Ο Τάσος Πετρόπουλος ολοκληρώνει το αφιέρωμα του στους Swans, με την πρόσφατη δισκογραφία πορεία του σχήματος από το 2010 μέχρι σήμερα...

ΜY FATHER WILL GUIDE ME UP A ROPE TO THE SKY (2010): Το 2010 κυκλοφορεί  μια φωτογραφία με τον Gira να κρατάει ένα σημείωμα που να γράφει ‘I AM NOT INSANE,I AM REACTIVATING SWANS’  και σε συνέντευξη λέει ότι δεν είναι reunion, αλλά πρόκειται για μια νέα πορεία με καινούριο υλικό και νέες ιδέες. Το album ξεκινάει με το "No Words,No Thoughts", το οποίο είναι από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου και με αυτό άνοιγαν τις συναυλίες τους τότε. Τσεκάρετε την εκτέλεση αυτού του τραγουδιού στο live album τους "We Rose From Your Bed With The Sun In Our Head" για να καταλάβετε πόση ένταση υπάρχει στα live τους που φλερτάρει με τη παράνοια. Πλέον οι Swans ακούγονται σαν τους Melvins με στεροειδή. Η μουσική είναι περισσότερο groovy και έχουν περισσότερα στοιχεία blues. Κάποια άλλα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το "Jim", το "You Fucking People Make Me Sick", το επικό "Eden Prison" και το "Inside Madeline" με το φανταστικό break στη μέση του τραγουδιού που ο Gira να αρχίζει να λέει αργά και βαριά τους στίχους σαν άλλος Tom Waits. Δε θα έλεγα ότι το album αυτό είναι μια αποκάλυψη αλλά μοιάζει σαν μια επίδειξη δύναμης από το group για το πόσο δυνατό είναι μετά από μια δεκαετία και ότι μπορούν ακόμη να γράφουν σπουδαία μουσική χαράζοντας όμως μια διαφορετική πορεία.

THE SEER (2012): Το "The Seer" είναι το πιο κακοτράχαλο album που έχω ακούσει ποτέ. Απαιτεί τεράστια αντοχή από τον ακροατή για να καταφέρει να ακούσει συνθέσεις όπως το ομώνυμο ή το "93 Ave B.Blues" ή το "The Apostate". Το ομώνυμο πχ, είναι  32 λεπτά τραγούδι που τη περισσότερη ώρα είναι ένα ατελείωτο groove από 2 νότες, το "93 Ave.B.Blues" είναι διάφοροι τρομακτικοί ήχοι που κορυφώνονται σε ένα noise-no wave θόρυβο, ενώ στο "The Apostate" που έχει διάρκεια 23 λεπτά ο ακροατής κακοποιείται περίπου για 13 λεπτά μέχρι το break και τη συγκλονιστική συνέχειά του. Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι η πιο δαιμονισμένη επική σύνθεση που έχω ακούσει ποτέ, με τον Gira να ουρλιάζει "We are on a ladder to God,blessed,fuck,bliss,fuck,bliss!". Το χορωδιακό "Lunacy" που ανοίγει το δίσκο σε βάζει στο κλίμα με τους  στίχους να λένε "In the mind of no one,forming sun,forming love,break the chain,hide within,innocence,not innocent,innocent in no sense….lunacy lunacy". Ένα άλλο τραγούδι που ξεχωρίζει είναι το "Avatar", ένα post rock τραγούδι με καταπληκτικό κρεσέντο και οργασμική κορύφωση. Υπάρχουν και οι ήπιες στιγμές εδώ όπως το τραγούδι "The daughter brings the water" και το φωτεινό "Song for a warrior" που το ερμηνεύει η Karen O των Yeah Yeah Yeahs. Εξαιρετικό τραγούδι επίσης είναι και το post rock "Piece of the Sky" και το τρομαχτικό bluesy "The Seer Returns" με το σκληρό groove. Θεωρώ αυτό το album το καλύτερο τους, όχι τόσο γιατί έχει καλά τραγούδια αλλά γιατί δε φοβήθηκαν να ξεπεράσουν τα όρια δημιουργώντας τόσο σκληρές και απαιτητικές συνθέσεις που ενώ εξουθενώνουν τον ακροατή καταφέρνουν μετά να τον οδηγήσουν στο παράδεισο ή στη κόλαση. Έτσι πρέπει να είναι η τέχνη, δεν πρέπει να υπάρχουν εκπτώσεις και όρια. Ευτυχώς που υπάρχουν καλλιτέχνες σαν και αυτούς.

