Στις 26 Σεπτεμβρίου του 2025, ο John Maus επιστρέφει με τη νέα του δουλειά με τίτλο "Later Than You Think", έναν δίσκο που αναμένεται να είναι ο πιο ώριμος και βαθύς της καριέρας του. Αυτός έρχεται επτά χρόνια μετά το "Addendum". Μετά από είκοσι χρόνια καλλιτεχνικής αναζήτησης, ο Αμερικανός δημιουργός κυκλοφορεί το νέο του έργο μέσα από τη δισκογραφική Young, μια πλατφόρμα που φιλοξενεί και άλλους τολμηρούς καλλιτέχνες, όπως οι FKA twigs και Sampha. Το άλμπουμ καταπιάνεται με ζητήματα ηθικής, πνευματικότητας και μεταμόρφωσης, μέσα από έναν ήχο που κινείται ανάμεσα στην avant-garde έκφραση και την συναισθηματική art-pop.Μαζί με την ανακοίνωση του δίσκου ο Maus δημοσιοποίησε και άλλο ένα νέο κομμάτι μετά το "I Hate Antichrist". Αυτό ονομάζεται "Because We Built It" και αποτελεί το εναρκτήριο κομμάτι του "Later Than You Think".
Later Than You Think Tracklist:
01. Because We Built It
02. Disappears
03. Reconstruct Your Life
04. Shout
05. Came & Got
06. I Hate Antichrist
07. Theotokos
08. Let The Time Fly
09. Out Of Time
10. Tous Les Gens Qui Sont Ici Sont D’ici
11. Tonight
12. Let Me Through
13. Water
14. Pick Me Up
15. Losing Your Mind
16. Adorabo
Διαβάστε επίσης:
Το τελευταίο άλμπουμ του John Maus μας ήρθε το μακρινό πλέον 2018 με το αρκετά καλό "Addendum" (μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική για αυτό εδώ). 7 χρόνια δισκογραφικής απουσίας όμως είναι πολλά. Τουλάχιστον ένα συναυλιακό μου απωθημένο, δηλαδή να δω τον John Maus ζωντανά, πραγματοποιήθηκε πέρσι τον Νοέμβριο με την εμφάνισή του στην Αθήνα και το Temple. Πλέον όμως έχουμε νέο υλικό από αυτόν τον ιδιόρρυθμο και τόσο ταλαντούχο μουσικό. Ο Maus κοινοποίησε το νέο του κομμάτι με τίτλο "I Hate Antichrist", μέσω της νέας του εταιρείας, YOUNG. Παρακολουθήστε παρακάτω το βίντεο για το κομμάτι, το οποίο επιμελήθηκε ο Andrew Norman Wilson.
Το 2024 υπήρξε μια χρονιά γεμάτη από δυνατές μουσικές συγκινήσεις και αξέχαστες συναυλιακές εμπειρίες στην Ελλάδα. Από μεγάλα ονόματα που κατέκτησαν τα ελληνικά στάδια μέχρι ταλαντούχους πιο "μικρούς" καλλιτέχνες που έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό μπροστά σε ενθουσιώδη πλήθη, οι συναυλίες της χρονιάς προσέφεραν στιγμές μαγείας και συναισθηματικής φόρτισης. Μπορεί να μην παρακολούθησα όσες συναυλίες θα ήθελα, αλλά αυτές οι λίγες ήταν πολύ δυνατές. Αν μπορούσα θα έβαζα στην πρώτη θέση την εμφάνιση των Rammstein και αυτή του John Maus. Οι πρώτοι παρέδωσαν το μεγαλύτερο σόου που έχουμε παρακολουθήσει στην Ελλάδα, ενώ ο δεύτερος ήταν απωθημένο χρόνων (και άξιζε κάθε δευτερόλεπτο αυτού του λάιβ). Στο άρθρο αυτό, ανατρέχω στις καλύτερες εμφανίσεις του 2024 στην Ελλάδα — εκείνες που μου άφησαν ανεξίτηλο αποτύπωμα επιβεβαιώνοντας ότι η μουσική παραμένει η πιο δυναμική γλώσσα επικοινωνίας.
Ήταν το 2011 όταν ο John Maus κυκλοφορούσε το "We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves", που ως και σήμερα παραμένει η κορυφαία δισκογραφική στιγμή του. Τότε ήταν που μας επισκέφτηκε και για πρώτη φορά στην Ελλάδα (στο Six D.O.G.S. αν θυμάμαι καλά). Δυστυχώς σε εκείνο το live δεν μπόρεσα να παρευρεθώ και από τότε παρέμεινε ένα από τα μεγαλύτερα συναυλιακά μου απωθημένα. Φυσικά ο Maus συνέχισε να κυκλοφορεί δίσκους (αν και όχι πολύ συχνά) και να πραγματοποιεί και κάποιες σκόρπιες εμφανίσεις, κυρίως όμως στην Αμερική. Την προηγούμενη Πέμπτη όμως ήρθε η ώρα που θα τον έβλεπα επιτέλους ζωντανά και η ανυπομονησία μου μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να είναι μεγαλύτερη. Άλλωστε το άλμπουμ που ανέφερα στην αρχή, το θεωρώ το κορυφαίο άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά και συνολικά είναι ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες των τελευταίων 15 χρόνων.
