Το ότι θα κυκλοφορούσαν δισκογραφικές δουλειές αγαπημένα μου συγκροτήματα όπως οι Interpol, οι The Smashing Pumpkis, οι Yeah Yeah Yeahs, οι Rammstein, οι Slipknot, οι Wovenhand ή και ακόμα περισσότερο οι The Soft Moon και θα βρίσκονταν σε αυτή τη δεκάδα δεν είναι κάτι που θα φανταζόμουν. Παρόλο που δεν είμαι αντικειμενικός με αυτές τις μπάντες δεν μπορούσα παρά να απογοητευτώ μερικώς με τις κυκλοφορίες τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρόκειται για μια δεκάδα απογοητεύσεων, απλώς ότι τα άλμπουμ των συγκροτημάτων αυτών δεν έφτασαν στα προηγούμενα ποιοτικά δεδομένα τους (μόνο τους Editors και White Lies κατάφερα να χωρέσω στο τέλος της πρώτης δεκάδας, γιατί μου "μίλησαν" περισσότερο αλλά σίγουρα και εκεί μιλάει ο οπαδός μέσα μου) αλλά παραμένουν κάτι παραπάνω από αξιόλογα. Οριακά εκτός λίστας έμειναν οι Muse, γιατί παρόλο που το "Will Of The People" είχε μερικές καλές στιγμές δεν με έπεισε να ξαναασχοληθώ μαζί του.

No.40 Interpol - The Other Side of Make-Believe (Matador): Νομίζω ο νέος δίσκος των Interpol έβαλε τέλος στη συζήτηση αν το ομώνυμο είναι το χειρότερό τους άλμπουμ και πλέον κερδίζει δικαιωματικά αυτό το τίτλο. Το "The Other Side of Make-Believe" απλώς καλύπτει την ανάγκη για νέο υλικό, που χαρακτηρίζεται από έναν πιο φρέσκο ήχο, αλλά σαν συνθέσεις απευθύνεται αποκλειστικά στο πιο φανατικό κοινό τους (στο οποίο και ανήκω).

Ακούστε: "Toni", "Fables"

No.39 The Smashing Pumpkins - ATUM - Act I (Martha's Music): To έχω πει και θα το ξαναπώ. Οι δίσκοι που κυκλοφόρησε ο Corgan (σχεδόν μόνος του) πριν την επανένωση ήταν πολύ καλύτεροι και σοβαρά υποτιμημένοι. Εδώ έχουμε άλλη μια δουλειά στα επίπεδα των δυο προηγούμενων, με κάποιες πολύ αξιόλογες στιγμές και κάποιες που σκέφτεσαι "Billy τι σκεφτόσουν;", όπως στο "Hooray!". Ελπίζω τα επόμενα δυο μέρη του "ATUM" να είναι πολύ, μα πολύ, καλύτερα.

Ακούστε: "Butterfly Suite"

No.38 Yeah Yeah Yeahs - Cool It Down (Secretly Canadian): Μετά από εννιά χρόνια δισκογραφικής απουσίας οι Νεοϋορκέζοι επιστρέφουν ανανεωμένοι ηχητικά και με την Karen O να κερδίζει τις εντυπώσεις για άλλη μια φορά, αλλά σε σημεία νοιώθεις σαν κάτι να λείπει ώστε να σε κερδίσει ολοκληρωτικά.

Ακούστε: "Spitting Off the Edge of the World", "Wolf"

No.37 Baby Strange - World Below (Icons Creating Evil Art): To συγκρότημα από την Γλασκόβη επαναπροσδιορίζεται με τον δεύτερο δίσκο του. Το "World Below" είναι το πιο σκοτεινό, προσωπικό και παράλληλα πιο πιασάρικο άλμπουμ τους που αφήνει πολλές υποσχέσεις ώστε οι Baby Strange να ξεχωρίσουν από τα υπόλοιπα indie/ post-punk σχήματα στο μέλλον.

