αφήσει αδιάφορο. Μπορεί να μην πρόκειται για το άλμπουμ που θα ξεχώριζα από τη δισκογραφία τους, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι πρόκειται για ακόμα μια πολύ αξιόλογη δισκογραφική προσπάθεια στο γνωστό πλέον στυλ που έχει καθιερώσει το σχήμα.
No.09 Kooba Tercu - Proto Tekno (Rocket Recordings): Ο νέος δίσκος των ιδιαίτερων αυτών μουσικών εξερευνητών είναι λιγότερο περίεργος και περισσότερο άμεσος από τον προηγούμενο και σίγουρα θα τους φέρει μεγαλύτερο ακροατήριο. Το "Proto Tekno" αποτελεί την πιο ασυνήθιστη χορευτική κυκλοφορία της χρονιάς
No.08 Selofan - Partners In Hell (Fabrika Records): Μόνιμοι πλέον της συγκεκριμένης λίστας, οι Selofan αποδεικνύουν για άλλη μια φορά με το νέο τους άλμπουμ, γιατί πολύ δικαίως θεωρούνται μια από τις κορυφαίες (αν όχι η κορυφαία) σύγχρονη darkwave μπάντα.
No.07 1000mods – Youth of Dissent (Ouga Booga and the Mighty Oug): Μπορεί από πολλούς να μην θεωρείται η καλύτερη κυκλοφορία τους, αλλά η επιλογή τους να μην επαναλάβουν την ίδια επιτυχημένη συνταγή, οι συνθέσεις και η πιο grunge αισθητική τους έφεραν ακόμα πιο κοντά στα δικά μου γούστα και με το "Youth of Dissent" με κέρδισαν σε μεγάλο βαθμό.
No.06 Honeybadger - Pleasure Delayer (Made of Stone Recordings): Συγκροτήματα που να αναμειγνύουν heavy, desert και stoner rock ηχητικά στοιχεία υπάρχουν πολλά και αξιόλογα. Οι Honeybadger κατάφεραν να κερδίσουν την προσοχή μου με τις τόσο πιασάρικες μελωδίες τους αλλά και με συνθέσεις οι οποίες είναι φτιαγμένες να ακουστούν ζωντανά.
No.05 Grey River & The Smoky Mountain – Live to Tell the Tale (IKAROS Records): Ιδιαίτερα φίλος της folk μουσικής δεν είμαι, αλλά δεν μπόρεσα να μείνω ασυγκίνητος μπροστά στον παραμυθένιο μουσικό κόσμο που μας ταξιδεύουν οι Grey River & The Smoky Mountain.
No.04 Regressverbot - Dubna's Dance (Won Ton Records): Πρέπει να ομολογήσω ότι εισήχθη καθυστερημένα στο ιδιαίτερο σύμπαν των Regressverbot. Το "Dubna's Dance" έχει minimal synth και post-punk βάσεις και μοιάζει σαν να ξεπήδησε από τις αρχές της δεκαετίας του 80. Μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής από την εγχώρια σκηνή.
No.03 Λευκή Συμφωνία – Σαν Τον Ήλιο (Labyrinth of Thoughts Records/ The Lab records): Οι Λευκή Συμφωνία αποτελούν μια από τις κορυφαίες darkwave μπάντες και ο νέος τους δίσκος είναι ταυτόχρονα ότι θα περίμενε κανείς που γνωρίζει το σχήμα αλλά και μια ιδανική εισαγωγή για κάποιον που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική του. Αναμφίβολα πάντως μια εξαιρετική προσθήκη στη πολύ σημαντική ιστορία τους.
No.02 Strawberry Pills - Murder to a Beat (Inner Ear Records): Δυο από τα μέλη των πολύ αξιόλογων Phoenix Catscratch αποφάσισαν να συνεχίσουν ως Strawberry Pills. Από το "Verbal Suicide" μας είχαν προϊδεάσει για κάτι πολύ καλό. Τελικά το ντεμπούτο τους δικαίωσε όλες τις προσδοκίες και αποτελεί μια απολαυστική σκοτεινή κυκλοφορία από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
No.01 The Black Capes - Lullabies For The Dead (Dark Tunes): Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι το 2020 θα ήταν μια τόσο ξεχωριστή χρονιά για την gothic rock σκηνή τόσο εκτός των συνόρων όσο και εντός. Ο δεύτερος δίσκος των Αθηναίων είμαι σίγουρος ότι θα κερδίσει όλους τους φίλους του συγκεκριμένου ήχου, με κομμάτια που σου κολλάνε στο μυαλό και έχουν όλες τις προϋποθέσεις να γίνουν κλασσικά.