Τη συγκεκριμένη εμφάνιση ανέλαβε να ανοίξει το ελληνικό synth pop σχήμα των Dramachine. Oι επιρροές τους είναι εμφανείς αλλά ο ήχος τους είναι μοντέρνος, άλλοτε πιο ηλεκτρονικός και άλλοτε πιο κιθαριστικός, τα κομμάτια τους απλά αλλά στο πνεύμα της εποχής και αυτό φάνηκε και στην ανταπόκριση που είχαν, ιδίως από το νεότερο ακροατήριο που βρέθηκε στο Temple. Το συγκρότημα δεν το γνώριζα πριν την ανακοίνωση της συναυλίας, αλλά έχει κυκλοφορήσει το ντεμπούτο του, με τίτλο Συγκινησιακή Πανούκλα, το 2021. Γενικότερα όμως εμφανίστηκαν άνετοι και με περίσσεια διάθεση και αυτό πέρασε και στον κόσμο.
Είχε όμως έρθει η στιγμή που όλοι περίμεναν και λίγο μετά τις δέκα ο John Maus εμφανίζεται φουριόζος στην σκηνή σαν να τον κυνηγάνε. Πέρα από τις δισκογραφικές του δουλειές, ο Maus είναι γνωστός και από τις ζωντανές του εμφανίσεις. Άλλοι κριτικάρουν το live του και το χαρακτηρίζουν ως ένα καραόκε σόου και άλλοι το αποθεώνουν. Η αλήθεια είναι ότι η μουσική, πέρα από τα φωνητικά, είναι όλη προηχογραφημένη και στη σκηνή υπάρχει μόνο το λάπτοπ του. Όμως αυτό μικρή σημασία έχει. Δεν θα πω για τα παθιασμένα φωνητικά του γιατί δεν είναι αυτό που κάνουν την εμφάνισή του τόσο ξεχωριστή και ιδιαίτερη, αλλά η γενικότερη σκηνική του παρουσία. Αυτή είναι σαν μια μίξη αερόβιας γυμναστικής, κοπάνημα σε μέταλ συναυλία και τρέξιμο της Φοίβης (από τη τηλεοπτική σειρά Φιλαράκια). Το ζει στο μέγιστο βαθμό και αυτό που βγάζει είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Από το πρώτο κομμάτι και για περίπου μία ώρα δεν σταματάει λεπτό. Τραγουδάει, χορεύει, κοπανιέται, τρέχει, ουρλιάζει και όλο αυτό από την μία σε αφήνει ευχάριστα αμήχανο από το πόσο έντονο είναι και από την άλλη σε παρασέρνει. Θα πρόσθετα και φοβισμένο γιατί όταν έριχνε το νερό στη σκηνή για να το μαζέψει μετά με το χέρι του και να δροσιστεί, σκεφτόσουν ότι το πέσιμο ή η ηλεκτροπληξία δεν είναι τόσο μακριά. Γενικότερα δεν έχω δει πολλούς καλλιτέχνες που να μπαίνουν σε τέτοια φάση και να νοιώθεις ότι δεν βρίσκονται ακριβώς εκεί την ώρα της συναυλίας. Ίσως το πιο κοντινό να είναι τα βίντεο που έχω δει από ζωντανές εμφανίσεις του Ian Curtis των Joy Division.
Για να μιλήσω όμως λίγο και για το σετλιστ που παρουσίασε. Έχοντας χάσει το σόου του δεκατρία χρόνια πριν, με χαρά μου είδα ή μάλλον άκουσα να βασίζει το σετ του στο άλμπουμ του 2011, "We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves" (που ήταν το καλύτερο εκείνης της χρονιάς για αυτό το blog). Από εκεί έπαιξε επτά κομμάτια , τρία από το "Songs" και το "Screen Memories" (το κορυφαίο άλμπουμ του 2017) και δύο από το "Love Is Real". Συνολικά το σετ περιελάβανε 19 κομμάτια, με τελευταίο το "Believer". Σε μια τέλεια εμφάνιση αν έπρεπε να βρω τις κορυφαίες στιγμές, αυτές θα έλεγα ήρθαν στα "Keep Pushing On", "Cop Killer" και "Just Wait Til Next Year". Μάλιστα παρουσίασε και τρία νέα κομμάτια, κάνοντας όλους να ελπίζουν ότι θα ακούσουμε κάποιο νέο δίσκο σύντομα. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι για την ανταπόκριση του κόσμου που γέμισε το Temple (“αναγκάζοντας» τη διοργάνωση να ανακοινώσει και δεύτερη μέρα) πέρα από το γεγονός ότι με χαρά διαπίστωσα ότι ο μέσος όρος ηλικίας ήταν αρκετά μικρότερος σε σχέση με ό,τι περίμενα. Θα έγραφα «περίμενε μέχρι την επόμενη χρονιά» μήπως τον ξαναδούμε, αλλά ξέρω πόσο δύσκολο είναι κάτι τέτοιο. Ελπίζω απλώς να έχω την ευκαιρία να ξαναδώ στην ζωή μου αυτόν το τόσο ιδιαίτερο καλλιτέχνη.