TO BE KIND (2014): Αν το "The Seer" ήταν μια μαύρη τρύπα που ρούφαγε τα πάντα,το "To Be Kind" είναι ένας groovy δυναμίτης που δίνει ενέργεια. Εδώ ίσως να υπάρχουν καλύτερα τραγούδια από αυτά του "The Seer" με το group να ροκάρει περισσότερο. Το "Screenshot" που ανοίγει το album με τον υποχθόνιο ρυθμό του είναι από τα πιο εθιστικά τραγούδια τους, όπως επίσης και το βαλτώδες αλλά και sexy "Just a little boy" με την ζόρικη κορύφωση του και τον Gira να παρακαλάει "I need love!". Το 34λεπτο έπος "Bring The Sun-Tussaint L’Ouverture" όταν το ακούς νομίζεις ότι ζεις την επανάσταση της Αιτής διότι γι’αυτό μιλάει.Το "She Loves Us" το είχα ακούσει live πριν κυκλοφορήσει και θυμάμαι ότι θα μπορούσα να ακούω για ώρες το groove που έχει το δεύτερο μισό του τραγουδιού. Το "Oxygene" είναι ένα ηφαίστειο ενέργειας με έναν τρελό ρυθμό που σε κλοτσάει στο στομάχι και το ομώνυμο είναι ένα σκοτεινό ατμοσφαιρικό τραγούδι που τελειώνει μέσα σε ένα βίαιο ηχητικό χάος. Το "To Be Kind" είναι ένας καταπληκτικός δίσκος και ένας από τους καλύτερους του group. Έχει καταπληκτική παραγωγή, ενέργεια και δεν υπάρχει ούτε ένα μέτριο τραγούδι εδώ μέσα.

THE GLOWING MAN (2016): Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ποτέ ασχοληθεί αρκετά με αυτό το album για διάφορους λόγους. Μάλλον δεν ήταν αρκετά πιασάρικο σε σχέση με το προηγούμενο album πλην κάποιων τραγουδιών. Τώρα που το ξανά άκουσα όμως, νομίζω ότι κακώς δε του είχα δώσει την ανάλογη προσοχή γιατί μπορεί να είναι λιγότερο groovy αλλά είναι περισσότερο πνευματικό και ψυχεδελικό. Η πρώτη πλευρά του είναι η πιο πειραματική, ενώ στη δεύτερη υπάρχουν οι πιο δυνατές groovy συνθέσεις. Το πρώτο τραγούδι είναι το "Cloud Of Forgetting" που διαρκεί περίπου 13 λεπτά και είναι ένα αργόσυρτο post-rock τραγούδι με μια θρησκευτική ατμόσφαιρα και τον Gira να απευθύνεται στο Θεό "God,God,leaving now,take us,take us!". Σου δίνει το συναίσθημα ότι ο χρόνος έχει σταματήσει και αιωρείσαι. Το "Cloud of Unknowing" που ακολουθεί με το αργό  groove είναι πιο έντονο και έχει μεγαλύτερη ένταση. Βασίζεται στη πλατωνική φιλοσοφία που προσπαθεί να ανακαλύψει το Θεό, όχι μέσω της γνώσης αλλά μέσω της καρδιάς. Εντυπωσιακός ο κύριος Gira, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Το επόμενο, το "The World Looks Red,The World Looks Black" έχει στοιχεία από το προηγούμενο album και βασίζεται σε ένα μεθυστικό ρυθμό που στα μέσα του γίνεται έντονος. Στίχοι αυτού του τραγουδιού υπάρχουν στο "World Looks Red" των  Sonic Youth, τους οποίους είχε γράψει ο Gira. Το "People Like Us" είναι ένα μικρό gospel, που θυμίζει λίγο Tom Waits. Η δεύτερη πλευρά του album ξεκινάει με το "Frankie M", το οποίο έχει μια μεγάλη έντονη εισαγωγή και στη μέση των 21 λεπτών που διαρκεί, ξεκινά ένα εθιστικό groove με ένα κρεσέντο που στο τέλος κορυφώνεται μοναδικά. Στο "When will I return?" τραγουδάει η σύζυγος του Gira, Jennifer, και είναι ένα αγχωτικό τραγούδι με καταπληκτικά πλήκτρα και μαγευτικό ρυθμό. Από ότι φαίνεται μιλάει για το βιασμό που κατηγορήθηκε ο Gira πριν μερικά χρόνια. Το ομώνυμο είναι  ένα 29λεπτο κομμάτι στο οποίο οι Swans οργιάζουν.Η ένταση και η δύναμη αυτού του τέρατος είναι άνευ προηγουμένου καθώς νοιώθεις τις λάμπες των ενισχυτών να φλέγονται με τον Gira να ακούγεται στα όρια της παράνoιας. Εδώ ο "Glowing Man" είναι ο Joseph, αυτός που θα σε σαγηνεύσει, θα σε μαγέψει και τελικά θα σε πάρει σπίτι του και θα σε κόψει κομμάτια. Ο Joseph είναι ο Gira. Το album κλείνει με μια ζωηρή μελωδία και μια μικρή χορωδία να λέει "All creation is hollow,and a picture is a shadow,just a symptom of love with a lack of a cause". Να γράψω αν μου άρεσε το album; Μάλλον καταλάβατε...

Διαβάστε επίσης:

Αφιέρωμα στη δισκογραφία των Swans - Μέρος 1ο

Αφιέρωμα στη δισκογραφία των Swans - Μέρος 2ο