Ακούστε: "Only Feel It When I'm With You"

No.36 Wovenhand - Silver Sash (Glitterhouse): Μετά από δυο πολύ δυνατές κυκλοφορίες του David Eugene Edwards με τους Wovenhand, ο τελευταίος ρίχνει λίγο τους ρυθμούς με το "Silver Sash" εμφανίζοντας πιο ψυχεδελικές διαθέσεις. Σε σημεία μας μαγεύει όπως μόνο αυτός ξέρει αλλά υπάρχουν και κάποια που θα μπορούσες να τα πεις έως και βαρετά που προσπερνάς σε κάθε ακρόαση.

Ακούστε: "Dead Dead Beat"

No.35 Rammstein - Zeit (Universal): To "Zeit" σε καμία περίπτωση δεν θα θεωρηθεί ως ένα από τα κορυφαία άλμπουμ των Rammstein , αλλά είναι σίγουρο ότι θα αποδοθεί εξαιρετικά στις ζωντανές εμφανίσεις του σχήματος, ενώ περιλαμβάνει και μερικές φρέσκιες ιδέες που θα συναντιούνται σε άλλες κυκλοφορίες τους.

Ακούστε: "Zeit"

No.34 Slipknot - The End, So Far (Roadrunner): Ο τίτλος του άλμπουμ μπορεί να αναφέρεται στη τελευταία επαγγελματική υποχρέωση του σχήματος προς την Roadrunner αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι διεκπεραιωτικός. Πέρα από μια δυο γνώριμες ηχητικά στιγμές, οι Slipknot αφήνουν στην άκρη τον χαρακτηριστικό τους θόρυβο και πειραματίζονται αρκετά. Ο χρόνος μόνο θα δείξει που θα σταθεί η συγκεκριμένη δουλειά στη δισκογραφία τους.

Ακούστε: "Yen"

No.33 Russian Circles - Gnosis (Sargent House): Μπορεί το όγδοο άλμπουμ των Russian Circles να κινείται σε γνώριμα ηχητικά για τη μπάντα μονοπάτια, αλλά εδραιώνει ακόμα περισσότερο το σχήμα ως ένα από τα κορυφαία του post-metal ήχου. Είμαι σίγουρος όμως ότι και τα κομμάτια του "Gnosis" θα ακούγονται ακόμα καλύτερα ζωντανά, σύμφωνα με όσα παρακολουθήσαμε στην πρόσφατη φανταστική συναυλία των Russian Circles στην Αθήνα.

Ακούστε: "Conduit"

No.32 Preoccupations - Arrangements (Flemish Eye): Τέσσερα χρόνια μετά το "New Material", οι Preoccupations επέστρεψαν πέρσι με το "Arrangements", το οποίο προσθέτει περισσότερα shoegaze στοιχεία στον post-punk ήχο τους και σε κάνει να περιμένεις για άλλη μια φορά την κορυφαία στιγμή τους που ακόμα να έρθει. Ελπίζω να είναι η επόμενη.

Ακούστε: "Ricochet"

No.31 The Soft Moon - Exister (Sacred Bones): Με μερικές από τις κορυφαίες κυκλοφορίες (για τον darkwave ήχο και όχι μόνο) της προηγούμενης δεκαετίας στο ενεργητικό του, ο Luis Vasquez έμοιαζε σαν να έχει βαλτώσει με τους The Soft Moon. Στο "Exister" προσπαθεί να πειραματιστεί περισσότερο και δοκιμάζει νέες ιδέες και όταν αυτές του βγαίνουν είναι εξαιρετικές, όταν όμως όχι σε κάνει και αναρωτιέσαι αν έχει δώσει ότι μπορούσε με αυτό το σχήμα.

Ακούστε: "Unforgiven", "Monster"

Οι Slipknot, που τον Ιούλιο μας χάρισαν μια επική εμφάνιση στο Release Athens Festival, αναμένεται να κυκλοφορήσουν στις 30 Σεπτεμβρίου το νέο τους άλμπουμ με τίτλο "The End, So Far". Από αυτό έχουν ήδη δημοσιοποιήσει τρία κομμάτια, τα "The Chapeltown Rag", "The Dying Song (Time to Sing)" και "Yen". Το τελευταίο "απέκτησε" και επίσημο βίντεο, το οποίο μπορείτε να παρακολουθήσετε παρακάτω:

Η τελευταία ημέρα του φετινού Release Athens Festival μας επιφύλασσε ένα από τα πιο δυνατά line-up. Αρχικά όμως θα ήθελα να αναφερθώ στην διοργάνωση που μετά από όσα συνέβησαν στη μέρα των Bauhaus, πρότεινε τη μισή τιμή εισιτηρίου για την συναυλία του Iggy Pop και Liam Gallagher, μια κίνηση που για οποιουσδήποτε λόγους και να έγινε αξίζει συγχαρητήρια. Κάτι τέτοιο δείχνει ότι σέβεται τους πελάτες της αλλά και η ίδια θα βγει κερδισμένη από το σύνολο των επιπρόσθετων εισιτηρίων και όλα τα υπόλοιπα που τα συνοδεύουν. Για το προηγούμενο Σάββατο λοιπόν, δεν πρόλαβα τους Vended, με τους γιους των Corey Taylor και Shawn "Clown" Crahan, αλλά από τα σχόλια που μου μετέφεραν είναι μπάντα που αξίζει κάποιος να τσεκάρει.

Οι Jinjer έχουν ακουστεί αρκετά τελευταία και αυτό οφείλεται σε δυο λόγους. Πρώτον για το πολύ αξιόλογο περσινό τους άλμπουμ με τίτλο "Wallflower" και φυσικά για την Tatiana Shmailyuk. Η τελευταία είναι εξαιρετική performer ενώ οι εναλλαγές των πιο βαριών και καθαρών φωνητικών ήταν εξαιρετικές. Άλλωστε δεν πρόκειται για ένα καινούριο σχήμα μιας και δισκογραφεί από το 2014 και θεωρώ ότι δεν έχει έρθει ακόμα η καλύτερη στιγμή τους. Αυτό φαίνεται και από το setlist τους, που μπορεί το "Call Me A Symbol", "Pisces" και "Vortex" να ξεσηκώνουν το κοινό, αλλά δεν έχουν ακόμα τα κομμάτια για να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον σε μιας ώρας συναυλία. Συνολικά όμως ήταν πολύ καλοί και είναι σίγουρο ότι θα τους τσεκάρω και στο μέλλον. Δεν έλειψαν φυσικά και τα μηνύματα κατά του πολέμου μιας και το συγκρότημα κατάγεται από την Ουκρανία.

Σειρά είχαν οι Sepultura και ξέρω ότι ένα μεγάλο μέρος του κοινού περίμενε να τους δει όσο και τους Slipknot. Δεν θα μπω στη λογική αν χωρίς τα αδέρφια Cavalera είναι tribute μπάντα, αλλά σίγουρα είναι περίεργο που εμφανίζονται με ένα μόλις μέλος από την κλασσική τους σύνθεση. Φυσικά, ο τραγουδιστής Derrick Green είναι νομίζω περισσότερα χρόνια πλέον από τον Max Cavalera, ενώ ο Andreas Kisser έλειπε λόγω του χαμού της συζύγου του. Η απόδοσή τους ήταν όμως φανταστική και αντάξια του ονόματος που κουβαλούν ως ένα από τα κορυφαία metal σχήματα και αν και γινόταν χαμός σε όλη τη διάρκεια του σετ τους, το κλείσιμο με τέσσερα κλασσικά κομμάτια δυναμίτες στη σειρά, "Refuse/Resist", "Arise", "Ratamahatta" και "Roots Bloody Roots" κέρδισε τις εντυπώσεις.