Διαβάστε επίσης:
Δεν έχω κρύψει ότι ο John Maus είναι ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες των δυο τελευταίων δεκαετιών. Μάλιστα τον Μάιο ανακοινώθηκε ότι θα τον δούμε στην Αθήνα την Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2024. Τα εισιτήρια της εμφάνισης αυτής εξαντλήθηκαν πολύ σύντομα και γι'αυτό προστέθηκε και δεύτερη ημέρα. Φημολογείται ότι πριν τις εμφανίσεις του Maus θα υπάρξει και νέος δίσκος από αυτόν. Για την ώρα όμως μου αρκεί η συμμετοχή του στον νέο δίσκο του Eyedress και στο εξαιρετικό κομμάτι "War Crimes".
Η αδυναμία μου στη μουσική του John Maus είναι γνωστή σε όποιον διαβάζει αυτό το blog. Το "We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves" αποτέλεσε τον αγαπημένο μου δίσκου της προηγούμενης δεκαετίας. Για την προώθηση εκείνου του άλμπουμ, ο John Maus είχε περάσει και από τα μέρη μας στο 2011. Έντεκα χρόνια μετά ο Maus, που φημίζεται για τις έντονες ζωντανές εμφανίσεις του, επιστρέφει στην Αθήνα και το Temple Athens την Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2024. Το ακόμα καλύτερο νέο θα ήταν να έχει μαζί του και να παρουσιάσει και νέο υλικό.
Διαβάστε επίσης:
No.01 2010s: John Maus - We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves (Upset the Rhythm)
Best Of The 2010s Δεκεμβρίου 20, 2019
Το "We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves" θα μπορούσε να χαρακτηριστεί modern classic. Οι επιρροές του John Maus είναι εμφανείς αλλά η φρεσκάδα που αποπνέει είναι εκπληκτική. Αποτελεί από τις λίγες περιπτώσεις άλμπουμ, που το hype που έλαβε δικαιολογείται στο έπακρο. Για μένα δεν ήταν μόνο η κορυφαία κυκλοφορία του 2011, αλλά και μια από τις καλύτερες που άκουσα τα τελευταία χρόνια. Καθαρό δεκάρι!
Ακούστε: "Keep Pushing On", "Streetlight"
Συχνά ο χρόνος που περνάει μεταξύ της κατάρτισης μιας λίστας και της στιγμής που θα μετανοιώσεις για κάποιες επιλογές, είναι τόσο μικρός που δεν είναι καν μετρήσιμος. Φέτος δεν θα έλεγα ότι θα ήθελα να κάνω κάποια αλλαγή στη λίστα μου. Ιδίως τα πρώτα δέκα αυτής, τα είχα ξεχώρισα λίγο παραπάνω από τα υπόλοιπα και μόνο για τις τρεις πρώτες θέσεις αμφιταλαντεύτηκα λίγο. Όμως ήταν το ντεμπούτο των The Love Coffin που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση και για αυτό θα ακολουθήσει και μια συνέντευξη με το συγκρότημα σε λίγο καιρό. Φυσικά η κατάταξη σε αυτή τη λίστα μικρή σημασία έχει. Το σημαντικό είναι ότι το 2018 βρήκα δέκα άλμπουμ που άκουσα μανιωδώς και η πραγματική τους θέση θα φανεί με τον καιρό.
No.10 A Place To Bury Strangers - Pinned (Dead Oceans): Το "Pinned" είναι μια πιο ολοκληρωμένη και ανανεωμένη πρόταση από το "Transfixiation", που αναζωπυρώνει το ενδιαφέρον για αυτό το μοναδικό noise rock σχήμα, ενώ παράλληλα προσφέρει μερικά από τα καλύτερα κομμάτια της καριέρας τους. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Pinned", εδώ.
Ακούστε: "Never Coming Back", "There’s Only One Of Us"
No.09 John Maus - Addendum (Ribbon Music): Αν το "Addendum" ήταν το δεύτερο μέρος του "Screen Memories", θα μιλούσαμε για έναν φανταστικό διπλό δίσκο. Αλλά και ως ξεχωριστή κυκλοφορία στέκεται εξαιρετικά, απλώς ίσως όχι στον βαθμό αυτών που διαδέχτηκε. Άλλωστε ο John Maus αποτελεί μια κατηγορία μόνος του και είναι πάντα συναρπαστική κάθε είσοδος στον ξεχωριστό κόσμο του. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Addendum", εδώ.
