Κάθε χρόνο υπάρχουν κάποια άλμπουμ που ξεχωρίζουν από το κοινό αλλά και από τον μουσικό τύπο. Στις περισσότερες λίστες που διάβασα για το 2018 υπήρχε μια αρκετά μεγάλη ομοιομορφία, ίσως αρκετά μεγαλύτερη σε σχέση τουλάχιστον με τα τελευταία χρόνια που θυμάμαι. Υπάρχουν δουλειές που καταλαβαίνω τον θόρυβο γύρω από αυτές, όπως αυτή των IDLES, και άλλες όπως της Mitski ή ακόμα περισσότερο των The 1975 που όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να τις καταλάβω. Αυτό όμως είναι το καλό φυσικά με τη μουσική αλλά και με οποιοδήποτε είδος τέχνης. Θα ήθελα πολύ όμως να ακούσω την άποψη σας ή και να δω τη ψήφο σας. Στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς προσπάθησα να συμπεριλάβω μερικούς από τους πιο χαρακτηριστικούς δίσκους του 2018, με κάποιες προσωπικές επιλογές φυσικά, ενώ η επιλογή "Άλλο Άλμπουμ" είναι διαθέσιμη για να προσθέσετε τις δικές σας προτιμήσεις. Μπορείτε να ψηφίσετε στο πάνω μέρος της αρχικής σελίδας του blog, ή επισκεπτόμενοι την ιστοσελίδα: https://freeonlinesurveys.com/p/cs9swQvp?qid=1110755
Οι Shame κυκλοφόρησαν το "Songs Of Praise" στις 12 Ιανουαρίου από την Dead Oceans, που αποτέλεσε ένα από τα πιο εντυπωσιακά ντεμπούτο άλμπουμ της χρονιάς. Μπορείτε να διαβάσετε το album review εδώ. Το νέο τους βίντεο για το κομμάτι "Dust on Trial", έρχεται μετά από αυτά για τα "Lampoon", "One Rizla" και "Concrete".
Οι ανακοινώσεις για το Release Athens Festival 2019 συνεχίζονται με άλλο ένα μεγάλο όνομα. Μετά τους Disturbed, Iggy Pop, New Order και Alice In Chains, ήρθε και η σειρά των Clutch. Το σχήμα από το Maryland, το οποίο έχει φανατικό κοινό και στα μέρη μας, επιστρέφει τρία χρόνια μετά τη τελευταία του επίσκεψη στην Ελλάδα, την Τετάρτη 19 Ιουνίου 2019 στην Πλατεία Νερού στο Φάληρο. Οι Clutch κυκλοφόρησαν τον φετινό Σεπτέμβριο το 12ο άλμπουμ της καριέρας τους με τίτλο "Book of Bad Desicions".
Live Review: Peter Murphy - 40 years of Bauhaus @ Tae Kwon Do, 14.12.2018
Bauhaus Δεκεμβρίου 26, 2018
Οι τελευταίες δισκογραφικές δουλειές του Peter Murphy υπήρξαν καταπληκτικές και ίσως ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει μετά τους Bauhaus. Στο παρελθόν δεν είχα καταφέρει να τον παρακολουθήσω ζωντανά, οπότε πολύ φυσιολογικά είχε γίνει ένα από τα μεγαλύτερα συναυλιακά μου απωθημένα. Όταν όμως ανακοινώθηκε ότι έρχεται με τον David J για τον εορτασμό των σαράντα χρόνων των Bauhaus, τότε το live αυτό γίνεται απλά απαραίτητο. Η ευκαιρία επίσης, να ακούσει κανείς ολόκληρο το εμβληματικό ντεμπούτο των Bauhaus, "In The Flat Field", είναι μοναδική και δεν χάνεται.
Με μισή ώρα καθυστέρηση περίπου, εμφανίζεται ο Peter Murphy φυσικά με το "Double Dare" για να ξεσηκώσει το κοινό. Ο Murphy αποτελεί μια κυρίαρχη φιγούρα πάνω στη σκηνή, με τη φωνή του, η οποία βρίσκεται ακόμα σε εξαιρετικά επίπεδα, απλά να μαγεύει. Εννοείται μόνο και μόνο το να ακούς το μπάσο του David J προκαλεί ανατριχίλα. Ο ήχος του αποτέλεσε έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους και επιδραστικότερους στο είδος. Συνέχισαν με το απίστευτο "In The Flat Field", αλλά μέχρι και τον χαμό που έγινε στο "Nerves", δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιο κομμάτι. Άλλωστε μιλάμε για ένα από τα πιο σημαντικά άλμπουμ της gothic/ post-punk σκηνής.