Τι να πρωτογράψω για την εμφάνιση των Slipknot; Αρχικά, να δηλώσω ότι ήταν η πρώτη φορά που είχα την ευκαιρία να τους παρακολουθήσω οπότε δεν είχα μέτρο σύγκρισης με προηγούμενες εμφανίσεις τους. Πρώτο συμπέρασμα είναι ότι πρόκειται όμως για μια από τις κορυφαίες μπάντες που έχω δει ζωντανά. Η ενέργεια που μεταδίδουν είναι ασύλληπτη, κάτι που παρασύρει το κοινό με έναν μοναδικό τρόπο. Λίγο μετά τις 11 όταν και κατέβηκε το πανό των Slipknot για να μπουν με το "Disasterpiece" καταλάβαινες ότι έβλεπες κάτι ξεχωριστό. Τέτοια σύνδεση μεταξύ κοινού και συγκροτήματος είναι σπάνια. Τα σκηνικά ήταν πολύ εντυπωσιακά αλλά λειτουργούν καθαρά συμπληρωματικά και θεωρώ ότι ακόμα και να έλειπαν η γνώμη μου για το συγκεκριμένο live θα ήταν η ίδια. Τόσο μεγαλοπρεπής ήταν η εμφάνιση των Slipknot που δεν άφηνε περιθώρια γιατί θεωρούνται ένα από τα καλύτερα γκρουπ του πλανήτη (τουλάχιστον ζωντανά). Το σετ τους δεν νομίζω ότι μπορούσε να αφήσει κανέναν παραπονεμένο, αν και μου φάνηκε λίγο κουτσουρεμένο σε σχέση με αντίστοιχα σε άλλα φεστιβάλ του εξωτερικού, ενώ έπαιξαν και το καινούριο "The Chapeltown Rag". Δε θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποια κορυφαία στιγμή μιας και σε όλο το σετ δεν υπήρξε ούτε υπόνοια κοιλιάς. Προσωπικά όμως χάρηκα λίγο περισσότερο με τα "Wait And Bleed", "Before I Forget", "Unsainted", "The Heretic Anthem" και "Duality" ενώ το κλείσιμο με το "Surfacing" ήταν ιδανικό. Με λίγα λόγια απλά ασύλληπτοι.

Νομίζω ότι δεν έχω δει περισσότερο κόσμο στην Πλατεία Νερού, με εξαίρεση ίσως το live των The Cure. Το επίσης ευχάριστο είναι ότι ο κόσμος αποτελούνταν από άτομα διάφορων ηλικιών, με τις μικρότερες ηλικίες να διεκδικούν τη μερίδα του λέοντος. Αυτό είναι ιδιαίτερα θετικό μιας και δείχνει ότι οι Slipknot παραμένουν σχετικοί 23 χρόνια μετά το μοναδικό ντεμπούτο τους και από την άλλη αναμενόμενο μιας και αποτελούν μια τεράστια μπάντα. Μαζί με τον Nick Cave αποτέλεσαν τις καλύτερες συναυλίες του καλοκαιριού. 

Λίγες ημέρες πριν την εμφάνισή τους στην χώρα μας, οι Slipknot ανακοίνωσαν το καινούριο τους άλμπουμ. Αυτό τιτλοφορείται "The End, So Far" και θα είναι διαθέσιμο στις 30 Σεπτεμβρίου. Ο τίτλος δεν υποδηλώνει κάτι για το μέλλον της μπάντας, αλλά το τέλος της συνεργασίας τους με τη δισκογραφική εταιρία Roadrunner Records. Επίσης αποκάλυψαν και το νέο κομμάτι "The Dying Song (Time To Sing)", όπως και το αντίστοιχο βίντεο για αυτό. Το νέο single αποτελεί το δεύτερο δείγμα από τον έβδομο δίσκο των Slipknot, αφού προς το τέλος της προηγούμενης χρονιάς είχαν παρουσιάσει και το κομμάτι "The Chapeltown Rag". Να θυμίσω ότι το "The End, So Far" έρχεται τρία χρόνια μετά το εξαιρετικό "We Are Not Your Kind", ένα άλμπουμ που αποτέλεσε ένα από τα κορυφαία του 2019 για το POEt'S SOUND.

Έχουν περάσει δυο χρόνια από τη τελευταία δισκογραφική δουλειά των Slipknot με τίτλο "We Are Not Your Kind", η οποία αποτέλεσε και μια από τις κορυφαίες για το 2019. Το συγκρότημα επέστρεψε με νέο single το οποίο ονομάζεται "The Chapeltown Rag", το οποίο το παρουσίασαν και ζωντανά στο Knotfest που πραγματοποιήθηκε στο Λος Άντζελες στις 5 Νοεμβρίου. Μπορείτε να ακούσετε και στις δυο εκδοχές στα σχετικά βίντεο που ακολουθούν. Παράλληλα οι Slipknot αποκάλυψαν και τις νέες τους μάσκες, όπως φαίνονται και στην παραπάνω φωτογραφία.