Ακούστε: "Episode", "Running Man"
No.08 Shame - Songs Of Praise (Dead Oceans): Αν και μόνο η αναφορά του ονόματος των The Fall είναι ικανή για να σας πείσει να τσεκάρετε ένα άλμπουμ, τότε το "Songs Of Praise" είναι για εσάς, ενώ προσφέρει πολλά παραπάνω. Σίγουρα το ωμό post-punk θέμα τους δεν είναι κάτι πρωτότυπο, ούτε μουσικά αλλά ούτε θεματικά, αλλά για την ώρα το ντεμπούτο των Shame αποτελεί μια εξαιρετική δισκογραφική αρχή. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Songs Of Praise", εδώ.
No.07 Editors - Violence (Play It Again Sam): Το "Violence" μπορεί να μην φέρνει τόσα νέα στοιχεία και να ακούγεται σαν μια συνέχεια του "In Dream", αλλά αν το αποτέλεσμα είναι τόσο καλό, όπως είναι αυτό στο μεγαλύτερο μέρος του, με αφήνει κάτι παραπάνω από ικανοποιημένο. Θα περιμένω με ανυπομονησία την επόμενη δουλειά τους για να διαπιστώσω, αν οι Editors με το άλμπουμ αυτό έκλεισαν έναν κύκλο ή έκαναν απλώς ένα ακόμα βήμα προς τη νέα τους μουσική κατεύθυνση. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Violence", εδώ.
Ακούστε: "Hallelujah (So Low)", "Cold"
No.06 Interpol - Marauder (Matador Records): Αντί να τους πιάσει νοσταλγία από την επετειακή περιοδεία τους για το "Turn On The Bright Lights" ή από το βιβλίο "Meet Me In The Bathroom" της Lizzy Goldman, το σχήμα συνεχίζει να κοιτάει μπροστά και καταφέρνει να είναι από τα λίγα που έχουν επιβιώσει από τη μουσική σκηνή της πόλης στις αρχές των 00s και πάντα να παραμένει επίκαιρο με ένα άλμπουμ που σε προκαλεί για περισσότερες ακροάσεις. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Marauder", εδώ.
Ακούστε: "The Rover", "If You Really Love Nothing"
No.05 IDLES – Joy As An Act Of Resistance (Partisan Records): Από το ωμό "Colossus" και το σαρκαστικό "Never Fight A Man With A Perm", μέχρι το λυτρωτικό κλείσιμο του "Rottweiler", το συγκρότημα καταφέρνει να έχει τον ακροατή καθηλωμένο για τα 40 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος και λειτουργεί ακριβώς όπως υποδηλώνει ο τίτλος του, αποδεικνύοντας γιατί η εποχή μας χρειάζεται μπάντες σαν τους IDLES. Διαβάστε περισσότερα για το "Joy As An Act Of Resistance", εδώ.
Ακούστε: "Danny Nedelko", "Samaritans"
No.04 The Soft Moon - Criminal (Sacred Bones): Ο νέος δίσκος των αγαπημένων μου The Soft Moon μπορεί να λειτουργήσει ιδανικά ως εισαγωγή για κάποιον που δεν είναι γνώριμος με τον μαγικό κόσμο του σχήματος και μπορεί να μην φανερώνει αντίστοιχα σημάδια εξέλιξης όπως οι προηγούμενες δουλειές τους, όμως οι καλές στιγμές του είναι απλά κορυφαίες. Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Criminal", εδώ.
Ακούστε: "The Pain", "Like A Father"
No.03 Holy Esque - Television/Sweet (Beyond the Frequency): Διατηρώντας αρκετά από τα χαρακτηριστικά στοιχεία τους, όπως τα ιδιαίτερα φωνητικά, οι Holy Esque μας παραδίδουν ένα αρκετά πιο σκοτεινό αποτέλεσμα με πολύ έντονη θεατρικότητα. Ανεξάρτητα πάντως αν μιλάμε για έναν σκοτεινό indie rock δίσκο ή έναν darkwave δίσκο για indie ακροατήρια, το "Television/Sweet" αποτελεί μια καταπληκτική δεύτερη δουλειά. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Television/Sweet", εδώ.
Ακούστε: "I Am The Truth", "Modern Tones"
No.02 Whispering Sons - Image (Play It Again Sam): Οι Whispering Sons είχαν αφήσει πολλές υποσχέσεις με μια σειρά από εξαιρετικά singles. Το ντεμπούτο τους φέρνει στο μυαλό κλασσικά σχήματα όπως οι Sad Lovers & Giants και οι Joy Division, με μια μοντέρνα άποψη που το αποτρέπει από το να ακούγεται σαν άλλη μια 80s κόπια. Το "Image" είναι ένα απολαυστικό άκουσμα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και αναμφίβολα αποτελεί τον κορυφαίο darkwave δίσκο της χρονιάς.
No.01 The Love Coffin - Cloudlands (Bad Afro Records): Για κάποιον που έχει μεγαλώσει με τη εναλλακτική μουσική της δεκαετίας του 90, αλλά λατρεύει τη σκοτεινή περίοδο των 80s, το "Cloudlands" αποτελεί ένα απαραίτητο άκουσμα. Μετά από συνεχόμενες ακροάσεις από τα τέλη Σεπτεμβρίου που κυκλοφόρησε το άλμπουμ, θεωρώ ότι οι The Love Coffin δεν μας έδωσαν μόνο το καλύτερο ντεμπούτο του 2018, αλλά και τον δίσκο της χρονιάς. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Cloudlands", εδώ.