Μετά από ένα μικρό διάλειμμα, το σχήμα ξαναβγαίνει στη σκηνή για να παρουσιάσει μερικά από τα καλύτερα και πιο γνωστά κομμάτια των Bauhaus. Αρχή με τα "Burning from the Inside" και "Silent Hedges", για να ακολουθήσει το κομμάτι που όλοι περίμεναν. Το "Bela Lugosi's Dead" ήρθε για να μας χαρίσει μια από τις "αθάνατες" συναυλιακές εμπειρίες. "She's In Parties", "Adrenalin", "Kick In The Eye" και το κορυφαίο "The Passion Of Lovers" ήρθαν να κλείσουν το βασικό σετ τους.
Για το encore μας είχαν φυλάξει το "King Volcano" αλλά και το "Severance", η διασκευή τους σε Dead Can Dance, ενώ μου έλειψε η διασκευή τους στο "Ziggy Stardust" του David Bowie, με το οποίο κλείνουν συνήθως τα συγκεκριμένα live. Συνολικά όμως πραγματοποίησαν μια φανταστική συναυλία, που ο μέτριος ήχος (πράγμα που ισχύει όποτε έχω βρεθεί στο συγκεκριμένο χώρο) δεν μπόρεσε να χαλάσει. Είναι πράγματι undead...
Οι UNKLE κυκλοφόρησαν πέρσι το πρώτο τους άλμπουμ, με τίτλο "The Road: Part Ι", μετά από 7 χρόνια. Η συνέχεια του, που θα ονομάζεται "The Road: Part II (Lost Highway)", θα κυκλοφορήσει στις 29 Μαρτίου 2019 από τη Songs For The Def. Πρώτο single από αυτό αποτελεί το κομμάτι "The Other Side", στο οποίο συμμετέχει ο Tom Smith των Editors και ο Philip Sheppard. UNKLE και Editors είχαν συνεργαστεί ξανά, όταν ο James Lavelle ρεμίξαρε το "Cold",το single από το φετινό άλμπουμ των Editors με τίτλο "Violence".
Οι The Raconteurs, το project του Jack White με τους Brendan Benson, Jack Lawrence και Patrick Keeler, κυκλοφόρησαν δυο άλμπουμ με τελευταίο το "Consolers of the Lonely" του 2008. Δέκα χρόνια μετά το σχήμα επέστρεψε με δυο νέα κομμάτια, τα "Sunday Driver" και "Now That You’re Gone". Παράλληλα οι The Raconteurs ανακοίνωσαν τα σχέδια τους για την κυκλοφορία του τρίτου άλμπουμ τους μέσα στο 2019, χωρίς όμως να αποκαλύψουν περισσότερες πληροφορίες.
Άλλη μια Blogovision ολοκληρώθηκε και όπως κάθε χρόνο το τέλος της αφήνει ένα κενό, που μόνο η επόμενη λίστα μπορεί να γεμίσει. Τα αποτελέσματα, όσο αφορά τουλάχιστον την πρώτη θέση, ήταν λίγο πολύ αναμενόμενα. Οι IDLES με το άλμπουμ τους "Joy As An Act Of Resistance" κατέκτησαν άνετα την κορυφή. Για τους περισσότερους φαντάζομαι δεν ήταν έκπληξη και η παρουσία των δίσκων των Low, Spiritualized, Beach House και Daughters στην πρώτη δεκάδα. Αναλυτικά όμως οι τελική εικοσάδα της φετινής Blogovision είναι (δίπλα στα άλμπουμ οι πόντοι που συγκέντρωσαν):
001. Idles – «Joy As An Act Of Resistance» (579)
002. Low – «Double Negative» (449)
003. Spiritualized – «And Nothing Hurt» (410)
004. Mitski – «Be The Cowboy» (362)
005. Robyn – «Honey» (309)
006. Beach House – «7» (255)
007. Jon Hopkins – «Singularity» (251)
008. Parquet Courts – «Wide Awake» (230)
009. Daughters – «You Won’t Get What You Want» (225)
010. Amen Dunes – «Freedom» (197)