Ακούστε: "Pure", "Take Good Care Of Me"
Διαβάστε επίσης:
Αν το "Addendum" ήταν το δεύτερο μέρος του "Screen Memories", θα μιλούσαμε για έναν φανταστικό διπλό δίσκο. Αλλά και ως ξεχωριστή κυκλοφορία στέκεται εξαιρετικά, απλώς ίσως όχι στον βαθμό αυτών που διαδέχτηκε. Άλλωστε ο John Maus αποτελεί μια κατηγορία μόνος του και είναι πάντα συναρπαστική κάθε είσοδος στον ξεχωριστό κόσμο του. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Addendum", εδώ.
Ακούστε: "Episode", "Running Man"
Μπορεί ο συγκεκριμένος δίσκος να κυκλοφόρησε στην αρχή της χρονιάς, αλλά όσο πλησιάζουμε στο τέλος αυτής και αρχίζω την μουσική ανασκόπηση του 2018, αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω λίγα λόγια για το φετινό πόνημα του John Maus. O τελευταίος άλλωστε αποτελεί έναν από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες από το 2006 που μας συστήθηκε δισκογραφικά. Μάλιστα την προηγούμενη χρονιά μας παρουσίασε άλλη μια καταπληκτική κυκλοφορία, η οποία αποτέλεσε την κορυφαία του 2017 για το POEt'S SOUND. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Screen Memories", εδώ. Το φετινό άλμπουμ του, αρχικά αποτέλεσε μέρος ενός box-set, το οποίο περιελάμβανε ολόκληρη τη δισκογραφία του John Maus (για την οποία μπορείτε να διαβάσετε το σχεικό αφιέρωμα εδώ) σε βινύλιο, πριν γίνει διαθέσιμο αργότερα και σαν ξεχωριστή κυκλοφορία.
Μπορεί σαν πρώτη εντύπωση το "Addendum" να φαντάζει μια βιαστική κίνηση, αλλά ο Maus δεν μας έχει συνηθίσει να κυκλοφορεί υλικό χωρίς λόγο. Το αντίθετο μάλιστα, μιας και πάντα διατηρεί ένα εύλογο χρονικό διάστημα μεταξύ των δίσκων του, μέσα στο οποίο εξαφανίζεται εντελώς. Και από το πρώτο κομμάτι κιόλας, το "Outer Space", φαίνεται ότι δεν μιλάμε για ότι περίσσεψε από την προηγούμενη δουλειά του. Το πιο σκοτεινό "Dumpster Baby", που ακροβατεί μεταξύ του κωμικού και του στοιχειωτικού, το "Episode", που αποτελεί μάλλον την κορυφαία στιγμή της κυκλοφορίας, αλλά και το "Drinking Song" ανταγωνίζονται τις καλύτερες στιγμές του "Screen Memories" ή ακόμα και του "We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves". Μπορεί ολόκληρο το άλμπουμ να μην βρίσκεται στα ίδια υψηλά επίπεδα, αλλά αυτό δεν μειώνει την αξία του. Τα δυο κομμάτια που κλείνουν τον δίσκο που γράφτηκαν το μακρινό 2003, τα "1987" και "I Want to Live", μας ταξιδεύουν πίσω στις δυο πρώτες δουλειές του Maus.
Συνολικά αν το "Addendum" ήταν το δεύτερο μέρος του "Screen Memories", θα μιλούσαμε για έναν φανταστικό διπλό δίσκο. Αλλά και ως ξεχωριστή κυκλοφορία στέκεται εξαιρετικά, απλώς ίσως όχι στον βαθμό αυτών που διαδέχτηκε. Άλλωστε ο John Maus αποτελεί μια κατηγορία μόνος του και είναι πάντα συναρπαστική κάθε είσοδος στον ξεχωριστό κόσμο του.
Βαθμολογία : 7,5 / 10
Ο John Maus επέστρεψε πέρσι, μετά από έξι χρόνια δισκογραφικής απουσίας, με το εκπληκτικό "Screen Memories". Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τη γνώμη μου για τον περσινό του δίσκο, εδώ. Μάλιστα το άλμπουμ αυτό αποτέλεσε και το κορυφαίο μου για το 2017. Όπως ήταν γνωστό, ο Maus θα κυκλοφορήσει φέτος ένα νέο άλμπουμ - το "Addendum" - ως μέρος του John Maus box-set, μιας συλλογής βινυλίων που καλύπτει όλη τη καριέρα του και η οποία είναι εδώ και καιρό sold-out, στις 20 Απριλίου. Η νέα του δουλειά θα κυκλοφορήσει και σε cd από τη Ribbon Music στις 18 Μαΐου. Ακούστε το πρώτο single με τίτλο "Episode":
Οι 10 κορυφαίες αναμενόμενες κυκλοφορίες του 2018 (για το επόμενο τρίμηνο)
A Perfect Circle Φεβρουαρίου 10, 2018
Δισκογραφικά το 2018 έχει μπει αρκετά δυναμικά. Ήδη τις πρώτες ημέρες του χρόνου είχαμε τη νέα δισκογραφική προσπάθεια των Black Rebel Motorcycle Club, όπως και το πολύ αξιόλογο ντεμπούτο από το νέο βρετανικό συγκρότημα των Shame. Στις αρχές του μήνα επανήλθαν δισκογραφικά οι The Soft Moon με το "Criminal", όπως και οι Franz Ferdinand με το "Always Ascending". Όμως είναι πάρα πολλές οι δουλειές που έρχονται τους επόμενους, χωρίς να υπολογίζω αυτές που δεν είναι επιβεβαιωμένες ή ανακοινωμένες, όπως αυτές των My Bloody Valentine, Interpol, Arctic Monkeys, Tool (εδώ γελάμε) και πολλών ακόμα. Οι δέκα όμως επερχόμενοι δίσκοι που έχω ξεχωρίσει για το επόμενο τρίμηνο είναι (κατάταξη βάση ημερομηνία κυκλοφορίας):
01. Editors - Violence (9 Μαρτίου, Play It Again Sam)
02. Jack White - Boarding House Reach (22 Μαρτίου, Third Man Records)
03. Preoccupations - New Material (23 Μαρτίου, Jagjaguwar)
04. Broken Records - What We Might Know (30 Μαρτίου)
05. John Maus - Addendum (10 Απριλίου, Ribbon Music)
06. A Place To Bury Strangers - Pinned (13 Απριλίου, Dead Oceans)
07. A Perfect Circle - Eat The Elephant (20 Απριλίου, BMG)
08. God Is An Astronaut - Epitaph (27 Απριλίου, Napalm Records)
09. The Exploding Boy - Alarms! (18 Μαΐου, Drakkar Entertainment)
10. Echo & the Bunnymen The Stars, The Oceans & The Moon ((18 Μαΐου, BMG)
Το να προσπαθήσει κανείς να επιλέξει μερικά κομμάτια από μια τεράστια δισκογραφική παραγωγή κάθε χρόνο, ακόμα και αν επικεντρωθεί σε ένα είδος, είναι κάτι υπερβολικά δύσκολο. Επίσης μπορεί τα κομμάτια που ξεχωρίζουν από κάποιο δίσκο μπορούν να αλλάξουν με τις συνεχείς ακροάσεις. Άλλωστε εκεί φαίνονται και οι καλές δουλειές, όταν μπορούν να προσφέρουν αυτή την επιλογή. Για άλλη μια χρονιά κράτησα τον κανόνα του ενός κομματιού ανά άλμπουμ, ώστε να μπορέσω να παρουσιάσω όσα περισσότερα γίνεται. Τα είκοσι από αυτά που έπαιξαν περισσότερο στο repeat μου είναι:
20. Queens Of The Stone Age - The Way You Used To Do (Villains)
19. Morrissey - Spent Τhe Day Ιn Bed (Low In High-School)
17. Sonic Jesus - No Way (Grace)
16. The Horrors - Machine (V)
15. Spoon - WhisperI'lllistentohearit (Hot Thoughts)
14. Dune Messiah - What You've Become (The Iron Oak)
11. Me And That Man - My Church Is Black (Songs Of Love And Death)
10. Liam Gallagher - Wall Of Glass (As You Were)
09. City Calm Down - Blame (Blame single)
08. IDLES - Mother (Brutalism)
07. Wolf Parade - Lazarus Online (Cry Cry Cry)
06. Protomartyr - A Private Understanding (Relatives In Descent)
05. The Underground Youth - Alice (What Kind Of Dystopian Hellhole Is This?)
01. Out Lines - There Is A Saved Place (Conflats)
Διαβάστε επίσης:
Την περσινή χρονιά, με χαρά είδα την εμφάνιση όλων και περισσότερων πολιτικοποιημένων συγκροτημάτων, με κύρια αφορμή τη κατάσταση σε Αγγλία και Αμερική. Επίσης το 2017 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν η χρονιά των μεγάλων δισκογραφικών επιστροφών. Οι Slowdive κυκλοφόρησαν νέο άλμπουμ μετά από είκοσι δυο χρόνια, ενώ οι The Jesus And Mary Chain μετά από δέκα εννιά χρόνια. Αλλά ήταν μια άλλη "μικρότερη" επιστροφή που με κέρδισε περισσότερο. Μετά από περίπου έξι χρόνια απουσίας, τόσο δισκογραφικά όσο και συναυλιακά, ο John Maus επέστρεψε την περσινή χρονιά με άλλη μια φανταστική δουλειά. Και έχει και συνέχεια το 2018...
No.10 Sally Dige - Holding On (Avant! Records): Η κορυφαία new wave κυκλοφορία της χρονιάς έρχεται από την Δανοκαναδέζα Sally Dige. Τα φωνητικά της αναμφίβολα καταφέρνουν να κλέψουν την παράσταση, όπως άλλωστε και η μαεστρία της να κινείται από τα πιο χορευτικά κομμάτια στα πιο μελαγχολικά.