011. U.S. Girls – «In A Poem Unlimited» (193)
012. Arctic Monkeys – «Tranquility Base Hotel + Casino» (185)
013. MGMT – «Little Dark Age» (173)
===. Deafheaven – «Ordinary Corrupt Human Love» (173)
015. Good, The Bad & The Queen – «Merrie Land» (167)
016. Yves Tumor – «Safe In The Hands Of Love» (154)
===. Janelle Monáe – «Dirty Computer» (154)
018. Beak> – «>>>» (152)
019. Iceage – «Beyondless» (140)
===. Thom Yorke – «Suspiria» (140)
Συχνά ο χρόνος που περνάει μεταξύ της κατάρτισης μιας λίστας και της στιγμής που θα μετανοιώσεις για κάποιες επιλογές, είναι τόσο μικρός που δεν είναι καν μετρήσιμος. Φέτος δεν θα έλεγα ότι θα ήθελα να κάνω κάποια αλλαγή στη λίστα μου, μιας και το μεγαλύτερο μέρος της το είχα στο μυαλό μου από νωρίς. Ιδίως τα πρώτα δέκα αυτής, τα είχα ξεχώρισα λίγο παραπάνω από τα υπόλοιπα και μόνο για τις τρεις πρώτες θέσεις αμφιταλαντεύτηκα λίγο. Σίγουρα υπήρξαν κάποια άλμπουμ που κυκλοφόρησαν προς το τέλος της χρονιάς, όπως η δισκογραφική επιστροφή των The Smashing Pumpkins ή το δεύτερο άλμπουμ των Nonn, που δεν πρόλαβα να τα ακούσω όσο θα ήθελα για να αποφασίσω αν θα έπρεπε να βρίσκονται στην παρακάτω λίστα. Για αυτά όμως, όπως και για πολλά ακόμα πολύ αξιόλογα άλμπουμ που άκουσα μέσα στο 2018, θα υπάρξει, όπως κάθε χρόνο, ανάρτηση με τους 40 κορυφαίους δίσκους της χρονιάς. Για την ώρα, οι είκοσι δίσκοι που επέλεξα για τη φετινή blogovsion είναι:
Για κάποιον που έχει μεγαλώσει με τη εναλλακτική μουσική της δεκαετίας του 90, αλλά λατρεύει τη σκοτεινή περίοδο των 80s, το "Cloudlands" αποτελεί ένα απαραίτητο άκουσμα. Μετά από συνεχόμενες ακροάσεις από τα τέλη Σεπτεμβρίου που κυκλοφόρησε το άλμπουμ, θεωρώ ότι οι The Love Coffin δεν μας έδωσαν μόνο το καλύτερο ντεμπούτο του 2018, αλλά και τον δίσκο της χρονιάς. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Cloudlands", εδώ.
Ακούστε: "Pure", "Take Good Care Of Me"
Οι Whispering Sons είχαν αφήσει πολλές υποσχέσεις με μια σειρά από εξαιρετικά singles. Το ντεμπούτο τους φέρνει στο μυαλό κλασσικά σχήματα όπως οι Sad Lovers & Giants και οι Joy Division, με μια μοντέρνα άποψη που το αποτρέπει από το να ακούγεται σαν άλλη μια 80s κόπια. Το "Image" είναι ένα απολαυστικό άκουσμα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και αναμφίβολα αποτελεί τον κορυφαίο darkwave δίσκο της χρονιάς.
No.03: Holy Esque - Television/Sweet (Beyond the Frequency)
Beyond The Frequency Δεκεμβρίου 18, 2018
Διατηρώντας αρκετά από τα χαρακτηριστικά στοιχεία τους, όπως τα ιδιαίτερα φωνητικά, οι Holy Esque μας παραδίδουν ένα αρκετά πιο σκοτεινό αποτέλεσμα με πολύ έντονη θεατρικότητα. Ανεξάρτητα πάντως αν μιλάμε για έναν σκοτεινό indie rock δίσκο ή έναν darkwave δίσκο για indie ακροατήρια, το "Television/Sweet" αποτελεί μια καταπληκτική δεύτερη δουλειά. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Television/Sweet", εδώ.