Ακούστε: "Be Gone", "Holding On"
No.09 Sonic Jesus - Grace (Fuzz Club Records): Το μουσικό ταξίδι που έχουν διανύσει οι Ιταλοί είναι αρκετά μεγάλο, αποδεικνύοντας ότι δεν φοβούνται να πειραματιστούν, όπως θα έπρεπε να κάνει κάθε νέα μπάντα. Έτσι οι Sonic Jesus μας παραδίδουν ένα δισκογραφικό αποτέλεσμα πολύ ανώτερο του ντεμπούτο τους και μας αφήνουν να περιμένουμε για το πως θα κινηθούν στο μέλλον. Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Grace" εδώ.
Ακούστε: "No Way", "I'm In Grace"
No.08 Idles - Brutalism (Balley Records): Μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές φωνές της σύγχρονης Αγγλίας, αποτελεί το νέο συγκρότημα των Idles. Ωμό, καυστικό, επιθετικό, αλλά κυρίως κερδίζει τις εντυπώσεις με την ειλικρίνεια και την αμεσότητα των στίχων τους.
No.07 Slowdive - Slowdive (Dead Oceans): Οι Slowdive δείχνουν να μην στηρίζονται στη μουσική κληρονομιά των προηγούμενων δουλειών τους, αλλά χαράζουν έναν συναρπαστικό νέο δρόμο με τη νέα τους δουλειά. Μπορείτε να διαβάσετε το album review του "Slowdive" εδώ. Το ιστορικό shoegaze σχήμα βρέθηκε τον Σεπτέμβριο στην Αθήνα για ένα live, για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Ακούστε: "Star Roving", "Sugar For The Pill"
No.06 Out Lines - Conflats (Rock Action): Ο James Graham συνεχίζει να κυκλοφορεί εξαιρετικές δισκογραφικές δουλειές, αφού μετά το βασικό του σχήμα - τους The Twilight Sad, τα καταφέρνει το ίδιο καλά και με το νέο του project, τους Out Lines. Η μοναδική ατμόσφαιρα, οι πανέμορφες μελωδίες και τα απόλυτα ταιριαστά φωνητικά της Kathryn Joseph με αυτά του Graham, μας χαρίζουν μερικά από τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς.
Ακούστε: "Buried Guns", "There Is A Saved Place"
No.05 Methyl Ethel - Everything Is Forgotten (4AD Records): Το δεύτερο άλμπουμ των Methyl Ethel αποτελεί ένα απόλυτα διασκεδαστικό άκουσμα, που λειτουργεί όμως σε πολλά επίπεδα και σίγουρα βάζει το όνομα τους υπό στενή παρακολούθηση. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τη γνώμη μου για το "Everything Is Forgotten" εδώ.
Ακούστε: "Ubu", "Drink Wine"
No.04 Algiers - The Underside Of Power (Matador): Συνολικά με το "The Underside Of Power" καταφέρνουν να καλύψουν τις όποιες αδυναμίες του πρώτου τους άλμπουμ, παραδίδοντας ένα συνθετικά πιο ολοκληρωμένο αποτέλεσμα. Οι Algiers είναι ένα μουσικό δημιούργημα των καιρών μας και ακριβώς αυτό τους καθιστά τόσο σημαντικούς. Διαβάστε τη δισκοκριτική μου για το νέο άλμπουμ των Algiers, εδώ.
Ακούστε: "The Underside of Power", "Walk Like A Panther"
No.03 Protomartyr - Relatives In Descent (Domino Records): Οι Protomartyr μπορεί να ανήκουν στην μεγάλη κατηγορία των επιθετικών post-punk σχημάτων, αλλά διαφέρουν γιατί έχουν επιδείξει διάρκεια και γιατί έχουν χτίσει σταδιακά το όνομά τους, με τη μια καλύτερη κυκλοφορία μετά την άλλη. Πολύ φυσιολογικά ο τέταρτος δίσκος τους είναι και ο καλύτερός τους και παράλληλα η κορυφαία post-punk κυκλοφορία της χρονιάς.
Ακούστε: "A Private Understanding", "My Children"
No.02 The Jesus And Mary Chain - Damage And Joy (Warner): Η συνολική αίσθηση που αφήνει το νέο άλμπουμ των The Jesus And Mary Chain είναι ότι πρόκειται καθαρά για το "Munki" μέρος δεύτερο. Φυσικά αυτό δεν μειώνει την απόλαυση ακρόασης του δίσκου, όταν το αποτέλεσμα είναι τόσο καλό. Μπορείτε να διαβάσετε πιο αναλυτικά για την επιτυχημένη δισκογραφική επιστροφή των αδερφών Reid εδώ, όπως και για την εμφάνισή τους στο Ejekt Festival 2017, εδώ.
Ακούστε: "Amputation", "War On Peace"
No.01 John Maus - Screen Memories (Ribbon Music): Το νέο άλμπουμ του John Maus είναι ένα φανταστικό άλμπουμ που ακροβατεί καταπληκτικά μεταξύ του διασκεδαστικού, του μελαγχολικού και του πολιτικοποιημένου με ελάχιστα αρνητικά σημεία. Μπορείτε να διαβάσετε το album review του κορυφαίου άλμπουμ του 2017, εδώ.
Ακούστε: "The Combine", "Touchdown"
+ Η επανακυκλοφορία της χρονιάς:
Nicole Sabouné - Miman (Century Media): Την Nicole Sabouné την έμαθα πέρσι από την επανακυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ της, το οποίο είχε γίνει διαθέσιμο αρχικά το 2015 από την Woah Dad!. Πείτε με προκατειλημμένο αλλά δεν περίμενα αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα από μια άλλοτε συμμετέχουσα του σουηδικού The Voice. Με σαφείς αναφορές στην Siouxsie, αλλά και σε κλασσικά συγκροτήματα της 4AD Records, το "Miman" αποτελεί μια από τις καλύτερες darkwave κυκλοφορίες των τελευταίων χρόνων.
Ακούστε: "Bleeding Faster", "Lifetime"
Διαβάστε επίσης:
Έξι χρόνια μεσολάβησαν μεταξύ του νέου άλμπουμ του John Maus και του προηγούμενου του, με τίτλο "We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves". Αυτά είναι ιδιαιτέρως πολλά, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς ότι το τελευταίο του άλμπουμ κατάφερε να ξεχωρίσει και να βρεθεί στις περισσότερες λίστες με τα καλύτερα του 2011 (δίσκος της χρονιάς για το Rough Trade και πολλά ακόμα). Φυσικά ο Maus δεν κινείται στους γνωστούς ρυθμούς της μουσικής βιομηχανίας, οπότε επικεντρώθηκε στο διδακτορικό του πάνω στη πολιτική φιλοσοφία, ενώ πέρασε δυο χρόνια φτιάχνοντας το δικό του synthesizer.
Μπορεί με κάποιο επιφανειακό άκουσμα το "Screen Memories" να φαντάζει σαν ακριβής συνέχεια του "We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves", αλλά υπάρχουν σημαντικές διαφορές και κάποιες ηχητικές εκπλήξεις. Κάποιος που έχει παρακολουθήσει την πορεία του Maus θα διαπιστώσει ότι είναι ότι πιο ολοκληρωμένο συνθετικά έχει παρουσιάσει ο καλλιτέχνης από την Μινεσότα. Αυτό είναι εμφανές από το πρώτο κομμάτι κιόλας, το "The Combine", που κλιμακώνεται εξαιρετικά παραδίδοντας ένα φανταστικό φουτουριστικό synth pop τραγούδι. Το στοιχείο της εξέλιξης και της κλιμάκωσης των κομματιών στο άλμπουμ αυτό, είναι πιο δουλεμένο σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη κυκλοφορία του. Με το "Teenage Witch" μάλλον σκεφτόταν να παρέχει μουσική σε κάποια ταινία του John Carpenter, παρά κάποια teen movie περασμένων δεκαετιών. Το goth-pop του "Touchdown" κυλάει απολαυστικά με την έκρηξη που έρχεται στη μέση του κομματιού να το στέλνει αλλού. Μετά από πολλές προσπάθειες να περάσω το εθιστικό "Walls of Silence", έφτασα στο "Find Out" που με έκανε να φανταστώ πως θα ήταν οι The Sisters Of Mercy με garage κιθάρες. Με το ερωτικό κομμάτι του άλμπουμ, "Decide Decide", μας χαρίζει μια μοναδική στιγμή. Από εκεί και πέρα τα πιο εύθραυστα, μελαγχολικά κομμάτια ("Edge of Forever", "Sensitive Recollections") εναλλάσσονται πολύ πετυχημένα με τα πιο δυναμικά ("The People Are Missing", "Pets", "Over Phantom"), μέχρι το post-punk κλείσιμο του "Bombs Away".
Το "Screen Memories" είναι ένα φανταστικό άλμπουμ που ακροβατεί καταπληκτικά μεταξύ του διασκεδαστικού, του μελαγχολικού και του πολιτικοποιημένου με ελάχιστα αρνητικά σημεία. Μπορεί να βασίζεται σε έναν 80s ήχο, αλλά το αποτέλεσμα ακούγεται τόσο σύγχρονο (μελλοντικό ακόμα) και τόσο μοναδικό, με βασικό όπλο για άλλη μια φορά τα φωνητικά του Maus. Αυτή τη φορά όμως, δεν θα χρειαστεί να περάσουν τόσα χρόνια για να ακούσουμε νέο υλικό από αυτόν τον ιδιαίτερο μουσικό, μιας και τον Απρίλιο κυκλοφορεί το "Addendum", ένα νέο άλμπουμ που θα είναι μέρος του box-set με όλη τη δισκογραφία του John Maus.
Βαθμολογία: 9 / 10
.jpg)