Ακούστε: "I Am The Truth", "Modern Tones"
Ο νέος δίσκος των αγαπημένων μου The Soft Moon μπορεί να λειτουργήσει ιδανικά ως εισαγωγή για κάποιον που δεν είναι γνώριμος με τον μαγικό κόσμο του σχήματος και μπορεί να μην φανερώνει αντίστοιχα σημάδια εξέλιξης όπως οι προηγούμενες δουλειές τους, όμως οι καλές στιγμές του είναι απλά κορυφαίες. Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Criminal", εδώ.
Ακούστε: "The Pain", "Like A Father"
Από το ωμό "Colossus" και το σαρκαστικό "Never Fight A Man With A Perm", μέχρι το λυτρωτικό κλείσιμο του "Rottweiler", το συγκρότημα καταφέρνει να έχει τον ακροατή καθηλωμένο για τα 40 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος και λειτουργεί ακριβώς όπως υποδηλώνει ο τίτλος του, αποδεικνύοντας γιατί η εποχή μας χρειάζεται μπάντες σαν τους IDLES. Διαβάστε περισσότερα για το "Joy As An Act Of Resistance", εδώ.
Ακούστε: "Danny Nedelko", "Samaritans"
Αντί να τους πιάσει νοσταλγία από την επετειακή περιοδεία τους για το "Turn On The Bright Lights" ή από το βιβλίο "Meet Me In The Bathroom" της Lizzy Goldman, το σχήμα συνεχίζει να κοιτάει μπροστά και καταφέρνει να είναι από τα λίγα που έχουν επιβιώσει από τη μουσική σκηνή της πόλης στις αρχές των 00s και πάντα να παραμένει επίκαιρο με ένα άλμπουμ που σε προκαλεί για περισσότερες ακροάσεις. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Marauder", εδώ.
Ακούστε: "The Rover", "If You Really Love Nothing"
Το "Violence" μπορεί να μην φέρνει τόσα νέα στοιχεία και να ακούγεται σαν μια συνέχεια του "In Dream", αλλά αν το αποτέλεσμα είναι τόσο καλό, όπως είναι αυτό στο μεγαλύτερο μέρος του, με αφήνει κάτι παραπάνω από ικανοποιημένο. Θα περιμένω με ανυπομονησία την επόμενη δουλειά τους για να διαπιστώσω, αν οι Editors με το άλμπουμ αυτό έκλεισαν έναν κύκλο ή έκαναν απλώς ένα ακόμα βήμα προς τη νέα τους μουσική κατεύθυνση. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Violence", εδώ.
Ακούστε: "Hallelujah (So Low)", "Cold"
Αν και μόνο η αναφορά του ονόματος των The Fall είναι ικανή για να σας πείσει να τσεκάρετε ένα άλμπουμ, τότε το "Songs Of Praise" είναι για εσάς, ενώ προσφέρει πολλά παραπάνω. Σίγουρα το ωμό post-punk θέμα τους δεν είναι κάτι πρωτότυπο, ούτε μουσικά αλλά ούτε θεματικά, αλλά για την ώρα το ντεμπούτο των Shame αποτελεί μια εξαιρετική δισκογραφική αρχή. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Songs Of Praise", εδώ.
Η παρέλαση των μεγάλων ονομάτων για το επερχόμενο φεστιβαλιακό καλοκαίρι συνεχίζεται. Μπορεί η πρώτη ανακοίνωση να ήρθε από το Ejekt Festival με τους The Cure, αλλά το Release Athens Festival αρχικά με τους Disturbed και στη συνέχεια με τον Iggy Pop και φυσικά τους New Order έχει κλέψει τις εντυπώσεις μέχρι τώρα. Σε αυτά τα ονόματα έρχεται να προστεθεί και αυτό των Alice In Chains. Μετά το θάνατο του μοναδικού Layne Staley το 2002, το θρυλικό συγκρότημα από το Σιάτλ επανασυνδέθηκε τρία χρόνια μετά και με νέα σύνθεση παρουσίασαν άλλα τρία άλμπουμ, με τελευταίο το φετινό "Rainier Fog". Από αυτά θα ξεχώριζα το "The Devil Put Dinosaurs Here" του 2013. Οι Alice In Chains θα βρεθούν για πρώτη φορά στην Ελλάδα την Δευτέρα 24 Ιουνίου 2019 στην Πλατεία Νερού.
Αν το "Addendum" ήταν το δεύτερο μέρος του "Screen Memories", θα μιλούσαμε για έναν φανταστικό διπλό δίσκο. Αλλά και ως ξεχωριστή κυκλοφορία στέκεται εξαιρετικά, απλώς ίσως όχι στον βαθμό αυτών που διαδέχτηκε. Άλλωστε ο John Maus αποτελεί μια κατηγορία μόνος του και είναι πάντα συναρπαστική κάθε είσοδος στον ξεχωριστό κόσμο του. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Addendum", εδώ.
Ακούστε: "Episode", "Running Man"
No.10: A Place To Bury Strangers - Pinned (Dead Oceans)
A Place To Bury Strangers Δεκεμβρίου 11, 2018
Το "Pinned" είναι μια πιο ολοκληρωμένη και ανανεωμένη πρόταση από το "Transfixiation", που αναζωπυρώνει το ενδιαφέρον για αυτό το μοναδικό noise rock σχήμα, ενώ παράλληλα προσφέρει μερικά από τα καλύτερα κομμάτια της καριέρας τους. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Pinned", εδώ.
Ακούστε: "Never Coming Back", "There’s Only One Of Us"
Για το τρίτο της άλμπουμ, η Anna Calvi εμφανίζεται πιο απελευθερωμένη στιχουργικά, ενώ και η μουσική της φανερώνει μια πιο "χαλαρή" διάθεση. Συνολικά φανερώνει ότι αποτελεί ένα ανήσυχο πνέυμα που θα συνεχίσει να μας απασχολεί με την κάθε της κυκλοφορία. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Hunter", εδώ.
Πριν από τέσσερα χρόνια οι Shiny Darkly με είχαν εντυπωσιάσει με το ντεμπούτο τους, το οποίο είχε αποτελέσει ένα από τα κορυφαία του 2014. Το "Little Earth" ήταν ένας κλασσικός post-punk δίσκος με μερικές φανταστικές μελωδίες. Για τον δεύτερο δίσκο τους οι Δανοί δεν πέφτουν στην παγίδα στο να επαναλάβουν την ίδια συνταγή, αλλά πειραματίζονται περισσότερο με νέους ήχους και σε σημεία το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό.
Στην πολύ ενδιαφέρουσα post-punk περίπτωση των ACTORS, είχα αναφερθεί σε παλαιότερη ανάρτηση μέσα στη χρονιά. Το ντεμπούτο τους με τίτλο "It Will Come To You" προσφέρεται τόσο για προσωπικές απανωτές ακροάσεις, όσο και για τα darkwave dancefloors. Οι 80s αναφορές τους είναι αρκετά φανερές και εξαιρετικά ενσωματωμένες στον ήχο των Καναδών, ο οποίος έχει σαφώς μια πιο ποπ αμεσότητα που θα μπορούσε να βρει απήχηση σε ένα αρκετά μεγαλύτερο κοινό από αυτό της συγκεκριμένης σκηνής.
Ακούστε: "Slaves", "L'appel Du Vide"
Άλλο ένα μεγάλο όνομα ανακοινώθηκε για το καλοκαίρι του 2019. Το Release Athens Fstival μετά την ανακοίνωση του Iggy Pop αλλά και των Disturbed, φέρνει και τους New Order στην Ελλάδα. Το ιστορικό συγκρότημα από το Μάντσεστερ, θα βρεθεί στην Αθήνα και την Πλατεία Νερού, την Κυριακή 16 Ιουνίου 2019. Οι New Order επέστρεψαν δισκογραφικά, δυστυχώς χωρίς τον Peter Hook, το 2015 (μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Music Complete" εδώ), ενώ πέρσι κυκλοφόρησαν το live album "NOMC15".
Διαβάστε επίσης:
Το αν το "Beyondless" είναι η καλύτερη δουλειά των Iceage θα το δείξει ο χρόνος. Το σίγουρο όμως είναι ότι οι Δανοί δεν σταματούν να είναι ανήσυχα πνεύματα και να εξελίσσουν συνεχώς τον ήχο τους. Το τέταρτο άλμπουμ τους αποτελεί την πιο πολυδιάστατη προσπάθειά τους, που τους φέρνει να απομακρύνονται ακόμα περισσότερο από τις punk ρίζες τους, με πιο έντονες τις shoegaze και dark americana αναφορές τους.
Ακούστε: "Catch It", "Pain Killer"
